Het huis des schaduws…
Ergens op het platteland midden op een terp staat het huis des schaduws. Waarom wordt dit huis zo genoemd? Er gaat een gerucht rond dat hier vroeger vreselijke dingen zijn gebeurd. Als je het vanaf afstand bekijkt ziet het er ook best spookachtig uit. Een journalist van het lokale krantje vertelde dat hij er weleens naartoe is gegaan en ook binnen is geweest. Daar heeft hij nu enorm spijt van… Elke keer had hij het gevoel dat er iemand bij hem was en zich verschool. Echter, het was stil daarbinnen en het enige dat hoorbaar was, was de wind.
Eng dat hij het vond schreef hij dingen op zijn kladblokje. Waarschijnlijk heeft de laatste inwoner er rond 1952 gewoond. Er stonden zelfs nog fotolijsten op een kast. De journalist nam de trap naar boven en halverwege stond hij stil. Bang keek hij achterom maar er staat niemand. De trap kraakte enorm en sommige treden voelden alsof hij erdoorheen kon zakken. Eindelijk boven keek hij om zich heen. Het zag er ècht verlaten uit. Alsof de mensen opeens zijn vertrokken en alles achter zich hebben gelaten. De speelgoedkamer lag nog vol met speelgoed.
Daar in het midden van de speelgoedkamer stond een stoel waar een pop op zat. Het is er zo eentje die je recht aankijkt. Journalist Alex kreeg kippenvel toen hij de pop zag. Gruwelijk hoe het ding hem aankeek. Met z ’n wijde kralende ogen… Het was net alsof in zo ’n horrorfilm! Dan kwam er opeens een briesje wind langs en Alex keek geschrokken op. Maar opnieuw was er niets. Even later liep hij naar de grotere slaapkamer. Daar stond een groot bed en er hing een grote spiegel aan de muur. Hij keek rondom zich heen en liep naar het raam… Even leek het alsof hij iemand hoorde roepen.
Misschien komt het door het gerucht dat aan dit huis vastzit, dacht Alex bij zichzelf. Hij wreef door zijn ogen en liep weer naar de spiegel. Op zijn kladblokje schreef hij wat op en keek weer opnieuw in de spiegel. Maar dit keer was hij niet alleen! Hij schrok en besloeg zich van angst. Opeens zag hij een gruwelijk en woestkijkend gezicht van een vrouw. Alsof ze hem wat wilde aandoen. Alex rende vol in paniek weg en holde van de trap af naar buiten. Dat gezicht van die gruwelijke vrouw met bijna uitpuilende ogen in de spiegel… Dat vergeet hij nooit meer! Echter, het kladblok met zijn pen ligt nog in het huis maar hij waagt het niet om het op te halen.
Bij de redactie heeft hij alles overgetypt maar nog niet geplaatst. Het verhaal is nog niet af. Met een paar collega ’s vertelt hij over zijn heftige ervaring. De meesten willen er niet naartoe, op één iemand na… Het is de stoere stagiair Sjaak. Hij heeft altijd veel praatjes en een grote mond. Met zijn vriendin wil hij er een keer overnachten en er dan over schrijven. Het weekend erop is het zover. Alex waarschuwt het koppel maar zij trekken zich nergens wat van aan. Ze lachen hem zelfs uit… ‘Jij ook altijd!’ Sjaak en Elsa pakken hun weekendtas in en gaan naar het huis. Alex maakt zich ernstige zorgen… Eenmaal thuis kijkt Alex op zijn telefoon. Hij zou vanavond een date hebben met de bediende van de chocolaterie in het dorp. Ondanks de zorgen verheugt hij er zich erg op!
Dan gaat de bel… Terwijl Alex op zijn netst gekleed is doet hij open en staan daar Sjaak en Elsa… Totaal in paniek! Alex laat hen binnen en daar vertellen ze wat ze is overkomen. Het is een horrorhuis! Dan klinkt opnieuw de bel en doet Alex open. Wat moet hij nu? Hij doet open en verwelkomt Siska. Wat ziet ze er prachtig uit! Maar wat is dat?! Siska vertelt dat er brand is. ‘maar waar dan?!’ vraagt Alex. Siska vertelt dat het huis op de terp in brand staat! Ze haasten er zich naartoe en terwijl de brandweer al is brandt het huis tot op de grond toe af… Tot zover een levend mysterie zou je denken.
De date tussen Alex en Siska verloopt iets anders dan gehoopt, maar ondanks dat zijn ze toch samen… Kijkend naar een brandend huis. Het vuur staat meters hoog en de volgende ochtend ligt er een hoop puin. Niets is meer van het mysterie over als Alex en Siska over het terrein lopen. Behalve één ding… De spiegel! ‘Niet in kijken!’ Zegt Alex. Siska vraagt waarom niet en ze draait snel haar hoofd van de spiegel. Alex gaat op de spiegel staan en stampt het aan gruzelementen kapot… Samen lopen ze naar huis en praten door over het gerucht. Siska kijkt geschrokken en vertelt dat zij ook iets heeft meegemaakt bij het huis. Op het lange straatje er naartoe stond een vrouw te wachten…
Ze keek Siska heel sip aan en opeens was ze verdwenen. Alex vraagt hoe ze eruit zag en het blijkt dat de vrouw dezelfde vrouw was als de woeste vrouw in de spiegel. ‘Misschien goed dat dit kwade is afgebrand’ zei Alex en hij slaat een arm om Siska heen. Zij legt haar hoofd op zijn schouder en damen gaan ze even heerlijk uitrusten op de bank. Totdat de bel haastig klinkt! Alex doet open maar er is niemand. ‘Hoe kan dit nou?’ Hij kijkt om zich heen maar op straat is het stil. Hij doet de deur dicht en merkt op dat Siska nergens meer is te bekennen… Hij roept haar. Ze is weg! Nergens meer te bekennen. Hij weet niet wat hem overkomt. Zonet was ze hier nog! Alex gaat haar zoeken…
Hij loopt door het hele dorp en dan ontvangt hij van haar een appje. Eindelijk! Ze is goed in orde. Ze heeft een verassing voor hem en hij moet naar het park komen. Alex haast er zich naartoe en daar treft hij Siska. Een super romantische plek heeft ze voor hem gemaakt met veel kaarsen enzo. De schrik zat er behoorlijk in, maar dit maakt alles weer goed! Ze gaan romantisch eten op een mooi groot kleed en de nacht duurt nog lang… Siska houdt van mysterieuze dingen en dit is er één van haar geweest. Ze doet één belofte: ‘Lieve Alex, ik zal nooit meer van je weglopen’. Alex en Siska knuffelen elkaar, later volgt een kus en ze hebben het nog heel lang over ‘vanalles’ wat er op de terp gebeurde…
Het artikel van Alex is nooit in de krant gekomen, maar de brandweer heeft wel iets anders ontdekt. De brand is veroorzaakt door een kaars die door een zwerver werd aangestoken en vervolgens omviel. Precies op het achtergelaten kladblokje van Alex… Het papier vatte vlam en binnen de kortste keren vloog alles in de fik! Het kladblok was nog herkenbaar door de stalen randjes eromheen. Gelukkig voor Alex dat dit altijd een geheimpje zal blijven…
