Dubbeltje Terswijk

Een retourtje Winterswijk, dat is waarom ik sta te wachten op het station. Spoor één is volgens mij de goede en over vijf minuten komt hij. In de verte hoor ik de bellen al rinkelen en ja hoor… Hij komt eraan! Voorop het display van de trein staat Winters… Het is niet de eerste keer dat de letters voorop niet kloppen. Maar goed, ik stap in en zoek een plekje. Daar in het midden ga ik bij het grote raam zitten en even later rijdt de trein weg. Het is buiten prachtig zomers weer en de zon schijnt volop. Iedereen zit in T-shirt, rok en korte broek. Dat is voor Juni niet zo gek! De trein gaat rijden en al gelijk komt de conducteur langs om de kaartjes te controleren. Ik laat mijn vervoersbewijs zien en alles is goed. ‘Fijne reis’ wordt met een lach op haar gezicht gezegd en ik bedank netjes.

Het boemeltreintje stopt bij een paar stations en meer mensen stappen in. Ook zij worden door de conducteur gecontroleerd en ondertussen rijdt de trein weer op volle vaart richting Winterswijk. Het prachtige Achterhoeks landschap komt tevoorschijn en ik zie alles voorbij komen. Paardjes, koeien, vogels en prachtige bloemen en planten. De lucht is nog even blauw maar wat is dat daar in de verte? Een mistwolk? Vlak voor Aalten wordt het opeens hartstikke mistig en mensen beginnen het koud te krijgen. Op het station van Aalten wisselen de conducteurs elkaar af. Er komt iemand in een dikke winterjas binnenlopen en hij kijkt iedereen aan. Een warme groet volgt en terwijl alle reizigers beginnen te lachen gaat de dik aangeklede persoon zitten. Hij vertelt iemand over zijn verblijf in Terswijk en dat het er nu -15 is.

Iedereen kijkt elkaar aan: ‘gaat deze trein ook daarnaartoe?’ is wat er wordt gezegd. De dik geklede man pakt een thermoskan uit zijn tas en schenkt voor zichzelf wat warme koffie in. Naar mate de trein verder van Aalten gaat hoe kouder het wordt. De verwarming in de trein wordt flink aangestoken. Iedereen kijkt verbazingwekkend, want hoe kan het nu toch opeens zo koud zijn?! Het zomerse landschap begint te veranderen in een wit ondergesneeuwd winterlandschap en bij alle huizen staan grote sneeuwpoppen. Iedereen met zijn of haar korte broek vraagt zich af hoe ze zich straks warm moeten kleden want het was net nog zomer… De trein is nu middenin het prachtig Achterhoeks winterlandschap en vermindert vaart. De man in de winterjas deelt warme kleding uit en ik vraag hem ‘wat is hier aan de hand?’

Hij vertelt dat we zo in Terswijk aankomen en dat het daar prachtig mooi is. ‘Maar net was het nog zomer’ vraag ik maar de man vertelt dat we nu in de winter zijn beland… Hij houdt het een beetje mysterieus. Hoe dichter we bij Winterswijk komen, hoe kouder en hoe dikker het pak sneeuw. In de verte zie ik kinderen met hun ouders op de slee en wat is dat daar? Een grote slee met zes rendieren ervoor met de kerstman? Zie ik dat nu goed? Jongens, het is juni! Ik moet dit dromen, ik moet dit dromen, dit kan niet anders… De man zegt tegen me dat dit geen droom is maar écht! Ondanks dat ik het gek vind geniet ik er toch wel van. Het is al zo lang geleden dat ik in zo ’n prachtig winterse omgeving zat… De man vertelt dat de trein niet naar Winterswijk gaat maar naar Terswijk. Daar is het altijd winter. Voor ons ligt Winterswijk maar plots komen we tot stilstand bij een wissel…

Er wordt voor ons sneeuw geruimd en zodra we weer verder mogen gaat de trein de linkerkant op. We gaan langs Winterswijk en de trein verhoogt zijn vaart… Het boemeltreintje lijkt nu opeens wel een sneltrein! De mensen kijken om hun heen en iedereen gaat van verbazing over in enthousiasme. De man, die zich aan iedereen voorstelt als Clause deelt nog steeds aan iedereen warme kleding uit. Kinderen in de trein zijn razend enthousiast. Ze willen ook in de sneeuw spelen maar de trein is nog niet bij Terswijk. Zij maken zich nergens zorgen om maar de volwassenen denken wel na, want wat is dit voor geks?! Ach… Als we maar mogen genieten! zegt een wat oudere mevrouw lachend. Als de trein met volle vaart voorbij Winterswijk en het Dorpje Lievelde is gaat hij met volle vaart een hele lange bocht door… De route week al af, maar nu wordt het nog veel vreemder! Niemand wist ooit dat hier een trein liep.

Is het iets mysterieus? Ja dat is het! Het lijkt wel die ene kerstfilm, The Polar Express, maar dan in de zomer! De trein gaat steeds harder en het begint buiten weer te sneeuwen. Dan rijden we een tunnel in en met wilde snelheid rijden we eruit en gaan we over een soort van achtbaan. Een val naar beneden, loopings, omhoog, omlaag, schuin door de bochten en terwijl iedereen duizelig is komen we over een bevroren meer… Ik geloofde mijn ogen al niet maar nu zit ik met deze mensen écht in een maffe situatie. Ik kijk op mijn horloge, het is toch echt 20 juni. Van het éne op het andere moment zijn we beland in een prachtig en af en toe wild winters landschap. De trein glijdt en glijdt, daar ginds is weer rails in zicht en wonderbaarlijk genoeg komt de trein weer recht te staan en glijdt zo weer de rails op. Deze liggen iets onder het ijs, dus vandaar… De reis lijkt weer veilig te worden vervolgd en Clause? Hij lacht en af en toe klinkt ‘hohoho’…

We zijn ingewinterd, de trein vermindert weer snelheid en daar in de verte lijkt een hele lange brug te zijn. We steken een groot ravijn over en hoe dichterbij we komen hoe griezeliger ik het begin te vinden. Er lijkt in het midden een stuk van de rails weg te zijn, maar de machinist zal dit toch wel zien?! Hij blijft gewoon doorrijden en terwijl we opnieuw dreigen te ontsporen en naar beneden te vallen geeft hij alleen maar gas! ‘Wat is dit nou?!’ roep ik, maar Clause zegt ‘geen zorgen!, hohohohoho’ We vliegen serieus nu over de brug en komen net voorbij de kapotte brug weer op de rails… Een magische rit kun je dit zeker wel noemen! We zien in de verte een mooie grote stad steeds dichterbij komen. Zal dát dan Terswijk zijn?! ‘Clause vertelt dat we er bijna zijn’ en hij loopt naar de cockpit van de trein… Daar zat helemaal niemand! Hij trekt wat aan de rem en de trein mindert vaart… Het landschap is prachtig en overal zien we vrolijke en lieve mensen!

Alsof hier niemand de zomer kent. Iedereen schaatst, men gooit met sneeuwballen en vrouwen doen gewoon lekker mee! Af en toe zie je ze met een pan erwtensoep aanlopen om iedereen te verwennen met een lekker warme kop. Dan komt de trein in Terswijk… Hij rijdt door een poort en iedereen kijkt opnieuw stomverbaasd! Zo ’n prachtige knusse en gezellige stad heb ik nog nooit gezien. Mooie gebouwen, prachtige verlichting, het lijkt wel kerstverlichting, mooie wegen van chique stenen en het station? Wauw! Dat is mooier dan mooi… De trein staat stil en de deuren gaan open. We lopen allemaal uit de trein en we zijn opeens in een hele andere wereld beland lijkt het wel. Mensen kletsen, mensen zingen en het lijkt alsof het hier het hele jaar door kerstmis is! Echt, op elke plek is verlichting en versiering… We lopen als groep na het station uit elkaar. We gaan onze eigen weg volgen en ik kijk in het rond.

Ik ben nog steeds verbaasd maar ook zeer verrast over deze gebeurtenis. Overal gezellige winkeltjes en huisjes en iedereen is nog steeds even vriendelijk! Wat is er in hemelsnaam gebeurd? Achter me loopt Clause. Hij wil me de mooiste plekjes van Terswijk laten zien en ik ga maar gewoon met hem mee. Bij een chocolaterie gaat hij even naar achteren ‘om zich om te kleden’ en als hij terug komt zijn mijn vermoedens waarheid geworden… Met zijn hohoho en zijn naam Clause kan hij maar één iemand zijn… de Kerstman! We drinken even een lekkere bak met chocolademelk, lekker gebakje erbij en we lopen verder door Terswijk. Op elke plek kijk ik mijn ogen uit en daar bij dat zangkoor ga ik even staan kijken met Clause… We zingen beiden de melodie mee en gaan naar binnen bij een klein kerkje. Daar zie ik een tekst bij het altaar staan. ‘een schone wereld gun je elkaar, want dan heb je het Goddelijk gebaar’ Daaronder staat een tekst ‘liefde is de sleutel tot schoonheid en tevredenheid’ Daar hoef ik niet veel over na te denken!

Clause vertelt dat mensen onze prachtige wereld vervuilen en dat deze bijzondere winters steeds minder en minder worden. Alleen op deze plek, in Terswijk is het altijd winter en soms wil ik mensen laten zien dat het nog niet te laat is… Dat we de wereld weer kunnen redden als we onze hebzucht en macht loslaten! Liefde kan weer helen onder iedereen en geloof kan weer groeien. Twee dingen moeten losgelaten worden en dat is macht en hebzucht… We lopen bij het liefdesbeeld. Let op, deze is tien meter hoog en her en der staan smoorverliefde stellen. Er is geen zorg, alleen maar liefde en menselijke warmte. Niemand in heel Terswijk kijkt streng of boos, want ze zijn gevuld met liefde ookal is het er zo koud! Ik loop langs het beeld en Clause loopt mee. Ik vraag heel voorzichtig ‘is het hier dan ook altijd kerst?’ en Clause zegt ‘nee, zeker niet!’ We laten de versiering en kerstbomen staan maar kerstmis draait enkel om één ding en dat is de geboorte van Jezus! Dat vieren wij ook op 25 en 26 december.

Ik kijk hem aan en knik. ‘Dat klopt’ is mijn antwoord en ik loop met hem verder naar de volgende prachtige plek. Een wél versierde molen waarvan de wieken draaien. Clause legt me uit dat de versieringen die er hier altijd zijn een voorbeeld zijn om extra vreugde en warmte uit te stralen en het helemaal niets met kerst te maken heeft. ‘Kerst vieren we met ons hart en daar is geen materialisme voor nodig!’ legt hij uit. Mijn volgende vraag: ‘maar de buitenwereld kent jullie niet!’ en Clause antwoordt ‘jazeker wel!’ Alleen in December kennen jullie ons en dan ruimen jullie alles weer op! Wij lopen dan gewoon tussen jullie maar we vallen dan niet op omdat in die maand iedereen in de feeststemming is. Mensen van buiten kennen ons gewoon bij naam en zodra ze alles in Januari weer opruimen vertrekken wij weer. ‘Is Terswijk dan in die tijd verlaten?’ vraag ik en Clause zegt daarop ‘absoluut niet!’ Er is altijd, 24 / 7 leven in deze prachtige stad maar in de decembermaanden is onze stad uitgebreid over de hele wereld!’ Ik kijk hem aan…

Hij legt het nog wat verder uit en uiteraard begrijp ik wat hij me vertelt. Terswijk lijkt net een vlek die alleen in de decembermaand uitbreidt over de hele wereld. Ik verblijf twee dagen op deze prachtige plek en verken de hele stad. Ik koop wat mooie warme kleren voor de winter en wat andere leuke souvenirs. Overal zijn souvenirwinkeltjes om elke hoek dus dat is het probleem niet. Met een paar tassen vol loop ik naar mijn hotelkamer waar ik vervolgens in slaap val. De kerkklok hoor ik ’s avonds elf uur slaan en de slee met rendieren hoor ik soms over daken gaan. Jarige kinderen, maar ook volwassenen worden dan door de burgemeester verwend met een cadeau. Ik wist niet dat de kerstman zijn slee buiten zijn dienst afstond aan de burgemeester. Dat is al jaren zo omdat de burgemeester zijn slee ooit tijdens een ‘warme vakantie’ heeft laten staan in de Sahara. De slee ziet eruit als een Sfinx en omdat iedereen er zo enthousiast over is heeft hij hem met zijn afgebroken neus maar daar laten staan voor de toeristen. Ofwel geschonken!

Dit is me door Clause verteld en met dit verhaal ga ik slapen. Ik vroeg nog hoe oud hij en de burgemeester zijn maar daar gaven ze geen antwoord op… De twee dagen zijn zo voorbij en na iedereen te hebben bedankt voor hun gastvrijheid loop ik weer naar het station waar het boemeltreintje weer op me staat te wachten. Het zal wel weer zo ’n wilde rit worden, maar dat viel reuze mee… Oh, de trein vertrekt een uurtje later. Dan ga ik nog even in de gondelbootjes en drink een heerlijke bak chocolademelk in het cafeetje op de hoek. Een uur later kom ik terug op het station en stap in de trein. Nog één keer kijk ik om me heen en zie door de ramen de prachtige stad Terswijk. Het ligt niet aan de bordjes, het is gewoon echt! Als ik voortaan ‘Terswijk of Winters’ zie staan dan weet ik ook dat de trein écht naar dit winters paradijs gaat… Voor mij was het een mooi avontuur met veel nieuwe dingen! Met een voldaan gevoel en een prachtig avontuur ga ik weer naar de Achterhoek… Richting de zomer!

De trein vertrekt en al snel is hij uit Terswijk. We rijden door een winters landschap waar we nog het genot van de mensen zien en daar in de verte bij een heuvel rijden we even later een tunnel in… Het wordt donker buiten en iedereen, inclusief ik trek de winterkleding uit. Het wordt weer warm en eenmaal weer uit de tunnel zie ik dat we weer in een grote mistwolk zitten. De trein mindert vaart en ik hoor de omroep zeggen ‘Winterswijk, station Winterswijk…’ Vlak voor het station rijden we de mistwolk uit en warempel staan we op station Winterswijk. Iedereen kijkt opnieuw stomverbaasd en de conducteurs worden gewisseld. Met een goed gevoel rijd ik weer met de trein verder naar huis en terwijl het vijfentwintig graden is stap ik in mijn woonplaats uit de trein… Mét een tas vol winterkleren en souvenirs van Terswijk. Sommigen kijken me aan maar hoe vertel ik dit?! Het lijkt toch een sprookje of een film?! Ach… misschien geloven ze me niet, maar ik geloof mezelf wel… Terswijk bestaat! Alleen moet de treinmaatschappij even duidelijker zijn over haar dienstregeling, want zoals ik zullen meer mensen zich vergissen bij de trein die soms niet naar Winterswijk gaat maar naar Terswijk…