Daar staat ze, daar gaat ze…
Op een vroege morgen maakt Pierrot zijn wandeling door het prachtig bergachtig landschap in de Oostenrijkse Alphen. Het geluid van de koebellen amuseert hem enorm en de frisse lucht… Wauw! Dwars door de prachtige natuur en het kronkelende beekje laat hij zich inspireren voor de nieuwe dag. De zon staat op zijn ochtendpunt voor zeven uur en hij pakt een flesje water. Op een bankje luistert hij naar de schepping om hem heen terwijl een takje van de vele sparren hem aantikt op zijn schouder. Het wil laten weten dat de natuur van hem houdt en dat hij vandaag weer een goede daad gedaan heeft door het te bewonderen. Even later loopt hij naar het dorp waar hij hoopt Elisabeth te zien om weer een glimlach van haar op te vangen…
Al wekenlang lijkt het dat ze elkaar opwachten bij de kerk in het dorp te midden van hun dagelijkse bezigheden. Elke dag daar bij dat beeld bewondert hij haar, de oh zo prachtige Elisabeth die met haar 36 jarige leeftijd en fantastisch dansend krullend haar hem begroet. Pierrot kan haar glimlach niet van zijn netvlies krijgen en dat praatje laatst… Wauw! Haar stem klinkt als engelen in koor! Zijn ogen stralen verliefdheid uit en de hare ook… Lichamen die elkaar willen aanraken en knuffelen, wát een prachtige droom is dat waarvan hij wenst dat deze spoedig zal uitkomen. En zij? Zij lijkt een kopie te zijn van zijn wens. Die totale uitstraling en die interesse om contact te zoeken… Lief dat ze is kwam ze laatst met een broodje gezond die ze bij de warme bakker had gekocht…
Dat deed hem goed. Héél goed. Maar hoe kan hij haar iets geven? Hij bedenkt zich wat hij moet doen en loopt een geschenkenwinkel binnen. ‘Jij bent bijzonder’ moet de boodschap zijn en hij koopt een werkje die dat aan haar zal moeten laten zien. Nu hopen dat ze de volgende dag weer op dezelfde plek is. Bij die prachtige kerk… Pierrot verheugt zich er enorm op dat hij Elisabeth mag laten weten dat ze bijzonder is en hij hoopt een doorslag te mogen maken in zijn verliefdheid. Dat is wat hij is… Verliefd! Dat dat na een paar praatjes al kan gebeuren, en natuurlijk haar prachtige verschijning… De volgende dag breekt aan en hij staat op. Dezelfde wandelroute volgt hij naar het dorp en natuurlijk met het cadeautje.
Een beetje zenuwachtig komt hij in het dorp aan bij de kerk en hij kijkt rond… Hé maar waar is Elisabeth? In hemelsnaam, waar is ze? Met pijn in zijn hart kijkt hij rond en loopt rond over het pleintje. Hij kijkt in de kerk en loopt langs de bakker. Misschien koopt ze gewoon een broodje… Helaas, géén Elisabeth. Géén prachtverschijning… Hij kijkt op zijn horloge en hij ziet dat het niet bijzonder vroeg is vergeleken met andere dagen hiervoor. Nee, het zal toch niet?! Is ze nu voor altijd uit zijn leven verdwenen? Het zal toch niet?! Met zijn hoofd naar beneden kijkt hij naar de tegels… Waarom… Waarom?! Hij kan het bijna uitschreeuwen, maar om niet op te vallen doet hij het maar niet! Hij gaat op het muurtje zitten bij de kerk en beteuterd kijkt hij wat om zich heen…
Dit is niet hoe hij zijn dag had verwacht. Dit is niet hoe hij het zich had voorgesteld. Dit is niet zijn vorm van passie… Een halfuur gaat voorbij, een uur en nog steeds geen Elisabeth. Nog steeds niet haar lach en haar dansend krullend haar. Nog steeds niet zijn prachtige verschijning en het engelenzangkoor… Nog steeds niet! De kerkklok luidt negen uur, normaal betekent dat dat hij weer naar huis loopt om zijn B&B gasten te ontvangen. Hij loopt verdrietig het dorp uit door de prachtige natuur naar huis. Onderweg gaat hij weer even op het bekende bankje zitten om zijn flesje water leeg te drinken. Opnieuw tikt de tak van de spar weer op zijn schouder… Het voelt alsof het wil zeggen ‘het komt goed’, zo zacht en zo bescheiden voelt het aan…
Pierrot ademt de geur van de natuur eens diep in en vervolgt zijn route naar huis. Bij huis checkt hij zijn gastenlijst en ziet tot zijn grote verbazing een Elisabeth op zijn lijstje staan. Afkomst is het dorp waar dé Elisabeth altijd bij de kerk stond en hem steeds maar verliefder maakte. Dan klinkt de deurbel en Pierrot loopt naar de deur… Wie er dan voor hem staat doet hem zijn verdrietige gevoel weer verdwijnen. Het is Elisabeth, dé Elisabeth waar hij al weken verliefd op is. Ze begroet hem en zegt ‘verrassing!’ Ze geeft hem een tas met een cadeau erin en maar al te graag wil ze een paar dagen in zijn B&B verblijven. De reden: ‘om een romantisch verhaal werkelijkheid te maken’. Pierrot kijkt stomverbaasd naar haar en glimlacht. Wees welkom!
Hij wijst haar de kamer waar ze haar spullen neerlegt en gaan daarna samen ontbijten. Pierrot pakt snel zijn cadeautje en geeft het aan haar. ‘Wauw!’ het is prachtig… Ze vraagt of ze hem mag knuffelen. Daar zegt Pierrot geen nee tegen en ze slaat haar armen om hem heen! Dat voelt goed, héél goed en dat buik tegen buik gevoel hoeft nooit meer op te houden! Een minuut lang staan ze in de knuffelhouding en hij aait haar over haar hoofd. Ze kijkt hem smoorverliefd aan en laat hem dan los. ‘Zullen we samen ontbijten?’ stelt Elisabeth voor en hij maakt de keukentafel gereed om er het mooiste ontbijt te bereiden. Samen bakken ze de lekkerste broodjes en luxe die erbij hoort. Wauw! Wat gezellig en wat een genegenheid stroomt er door hun lijf!
De zon schijnt volop door Pierrot ’s huis en de lucht is blauw… Lenteblauw! Pierrot en Elisabeth hebben de mooiste dagen van hun leven. Zij helpt hem met de B&B en in hun vrije tijd genieten ze vooral van elkaar. De dagelijkse wandelroute naar het kerkje en de bakkerij doen ze voortaan samen hand in hand en tijdens de pauze bij het bankje is een knuffel altijd het centrale deel van de pauze. De kus volgt en de tak van de spar? Die aait hen over de schouders… Alsof het zo moest zijn.
