Het geritsel achter me…

Lopend tussen de menigte loop ik met mijn boodschappentas in mijn hand naar huis. Eerst langs een grote weg en dan een stukje door het bos… Ik ben klaar om te gaan koken vanavond en verheug me op een lekkere wandeling door de natuur. Maar vandaag verloopt het anders! Wandelend langs de voorbijrijdende auto ‘s, fietsers en wandelaars adem ik de frisse lucht in en mijn longen lijken weer als nieuw, maar toch hoor ik elke keer iets wat ik niet ken en het lijkt ook niet dichtbij te zijn. Ik kijk eens om me heen maar zie niets…

Raar, maar ik moet naar huis en had me een wandeling voorgenomen. Dat ga ik eerst doen want de boodschappentas is niet zwaar. De afslag naar het bos is genomen en opeens wordt het helemaal stil. De wind ruist door de bomen en vogels zijn op en top hoorbaar. Heerlijk! Volop kom ik tot rust en ga op een bankje zitten om extra te genieten van dit moment. Enkele minuten later hoor ik het gekke geritsel weer maar nu is het veel dichterbij. Ik kijk om me heen en ik vraag me af wat het is. Er bewegen wel wat bomen maar ik zie niets opvallends.

Ik denk dat ik het me verbeeld. De laatste tijd heb ik veel over me heen gekregen en dat maakt me behoorlijk moe. Van zulke situaties wordt niemand beter, maar toch denk ik nog steeds dat ik ondanks het geluid veilig ben. Een moment later sta ik op om verder te lopen door het bos en ik hoor wéér het geluid. Het komt nu wel heel dichtbij en ik zie opnieuw enkele bomen en struiken bewegen. Dit is écht gek! Ik knijp een keer in mijn arm maar het is geen droom… Ik zie dit echt! Ik loop door en het geluid achtervolgt me. Ik kijk nog eens serieus om me heen!

Het begint nu toch wel spannend te worden, want het geritsel houdt nu niet meer op. Elke stap die ik zet klinkt het geluid en opeens, middenin het bos klinkt een behoorlijk zware dreun… Ik kijk om me heen maar nog steeds niets te zien. Doorlopen maar en het zware bedreigende geluid wordt alsmaar luider en heftiger. Het lijkt wel of ik door iets groots wordt gevolgd in het bos! Ik sta stil maar dit keer gaat het geluid verder. Het trilt om me heen en ik zie bomen heftig bewegen. Wat ik daar zie verschijnen deed me behoorlijk schrikken…

Het heeft acht grote harige poten en een enorm lijf. Met zijn twee tanden lijkt het erop dat het me wil aanvallen en ik raak verstijfd. Het komt dichterbij en dichterbij terwijl ik de gore stank van het beest begin te ruiken… Het is vele malen groter dan mezelf, misschien wel twintig meter hoog en het lijf heeft een lengte van dertig meter. Ik sta oog in oog met een enorm monster zoals je dat weleens in de film ziet. Wat moet ik doen?! Ik kijk het beest aan en het lijkt mij te inspecteren. Totdat het een oorverdovend geluid begint te maken en me vastpakt… Tot zover mijn leven, denk ik bij mezelf!

Ik kan me niet verzetten, ik kan niet eens schreeuwen van paniek… Een levensgrote spin heeft me gepakt en ik hang voor de grote mond van het beest… Zijn tanden bewegen heen en weer en de paniek bij mij wordt alsmaar groter. Ik zit vast in één van zijn grote harige poten en plots bedenk ik me wat ik kan doen voordat ik wordt verteerd in zijn waarschijnlijk enorme maag. Puur van geluk pak ik een naaldje dat nog van een reparatie van mijn jas in mijn broekzak zit. Ik ben vergeten het eruit te halen en gelukkig kan ik bij mijn broekzak terwijl ik in de lucht bungel.

De haren op de poten van het beest steken in mijn lichaam. Gelukkig zijn ze niet zo scherp dat ze me doorboren maar prettig is het niet. Dan haalt de enorme spin me dichterbij en het duwt me bijna naar binnen. Totdat ik met mijn naald in zijn poot steek. Het laat me los en ik val op de grond. Overal wonden maar toch ga ik het gevecht aan. Het moet wel want anders word ik alsnog verteerd… Er is trouwens niemand in de buurt dus ik sta er alleen voor! Het beest heeft het enorm uitgeschreeuw na de prik en het wil me weer vastpakken.

Gelukkig mislukt dit! Ik steek mijn naald in zijn achterwerk, want daar kon ik nét bij… Het begint opnieuw oorverdovend hard te schreeuwen en het kruipt in elkaar. Tot mijn grote verbazing zie ik dat het beest kleiner wordt. Net of ik het heb lek geprikt. Een enorme wind klinkt en alle lucht en gif wat er in het beest zit loopt uit het lichaam. Ik blijf zoveel mogelijk uit de buurt van het monster want terwijl het pijn lijdt probeert het me nog steeds aan te vallen. Een korte tijd later is het nog maar een klein spinnetje dat vlug probeert het bos in te rennen. Echter waren mijn schoenen hem voor om het plat te stampen.

Voor vandaag heb ik de negativiteit lek geprikt en ik heb het gelijk uitgeroeid. Het heeft me niet te pakken gekregen en daardoor heb ik nu een goede dag… De zon begint werkelijk weer te schijnen en ik krijg weer een lach op mijn gezicht. Ondanks dat de angst even enorm was… De naald is mijn redding geweest want anders was ik verteerd door één grote bron van negativiteit en een 0,0% vooruitzicht. In het pikkedonker zou mijn ondergang zijn en verstikt zou ik worden door het beest. Gelukkig, ik ben het gevecht weer aangegaan en het goede heeft me in leven gehouden… Nu kan ik met alle rust het naaldje in een veilig doosje doen en altijd met mee meenemen…

Voor als het monster van negativiteit me opnieuw wil aanvallen?!