Ik weet het niet, ik weet het niet…
Daar sta jij, daar sta ik, maar we kennen elkaar niet. Elke dag, behalve in het weekend wachten we op de bus in regen, maar ook zonneschijn. Al een tijd is dit zo, maar hallo zeggen is er nog steeds niet bij… Durven we het niet of zit er iets anders achter? Alleen een glimlach… Dat is wat ik zie! Is deze goed bedoeld of juist verkeerd? Begek je me of zoek je tóch toenadering? Ik weet het niet, ik weet het niet… Zie ik alles nu positief of negatief? Jij met je mooie rode lippen en je prachtig krullende haar, jij met je zacht uitziende huid en je slanke lichaam, jij waaraan alles gewoon klopt! Jij waar ik meer van wil weten of misschien zelfs wel een hapje wil eten… Ik weet het niet, ik weet het niet… Als je de bus in loopt zie ik je dansende haren en je mooie tas van diverse kleuren… Jij, zo kleurrijk lijkend en met al je verschillende geuren… Wauw! Wát zou ik je graag willen leren kennen! Maar… Ik weet het niet, ik weet het niet!
Je zit achter me in de bus. Een uur lang kan ik stiekem van je aanwezigheid genieten en soms hoor ik je even praten… Je pakt de telefoon op en zegt hallo! Nooit hoor ik hai schat, nooit hoor ik dat je een partner hebt… Laatst zat ik pal voor je en hoorde ik je zakelijk kletsen… Het ging over slagroom en bessen! Is dat tóch een romantisch plan? Ik weet het niet, ik weet het niet… Wel, ik keek een keer op de grond en zag daar je kladje liggen! Ik gaf het en ik werd rood… Even voelde ik je zachte hand en rook ik wat ik wilde ruiken… Jouw heerlijke aanwezigheid! Zo ‘n zachte stem, zo ‘n lieve stem… Dankjewel zei je en je glimlachte weer… Wát een sfeer, wát een pracht! Elke dag verheug ik me op de bus, en ik baal als je er een keer niet bent… Jij, met je ik weet niet wat ik verder kan zeggen om je nog meer positief te beschrijven… Ik weet het niet, ik weet het niet…
Laatst hoorde ik een diepe zucht, was je geïrriteerd omdat ik je weer eens aankeek? Ik deed het niet met vervelende gedachte, dat je dat even weet! Of waardeerde je het? Vond je het leuk? Geen idee, want wat moet ik voelen? Goed gevoel, twijfelend gevoel, voorspellend gevoel? Het doet me telkens aan je denken! Dag in, dag uit, en zelfs bij het koken vraag ik me af ‘vind je dit ook lekker?’ Wat erg he? Waar ben ik mee bezig? Zelfs bij dat liedje verbeeld ik dat ik met je sta te dansen en dan, als ik mijn ogen opendoe sta ik alleen… Je bent er niet, morgen hoop ik je weer in de bus te zien… Busje komt zo, dat is de volgende ochtend als ik weer sta te wachten bij de bushalte waar jij ook altijd staat… Maar, geen vertrouwen dat ik mijn onzekerheid loslaat! Het zet me klem, het doet me telkens weer balen dat ik tegen mezelf zeg ‘wéér niet gelukt!’ Ik weet het niet, ik weet het niet…
Vandaag is het de dag, nu ga ik het gewoon doen! Ik ga je aanspreken, ik ga je begroeten, en hopelijk gaan we kletsen. Héél veel kletsen! Lachen, gieren, brullen, of misschien eerst eens subtiel een gesprek proberen aan elkaar te knopen… Niet dat je meteen gaat lopen! Ik sta bij de bushalte en ik wacht gespannen af… Kom je of kom je niet? Is het vandaag weer een snipperdag of ga je aan de arbeid? Dus met de bus? Ik kijk op mijn horloge… Het klokkie tikt verder en jawel, bij de wijzer op de negen kom je altijd aanlopen… Nu niet, nu voel ik me al een beetje teleurgesteld… Nu heb ik de power, nu ben ik op mijn best, want ik heb het gevoel dat ik het durf… Maar je bent er niet, je bent niet in mijn buurt… Ookal ken je me niet, ookal ken ik jou niet! Toch ben je diegene waar ik altijd op wacht! Met een warm hart, met kleur en helderheid… Maar of je nu nog komt? Ik weet het niet, ik weet het niet…
De bus komt in de verte aan, maar ik zie je nog niet, of wacht… Tóch wel! Op het nippertje kom je aanrennen! Ik volg je met mijn ogen en je rent de bus in, nét als ik. Ik wil naast je zitten, want nu moet het gebeuren… Het gesprek, de gezelligheid of toch niet? Wordt het een oppervlakkig saai gesprek of het mooiste van mijn leven? Misschien wel het mooiste van ons leven? Ik zoek zogenaamd een plekje en ik doe alsof ik geen plekje kan vinden in de nog net niet volle bus. Dan ga ik naast jou zitten en jij kijkt om! Dit is het moment, ga jij wat zeggen of open ik het moment van de waarheid? Goedemorgen is wat er klinkt, en gelukkig uit jouw mond! Je glimlach, je stem, en nu beiden gericht op mij… Dát doet me goed! Ik begroet je en begin over het koude weer… Zo koud dat je aanvoelt bied ik je een snoepje aan, lekker fris, dat is niet zo slim! Vergeef je me? Ik weet het niet, ik weet het niet…
Gelukkig, je kunt erom lachen… Dát zie ik graag! Je spreekt me aan met meneer en ik zeg noem me maar Robert. Jij luistert naar de naam Marieke en zo kennen we nu eindelijk elkaar ‘s naam! Robert en Marieke, dat klinkt best leuk bij elkaar, maar gaat dat ooit gebeuren? Zal de dagelijkse busreis iets moois kunnen brengen tussen ons? We kletsen nog even door en door en voordat we het weten stopt de bus onverwacht… Een lekke band! We staan nu met pech, maar voor ons is het géén pech… Wij zijn langer samen om te kletsen, te lachen, gieren, brullen en jawel… Even later aan te horen dat je vriend je ten huwelijk heeft gevraagd… Mijn reis kan niet meer kapot, het is al kapot! Nu kan ik niet meer naar een toekomst met jou verlangen, nu is al die tijd voor niets geweest… Of maak je toch een grapje? Je lacht er zo om, maar waarom? Ik kan er niet om lachen, want ik voel wat voor je! Ik weet het niet, ik weet het niet… Eigenlijk ook wel!
