In de donkere kerker…

In de donkere kerker leeft hij, want vijftig jaar geleden sprak hij zijn schoonvader tegen… Hij was verliefd op de prinses en met pijn in zijn hart werd hij afgevoerd. Toen de celdeur dicht werd gesmeten door de bewakers heeft hij het daglicht nooit meer gezien. Gillend, roepend en huilend riep hij naar haar… Alizee, Alizee… Hij heeft haar nooit meer gezien…

Hermanus was dertig toen hij prinses Alizee voor het eerst zag. Beiden werden op slag verliefd en verloren elkaar niet meer uit het oog. Samen genoten ze van de liefde en na vier weken kwam het moment daar… Ze gingen kennis maken met elkaar ’s ouders. Eerst naar Hermanus’ ouders waar het supergezellig was. Er ontstond meteen een enorm goede sfeer en de ouders zeiden tegen elkaar dat hun zoon dit dik had verdiend. ‘Ze zijn voor elkaar gemaakt’. Zeiden ze. Als je zag hoe verliefd ze elkaar aankeken… Dan zou er over een jaar al een bruiloft aankomen!

De volgende dag liepen ze hand in hand het paleis binnen en waren ze in eerste instantie van harte welkom aan de eettafel. De koning, de vader van Alizee en haar moeder verwelkomden het stel. Al snel begon de koning verdacht gedrag te vertonen en riep op de achtergrond stiekem al bewaking op. Hij keek zo raar en boos naar Hermanus… Alizee had al wat in de gaten en vroeg het haar vader, maar hij antwoordde ‘dat weet je wel?!’. Moederlief was wel aardig naar hen, maar wat had zij nou te zeggen?! De koning was de baas!

Een groot koninklijk gerecht werd bereid, maar vader de koning vond Hermanus maar niets… Hij begon gemene opmerkingen te maken en begon over ‘die boerenpummel!’ Hij verbood zijn dochter om met Alizee te trouwen. De koning beledigde Hermanus zo erg dat Hermanus woest op hem werd! Alizee koos voor Hermanus, maar omdat hij zo boos werd, is hij door de bewakers afgevoerd in opdracht van de koning. Alizee was verdrietig… Ze smeekte haar vader!

Er was geen excuses mogelijk! Ze moest naar haar kamer en kreeg te horen dat ze Hermanus nooit meer zou zien. De ouders van Hermanus waren houthakkers en werden opeens uit de stad verbannen. Zij hebben hun zoon ook nooit meer gezien. Er was verdriet bij hen… Intens verdriet! Ze kregen Hermanus met geen mogelijkheid vrij… De koning was zo erg gemeen dat hij bij zijn standpunt bleef… Voor altijd in de gevangenis met die boerenpummel! ‘Niemand spreekt me tegen!’

Alizee werd via de koning meegenomen door een prins van een ander land. Een jaar later trouwde ze met hem maar in haar hart verlangde ze nog steeds naar Hermanus. Uitgehuwelijkt leeft ze haar leven, maar gelukkig is ze nooit meer geworden. Hermanus zit tot op de dag van vandaag vastgeketend met een ketting in zijn cel in de donkere kerker. Elke dag komt er twee keer droog brood met water door een klein luikje… Niemand heeft ooit nog tegen hem gesproken.

Zijn verdriet gaat nooit op. Steeds weer ziet hij de prachtige Alizee voor zich als hij zijn ogen sluit… Hij weet niets van haar. Leeft ze überhaupt nog?! Alizee denkt elke dag aan haar in de kerker wegrottende liefde, maar ze durft hem niet op te zoeken. Al vijftig jaar is ze erg vol van angst, want wat zal de valse prins doen? Haar vader leeft al een tijdje niet meer, maar wie is nu de koning in het land? Dat is de akelige Helmund waar de prins een goede band mee heeft. Hij heeft nog niet één gevangene vrijgelaten!

De muizen en ratten kruipen langs Hermanus heen. Ze knagen aan zijn kleren en dit zijn nog steeds de kleren waarmee hij vijftig jaar geleden met Alizee het paleis inliep om kennis te maken met de familie… Nooit kon hij zich wassen, nooit is hij geschoren… Zijn baard is zo lang dat hij daarmee een trui zou kunnen breien. Hoop is er niet meer, alleen maar duisternis. Maar toch… Alizee en Hermanus worden op een dag samen wakker. Ze zijn zó ontzettend blij! Maar hoe kan dit?!

Na een enorme omarming en knuffelperiode van een uur lopen ze samen hand in hand richting een poort… Ze kijken elkaar aan en zien dan pas dat ze weer zo jong zijn als toen. Allebei rond de dertig. Wat is de omgeving hier toch mooi! Achter hen zijn wolken, vóór hen een poort met daarachter nog véél mooiere dingen. Ze worden verwelkomd door heel veel bekende mensen, waaronder de ouders van Hermanus.

Allebei hebben ze in de gaten dat ze zijn opgehaald door de lieve Heer en nu voor altijd samen mogen ‘hemelen’ na een verschrikkelijk lange wachttijd van ruim vijftig jaar…… Wat hebben ze een verdriet gehad, wat hebben de tranen emmers gevuld! Maar nu hoeft het niet meer, nooit meer! Ze leven lang en gelukkig, eeuwig en gelukkig…… En de boze prins en de koning? Zij leven hun verbitterde leventje uit. Helemaal alleen met niemand meer in de kerker! Totdat de koning de prins betrapt op het stelen van munten en hem in dezelfde kerker gooide als waar Hermanus gezeten heeft.

De prins kan de geur van Hermanus nog ruiken… Zelfs aan de ketting waar hij aan vast zit zitten restjes van kleding. Op de muur is iets ingekrast met een boodschap. Het gaat om hoop dat de zon ooit nog gaat schijnen… Dát kan de prins nu wel gebruiken omdat hij nog niet weet dat waarschijnlijk niemand hem zal komen bevrijden. Eigen schuld, dikke bult!