Eefje en Sam

Avontuurlijk, dat zijn in één woord Eefje en Sam. Al heel lang hebben ze een oogje op een boom net buiten de stad Bosloop. In deze stad wonen mensen die verdrietig en slecht gehumeurd zijn. Ze werken heel hard en na het avondeten is er alleen maar stilte. Bosloop is een mijnstad in het heuvelachtige zuiden van het land. Het ligt aan de rand van een groot bos en er staat een grote bijzondere boom. Mensen die in Bosloop wonen kennen de boom en bewonderen hem, maar nog niemand is in de boom gelopen. Dit klinkt misschien heel gek, maar er is een hol onderaan deze boom dat al voor hele lange tijd is afgesloten met een dikke houten deur erin. Je zou denken dat het een hele gevaarlijke boom is want waarom is het hol afgesloten?

Eefje vraagt aan haar ouders waarom de deur altijd dicht is van de boom. Ze reageren geschrokken want ze hebben haar verboden om überhaupt naar de boom te gaan! ‘Je mag er niet meer naartoe, heb je dat begrepen?!’ is wat ze boos tegen haar zeggen, maar Eefje gaat ertegen in. ‘Maar waarom niet?’ Dan antwoorden haar ouders met een bekend antwoord… ‘Gewoon omdat ik het zeg!’ Daar kan Eefje niets mee! Ze pakt een lekkere grote spek uit de koekjestrommel en pakt wat thee. Na het eten gaat ze naar haar vriendje Sam die een paar huizen verderop woont. Ze wandelt door de prachtig ouderwetse straat met kinderkoppen en prachtige straatlantaarns en klopt bij haar vriendje aan. ‘Kom je mee?’ is wat ze vraagt en ze lopen samen naar de grote boom.

Zowel Eefje als Sam hebben elkaar beloofd niets te zeggen tegen hun ouders. Als ze daarachter zouden komen dan zwaait er wat en krijgen ze misschien wel drie dagen huisarrest. Het zou erg jammer zijn want het is heerlijk warm zomerweer met zon en af en toe een stapelwolkje. Ze staan al heel snel voor de enorme grote boom. Hij is zo mooi en de zon schijnt er prachtig op! Ze lopen om de enorm dikke stam maar dan is Sam opeens verdwenen… Eefje kijkt paniekerig om zich heen. Waar is Sam nu toch gebleven? Ze roept hem maar geen teken van leven! Dan loopt ze nog een keer om de boom en laat hij haar keihard schrikken! Na wat gekibbel en bijkomen staan ze voor de grote houten deur en kijken omhoog. ‘Deze deur kan wel twee meter hoog zijn!’

Sam stelt voor om aan te kloppen. Misschien woont er wel iemand in de boom. Eefje bedenkt zich geen moment en klopt gewoon aan. De twee harten bonken maar niemand doet open. Het lijkt écht verlaten te zijn terwijl het om de boom keurig netjes is. Het grasveldje wordt altijd netjes gemaaid door een tuinman en de bloemetjes bloeien als de beste! Misschien weten opa en oma meer dus beiden gaan naar de opa en oma van Eefje en eenmaal daar vragen ze over de bijzondere boom. Opa begint te vertellen… In de hele stad leeft een legende die te maken heeft met deze boom. In het verleden, zo ’n honderd jaar geleden zijn kinderen opeens verdwenen. Men zegt dat de boom ze heeft ‘opgegeten’ toen ze in het hol liepen. Opa vertelt dat zijn ouders tegenover de boom woonden en zagen dat het tanden had als kinderen binnenliepen.

Dát is wel eng en de kinderen zijn nooit teruggekomen. Eefje en Sam kijken geschrokken. Opa vertelt dat als je niet in de buurt komt van de boom er niets kan gebeuren. Na de tijd is er geen enkel kind meer vermist geraakt en al die kinderen van toen zijn nu groot. Na het verhaal over de boom eten ze nog een lekkere door oma gebakken cake met wat chocolademelk. Ondertussen is het donker geworden dus moeten ze naar huis. Ze lopen nog één keer langs de boom omdat ze er langs moeten. Ze kijken aan de linkerkant waar ze kunnen zien dat opeens de grote deur open staat. Tóch lopen ze snel door! ‘Zag je dat?’ zegt Sam. Er brandt licht binnenin. Eefje zegt dat ze eigenlijk nu ook wel nieuwsgierig is geworden. Tóch gaan ze naar huis want hun ouders wachten op hen.

Eefje kan niet slapen. Want wat is er toch met die boom aan de hand? Woont er iemand in of is het inderdaad zo ’n enge boom met van die gruwelijke tanden? Kort geleden heeft ze een film gezien waarin ook bomen tot leven kwamen en dat was super eng! Bestaan deze bomen echt?! De volgende dag wordt ze wakker en het is zaterdag. Dat betekent ontbijt met lekkernij! Ze begroet haar ouders en ontbijten samen. In haar gedachten wil ze naar de boom, maar wat vertelt ze tegen haar ouders? Ze denkt bij zichzelf dat ze met Sam moet gaan want dan is ze in ieder geval niet alleen. Na het ontbijt gaat Eefje naar de gym. Sam is daar ook. Na een flink potje bewegen en warmlopen bespreken ze dat ze vanavond vlak voor zonsondergang stiekem naar de boom gaan…

De dag gaat gewoon verder en Eefje knutselt wat aan haar borduurwerkje in de achtertuin. Sam is bezig met een katapult voor vanavond, want stel dat ze in gevaar komen… Zodra ze allebei heerlijk patat hebben gegeten bij hun ouders gaan ze samen zogenaamd ‘naar een jeugdfilm’. De twee zijn aangekomen bij de boom. Beiden twijfelen over het verhaal van opa, want sprookjes bestaan toch niet? Sam heeft de katapult bij zich. De zon gaat bijna onder en opeens klinkt er een hoop gekraak vanuit de boom. De deur is open! Ze lopen ernaar toe en kijken om zich heen. Eefje heeft voor de zekerheid een lantaarn meegenomen. Gelukkig zijn er geen tanden te zien, wel is het héél erg donker in de boom… ‘Ga je mee?’ zegt Sam en Eefje loopt met hem mee…

Heel voorzichtig lopen ze naar binnen. Het lijkt een hele lange tunnel te zijn maar ze zien helemaal niets. Ze kijken achterom en zien het laatste beetje daglicht. Eefje wordt bang, want wat is dit voor gekke boom? Sam houdt de nu de lantaarn vast en terwijl hij naar voren schijnt ziet hij inderdaad een hele lange tunnel waar nog langer geen eind aan lijkt te komen. Even is het heel stil, maar dan slaat opeens keihard de grote dikke houten deur dicht! Ze haasten zich naar de deur maar deze is met geen mogelijkheid meer open te krijgen. Ze roepen hard om hulp maar niemand hoort ze! In de deur van vijftig centimeter dikte is geen beweging te krijgen! Ze kunnen maar één ding doen, bedenken ze even later in paniek… Verderlopen en hopen dat zij als enige ooit uit de boom kunnen ontsnappen…

Sam en Eefje houden elkaar ’s hand vast zodat ze elkaar niet kunnen kwijtraken. Ze lopen en lopen. De tunnel lijkt écht oneindig lang te zijn maar dan komen ze uit in een soort van kamer. Het is er verlicht met kaarsjes en er staan leuke meubels. Ze kijken wat om zich heen en verkennen het. Zowel Eefje als Sam zijn enthousiast over de inrichting van de kamer, de keuken en de slaapkamer maar wie en waar is de eigenaar? Dan horen ze plotseling in de verte iemand aankomen. Ze zoeken haastig een verstopplek en gelukkig weten ze achter een piano een plekje te vinden waar ze zich kunnen verbergen. Hun hart bonkt behoorlijk van de zenuwen, maar stiekem kijken ze naar de deuropening. Er komt een zacht gedaante dichterbij lopen en tot hun grootste verbazing zien ze het… Het is een levende knuffelbeer!

Klopt dit nog tegenover het gerucht van een boze boom met enge tanden? Het is een lieve beer zo zacht uitziend, zó vrolijk kijkend, zo betrouwbaar! Eefje en Sam komen vanachter de piano en even weten ze niet wat ze moeten zeggen. Biebo, de beer vraagt ‘wie zijn jullie’ en nodigt de kinderen uit om bij hem te komen zitten. Ze stellen zich aan hem voor en vertellen dat ze heel erg nieuwsgierig waren naar de boom. Ook vertellen ze dat er een gerucht bestaat dat kinderen in het verleden zijn verdwenen. Biebo kijkt op en vertelt dat dat helemaal niet waar is. Hij houdt juist van kinderen en zal nooit en te nimmer een kind iets aan willen doen. Hij knuffelt met ze, geeft ze lekkers te eten en natuurlijk mogen ze in het grote honingbad ‘bij hem achter het huis’.

Eefje en Sam kijken elkaar aan en Biebo leidt ze rond door zijn huis. Ze zien alles nog een keer maar wát een prachtige plek hebben ze ontdekt en wat een lieve beer! Biebo laat als laatst de achtertuin zien. Weet je hoe groot de achtertuin is? Hij is zo groot als de hele stad Bosloop. De tuin zit vol met bloemen, fonteinen, onbekende maar prachtige planten en in het midden het honingbad. Eefje en Sam rennen er meteen naartoe en kijken er naar. Biebo zegt ‘nou, waar wacht je nog op, spring erin!’ en dat laten ze zich geen twee keer zeggen. Ze springen in het honingbad en Biebo volgt. Ze kletsen, lachen, en spelen lange tijd maar ze vergeten de tijd helemaal… ‘Hoelaat moeten we ook alweer thuis zijn? Wat gaan we tegen onze ouders vertellen?’ Biebo zegt ‘maak je daar maar geen zorgen over!’

We gaan eerst lekker spelen en dansen en de tijd die zetten we gewoon even op pauze! ‘Kan dat dan?!’ zegt Eefje. ‘Jazeker! Kijk maar!’ Biebo drukt op een knopje van zijn horloge en alle klokken om hen heen staan opeens stil. Nu kunnen ze genieten… Ze spelen, ze knuffelen, ze dansen en zingen. Ze eten lekkere snoep dat in de tuin groeit. Het is gezellig, het is alsof ze een nieuwe grote vriend hebben gevonden en ze willen eigenlijk helemaal niet meer naar huis. Biebo geniet ook volop en nadat hij zijn vrienden en familie-beren heeft uitgenodigd én voorgesteld is het één groot berenfeest. Dansen en spelen, dat zijn hun grootste hobby ’s en tenslotte hoort er ook een momentje knuffelen tussen. De kinderen voelen zich helemaal kind en de beren? Zij zijn blij met twee nieuwe vrienden. Wát een paradijs, wát een mooie warme en lieve plek!

De beren vertellen even later dat ze ooit zijn verbannen naar de grote boom en daar in moesten. Honderden jaren geleden werd voor hen de deur naar de buitenwereld gesloten. Ze maakten hun eigen wereld binnen de onze en zo is de berengeneratie gelukkig niet uitgeroeid. Een boze boer met veel macht kreeg het voor elkaar dat de beren verdwenen van de aardbodem. Iedereen had een hekel aan hem door zijn gedrag. Wat er met deze boer is gebeurd? Men zegt dat hij in zijn eigen koeienpoep is uitgegleden, door iedereen heel hard is uitgelachen en toen uit boosheid is verhuisd naar een eilandje ergens midden op de oceaan. De beren hebben nu hun eigen wereld, dus waarom zouden ze eigenlijk nog teruggaan? Voor nu is het alleen maar speeltijd! Wat er tijdens de weekvergadering voor beren die later in de week gaat plaatsvinden besproken wordt is dat ze heel veel kinderen, maar ook volwassenen kunnen vergezellen en eventueel vrolijk kunnen maken. Dat schijnen ze tegenwoordig écht nodig te hebben boven de grond…

‘De wereld boven ons wordt steeds verdrietiger, mensen krijgen meer ruzie en een lach op hun gezicht wordt steeds lastiger omdat het leven moeilijker wordt…’ zegt Sam. De beren vertellen dat mensen er zelf iets aan kunnen doen door meer de kleinere dingen te waarderen en ergens in te geloven. Geniet van de natuur en nodig elkaar uit om te eten of leuke dingen te doen. Ookal is het samen picknicken of een eind fietsen of wandelen. Waarom niet samen dansen en gewoon het leven vieren?! Eefje en Sam horen nog van de beren. Aan alles komt een einde. Biebo moet de tijd weer een keer aanzetten en drukt weer op zijn horloge. Dan gaat iedereen weer naar huis en beer Biebo moet eerst maar weer eens uitrusten. Eefje en Sam lopen door de lange tunnel weer naar buiten en gaan richting hun ouders. Ze hebben een heel mooi verhaal te vertellen. Niet alleen aan hun ouders, maar aan alle kinderen in de hele stad… Zo gezegd, zo gedaan! Ze vertellen het verhaal rond in de stad. Beide kinderen krijgen geen huisarrest, want ze hebben bewijs dat het goed was.

Hun broeken zitten onder de honing en her en der was er wat stof van de beren achtergebleven. Al snel verdwijnt voor eens en altijd het nare gerucht over de kinderen van vroeger… Hoe het verhaal verder afloopt? Bosloop wordt uiteindelijk omgedoopt tot Berenloop. De beren en mensen in de stad worden één met elkaar en zo is Berenloop ook de enige stad op de hele wereld waar mensen én beren wonen… Berenloop, toen nog Bosloop was altijd een verdrietige plek maar nu, in Berenloop-tijd is de sfeer alleen maar gezellig en vrolijk. Er is altijd muziek en gedans op het plein… Wát een ‘bere’ gezellige plek is dat toch! Kom je ontzettend vrolijke mensen tegen waar ook ter wereld? Dan komen ze zeker weten uit Berenloop om de vreugde te verspreiden… Eefje en Sam worden allebei burgemeester van Berenloop, worden verliefd, trouwen en leven nog lang en gelukkig, ook als ouders van twee lieve en vrolijke kinderen…