Een vervelende opmerking maakte hij…
Daar zaten we op die avond. Sfen zat tegenover haar en ze keek hem elke keer aan. Met het groepje zouden we bespreken hoe we het feestje zouden organiseren. Hij vindt mij leuk en ik hem, dacht Marieke altijd, maar sinds vanavond lijkt het allemaal anders te zijn… Hij was áltijd in haar geïnteresseerd en dat liet hij ook wel merken. Zijn glimlach, zijn interesse in alles wat haar bezig houdt, en zelfs dat hij vroeg of hij een keer mee mocht met haar naar die te gekke autobeurs. Die dag was gigantisch leuk en even leek het alsof ze dichter bij elkaar zouden komen. Tóch was het lef er niet bij beiden en gingen ook die dag weer als ‘vrienden’ uit elkaar…
Wél bleef het interesse. De appjes kwamen op en neer binnen en diep in hem leek het erop of hij naar haar toe wilde komen. Lekker samen de tijd vervolgen en wie weet wat nog meer… Dat was afgelopen weekend en Marieke verheugde er zich zo op dat ze Sfen vanavond weer kon zien. Maar toen, ongeveer anderhalf uur geleden kwam er een rake en niet makkelijke opmerking van hem… Waarom?! ‘Kun je het zien?!’ zei ie en dat raakte haar ontzettend. Jankend zat Marieke in de auto terug naar huis en daar ging ze gelijk op bed liggen om huilend in slaap te vallen. Als er één ding was tegengevallen dan was dat dát wel!
De volgende dag staat ze op. Al meteen denkt ze natuurlijk aan Sfen. Wat gaat ze met hem doen? Belt hij haar op of stuurt ze een appje? Of wacht ze het gewoon maar af? Dat laatste in ieder geval niet! Na het ontbijt pakt Marieke haar telefoon en zoekt het nummer van Sfen op. Ze opent het app-venster en begint te typen. Na een half uur heeft ze wat ze hem wil sturen en denkt even na… Druk nu gewoon op verzenden en voila! Het bericht is verzonden. Na nog langer nadenken tikt ze op het bolletje van verzenden en alles komt bij Sfen aan. Hopelijk leest hij het snel, maar de vinkjes blijven grijs… Een halve dag gaat voorbij en af en toe kijkt ze of de vinkjes blauw zijn. Helaas, het zijn nog steeds grijze vinkjes.
Nog steeds vol van teleurstelling en verdriet gaat Marieke op bezoek bij haar oma. Ze vertelt haar wat haar met Sfen is overkomen. Daar heeft ze absoluut niets aan! Oma zegt dat ze ‘gewoon verder moet kijken’ en hij het haar niet waard is. Marieke wil één iemand en dat is Sfen! Na een paar koppen koffie en een stuk appeltaart rijdt ze weer naar haar huis. Eenmaal thuis ziet ze dat de vinkjes blauw zijn. Nu zul je de poppen aan het dansen hebben! Ze laat het scherm even openstaan want er staat ‘online’ achter Sfen’s naam. Misschien stuurt hij direct wat terug? Maar helaas… Er wordt niets getypt en Marieke legt even later haar telefoon op tafel.
Marieke bereidt een wandeling voor en neemt haar hond Anoushka mee. Samen stappen ze in de auto en rijden naar het dichtst bij zijnde bos. Samen lopen ze daar zo ’n drie uur en rijden dan met een voldaan gevoel naar huis. Sfen is éven iets minder aanwezig in haar hoofd. Totdat ze thuis komt… Er staat een blauwe auto voor haar deur. ‘Wie zal dat toch zijn?!’ Marieke kijkt goed en ziet Sfen daar in de auto zitten met een vrouw… ‘Het zal toch niet?!’ denkt ze! Eerst die rotopmerking waar ik al nachten van wakker lig en nu dit ook nog erbij?! Ze loopt naar de auto en de dame in de auto doet het raam open. ‘Hallo Sfen!’ zegt Marieke en zij stelt zich al snel voor. Het is ‘de vriendin’ van Sfen…
Dat komt opnieuw keihard aan! ‘Dus je hebt een vriendin?’ vraagt ze. ‘Jazeker!’ Lacht hij. Hij vertelt hoe hij haar heeft leren kennen en Marieke wenst ze ‘maar veel plezier’. Ze loopt bij de auto weg en loopt haar huis binnen. Huilend… De TV gaat aan en het eerste wat ze ziet is een romantische film. Dát wil ze niet en zet de TV weer uit. Dan maar met haar moeder bellen. Het wordt erg slecht weer en naar buiten gaan zit er voor haar en de hond niet meer in. Marieke vertelt wat er is gebeurd en moeders toont haar medelijden. Na een lang telefoongesprek gaat ze koken. Want voor het avondeten moet ze toch écht zelf zorgen. Het eten is opgeschept en staat klaar op tafel.
Marieke kijkt om zich heen. Ze zit helemaal alleen aan de eettafel. Dat raakt haar! Waarom ik niet en Sfen wel? Hij zal nu wel met die nieuwe vlam van hem aan het eten zijn… Waarom deed hij altijd zo aardig? En waarom was hij zo geïnteresseerd in me? Met die vragen gaat ze naar bed en de volgende ochtend denkt ze bij zichzelf: ‘Als jij het zo wilt kun je het krijgen!’ Vandaag gaat ze met zijn broer erop uit en eigenlijk is hij ook wel leuk… Ze kennen elkaar van het werk en ook die klik is al een tijdje goed. Heel spannend hoe het gaat lopen… Eén ding is zeker: Op het tijdstip van de date komt hij met een bos rozen aanlopen en dat is al een héél goed teken!
Hoe meer de avond nadert, hoe gezelliger het wordt. De neuzen staan dezelfde kant op en er wordt veel gelachen en gekletst. Ook over serieuze dingen soms. Na de tijd maken ze een wandeling en ze pakt zijn hand vast. Samen lopen ze naar het standbeeld middenin het dorp en weet je wie ze daar aantreffen? Sfen en Diewke… ‘Is dát even toevallig?!’ zegt Sfen. Harold, Sfen’s broer. ‘Als jij niet met Marieke wilt afspreken dan doe ik het wel…’ Samen lopen ze grinnikend weg en vervolgen hun pad der liefde naar een volgend dorp. Daar wacht een romantische gebeurtenis op hen en wat dat is?! Dat houden ze lekker geheim!
De volgende dag komt Harold thuis waar zijn broer alleen aan de eettafel zit bij zijn vader en moeder. ‘Wat is er aan de hand? Waar is Diewke?!’ vraagt Harold. Sfen vertelt dat ze het uit heeft gemaakt omdat hij zich versprak met haar naam. In plaats van Diewke noemde hij haar jawel ‘Marieke’ en dat viel behoorlijk in het verkeerde keelgat… Harold kijkt hem diep in de ogen aan. ‘Als je maar weet dat ik morgen weer met haar ga daten en jij helaas pech hebt gehad!’ Sfen antwoordt ‘veel succes! Jij hebt haar verdiend, ik niet!’ En zo staat Sfen op en loopt naar zijn kamer… Hij probeert Diewke nog een keer te bellen maar er wordt opnieuw niet opgenomen…
