Daar staat hij…

Daar staat hij, kijkend naar de horizon op de hoge berg… Geen mens te horen en alleen een vogel of de wind klinkt in zijn oren. De zon schijnt, het zicht is enorm. Kilometers ver kijkt hij vooruit en dan is het de zon die een einde maakt aan de horizon. Kerktoren hier, kerktoren daar, meertjes, beekjes en bossen overal… Net zoals de wegen, auto ’s en treinen die nog kleiner zijn dan miniatuur. Hij heeft het ver geschopt en eindelijk is hij bij de top! Een prestatie om nooit meer te vergeten en urenlang zal hij de pracht van de natuur en het enorme uitzicht weten. Een boterhammetje met wat te drinken want op zijn voeten begint hij een beetje weg te zinken… Dan om zich heen kijkend een laatste moment, want dat hij weer naar beneden moet is hem allang bekend! Een lange tocht, door afdalen, soms klimmen en een scherpe bocht. Het heeft hem beloond maar uiteindelijk moet hij het weer ontgelden… Het is net een kampioenschap, wie de beste is blijft, wie de zwakkeren zijn verdwijnen! Na te hebben gecheckt of hij alles bij zich heeft begint hij aan de afdaling. De top verdwijnt achter zijn rug en het uitzicht begint weer iets te dalen…

Foto ’s zijn slechts de herinnering, een reminder om te laten zien aan zijn familie, collega ‘s en vrienden. Een vierentwintig uur lange tocht naar beneden en dan nog dagenlang terug naar zijn oude vertrouwde stekkie! Een moment in zijn leven om na te denken over hoe verder… Hoe verder met alles?! Verdriet verwerken en tegenslagen te moeten accepteren, wat wordt nu zijn nieuwe leven? Mensen die hem lief hebben weten waar hij naartoe is maar zijn bang… Zij hebben halverwege de tocht afgehaakt omdat ze niet meer konden, maar Jeroen moest en zou! Hij is verdergegaan met de klim, een enorme klim van enorme hoogte! De top is bereikt, de creativiteit van de schepper heeft hij kunnen zien. Jeroen is trots op zichzelf en opgelucht! Er volgt een diepe zucht in de frisse natuurlucht. Vierentwintig uur geen mensen gezien, gesproken of geappt… Simpel, omdat er geen mobiel bereik is en deze opgave alleen voor de allersterksten is te doen! Beneden wacht hem misschien wel een beloning, maar voor zichzelf heeft Jeroen die al! Een afdaling, nu nog in het licht, over een korte tijd in het donker… Het stiltemoment is nog lang niet voorbij en daar in het enorme bos leeft alles gewoon voort, behalve de mens.

Jeroen daalt verder af en het bos wordt steeds meer en meer… Met zijn GPS tracker loopt hij zijn lange weg naar het veilig stekkie waar op hem wordt gewacht. Zijn ouders, zusje en een oom hebben samen de keuze gemaakt met Jeroen mee te gaan maar helaas… Tot op voor hun maximale hoogte ergens bij een hutje zijn zij gestopt. Puffend en moe gingen ze er slapen en gespannen wachten ze lang, héél lang op Jeroen… De ene stap volgt na de andere bij Jeroen en hij loopt met een vrij snel tempo naar beneden. Hij klimt vervolgens van een paar rotsen af en beland weer op de grond in een kale omgeving. Nog steeds niemand te bekennen, het is hier enorm stil en het enige dat klinkt zijn de wind en soms wat dieren. Hij loopt door, en daar in de verte begint het volgende enorme grote bos weer… Vlak voordat Jeroen het bos inloopt ligt er een dierenskelet, waarschijnlijk opgegeten door de grote roofvogels die hier rondvliegen. Het is ondertussen weer overvol met bos om hem heen, het enige waar hij nu op kan vertrouwen is de GPS tracker en gelukkig wijst deze nog trouw de weg… Een paadje is op deze hoogte nog niet zichtbaar en straks moet hij het riviertje oversteken. In de verte hoort Jeroen het stromen van het riviertje en dat klinkt hem goed in de oren! Aangekomen bij het stromend water wast hij zijn gezicht even…

Het water is niet zo diep en Jeroen steekt voorzichtig over. Het bos gaat over in een ander bos en het één is donkerder dan het andere. Dan klinkt er een piepje… Het is de telefoon! Ondanks dat er nog geen paadje is of ook maar iets menselijks doet de telefoon het toch weer. Eén streepje van bereik en met dat goede gevoel loopt Jeroen verder naar beneden. Een moeilijke opgave staat hem te wachten, want nu moet er van een aantal steile rotsen afgeklommen worden. Met lichte spanning zet Jeroen zijn schoenen tussen de meters hoge rotsen en klimt naar beneden. Dikke spleten ziet hij met daarin klinkende dierengeluiden. Een zwerm vleermuizen komt eruit en Jeroen beschermt zich door zijn gezicht tegen de rots te houden met de handen voor zich. Dan klimt hij verder naar beneden. De boomtoppen voelt hij langs z ’n kont gaan en dat is een goed teken dat hij nog maar een paar meter hoeft voordat hij weer veilig op de grond staat. Eenmaal beneden kijkt hij om zich heen. Het touw wordt opgerold en in de rugzak gedaan. Het begint snel donker te worden en in de schemer loopt Jeroen het donkere bos weer in. Dan komt hij op een paadje. Eindelijk! Een heel smal paadje waar hij nog vele kilometers op moet lopen maar het eind is in zicht. Na een aantal kilometers ziet hij een vuurtje in een open veldje middenin het bos. Het is net zoals in zo ’n enge film. Een donker bos waar helemaal niemand is en dan opeens een vuurtje… Welke gruwel zal het zijn?!

Tóch loopt Jeroen richting het vuurtje. Hij pakt zijn zaklamp en loopt er heen. Een paar op elkaar gelegde takken zijn door iemand aangestoken maar Jeroen ziet helemaal niets! Een hert loopt in de verte voorbij en een vogel lijkt hoog in de lucht zijn gezang af te stemmen! Dan wordt het opeens helemaal stil… Het vuur knettert en Jeroen kijkt nog even her en der. Niemand is er te zien en dan besluit Jeroen maar door te lopen. Met zijn zaklamp scant hij waar hij loopt. Het paadje is nog steeds heel smal en af en toe overgroeid. Twee uur lang loopt Jeroen door het pikdonkere bos zonder ook maar iets levends om hem heen! Tenminste, dat denkt hij… Een paar wolven lopen in de buurt van hem maar lijken tot nu toe nog niet toe te willen happen. De hele tijd denkt Jeroen aan het vuurtje, want is er niet iemand verdwaald? Even roept hij om zich heen en het klinkt alsof er wat dieren wegrennen en vliegen. Dan wordt het weer helemaal stil op een briesje na… Hij kijkt om zich heen en er zijn alleen maar bomen te zien. Dan opeens een gezicht… In de verte tussen de bomen! Jeroen schrikt zich te pletter en hij schijnt nogeens de zaklamp die kant op. Maar dan helemaal niets… Hij vervolgt zijn pad en bij het volgend open veldje gaat hij op een omgevallen boom zitten om even wat te eten en drinken. In de verte is een flits, seconden later een gerommel… Een onweer lijkt te naderen en als Jeroen klaar is met zijn pauze loopt hij snel weer verder het bos in. Op weg naar menselijk leven!

Het paadje eindigt na enkele uren bij een kruising… Jeroen kan links of rechtsaf en hetzelfde smalle paadje gaat rechtdoor. De GPS tracker wijst naar links en dat advies wordt maar opgevolgd. Even later flitst het nog een keer en lijkt de donder dichterbij te zijn gekomen. Dan, op tien meter afstand staan midden op het pad een tweetal wolven… Hoe nu verder?! Beslagen van angst kijkt Jeroen de dieren aan en een wolf begint zijn tanden al te laten zien. Hij hoort dat door het gegrom. Dan draait Jeroen zich maar rustig om en loopt gewoon terug naar de kruising. De wolven lijken hem eerst achterna te willen rennen maar verdwijnen al weer snel in de bossen. Jeroen kiest toch maar weer voor het smalle paadje en slaat dat paadje in. Het flitst weer en weer en de donder lijkt opnieuw dichterbij te zijn gekomen. Gelukkig zijn de bomen voldoende dekkend zodat hij niet kletsnat wordt. Dan, daar in de verte wéér een vuurtje… Middenin het bos lijkt iemand een bosbrand te willen veroorzaken zou je zeggen maar gelukkig gaat alles goed. Het is een klein bescheiden vuurtje! Jeroen loopt er langs en kijkt even terug naar het vuurtje. Het lijkt erop dat er ‘iets’ of ‘iemand’ bij is nu… Hij loopt terug naar het vuurtje en inderdaad. Er ligt iemand bij het vuur te slapen met haar slaapzak. Het is een vrouw met krullend haar en van zijn leeftijd lijkt het wel. Jeroen is vijfendertig. De vrouw schrikt wakker maar Jeroen zegt dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. Ryanne is verdwaald, zegt ze… Behoorlijk uitgeput valt ze weer in slaap en Jeroen blijft bij haar.

Ergens voelt hij een verantwoordelijkheid voor haar en dat is logisch. Ryanne is verdwaald en moet geholpen worden. Na een paar uur slapen komen de twee met elkaar in gesprek. Ryanne vertelt dat ze al twee dagen rondzwerft en dat ze haar GPS tracker is kwijtgeraakt. Ze klom van de rotsen af en haar GPS tracker viel uit haar zak. Het apparaat is niet meer bruikbaar door de schade en is toen maar met goede hoop gaan wandelen. Nadat Ryanne zich heeft klaargemaakt helpt Jeroen haar overeind en even moet ze van emotie in Jeroen ’s schouder uithuilen. Jeroen houdt haar vast en aait haar subtiel over haar mooie krullende haren. Dan laat Ryanne voorzichtig los en samen lopen ze verder op weg naar een veilige plek. Het onweert en de donder dreunt door het bos. Her en der zijn dieren te horen en vogels zingen hun muziek voluit! De twee lopen hand in hand want ze moeten elkaar niet kwijtraken! Ryanne en Jeroen praten en praten terwijl de GPS tracker hun urenlang terugbrengt naar de hut waar de familie van Jeroen hopelijk nog is. Ryanne vertelt de reden dat ze deze enorme wandeling is gaan maken en wilde de top bereiken. Dit is haar uiteindelijk gelukt en het leuke is, Ryanne is de wandeling gaan maken om dezelfde reden als Jeroen. Ze heeft veel ellende in haar leven gehad en was toe aan rust! Nu lopen ze hand aan hand in het pikkedonker. De donder klinkt nog een paar keer en dan komt het smalle paadje bij een nieuwe kruising. Beiden praten en praten terwijl de GPS tracker nog steeds de juiste route aangeeft. Nog steeds is er geen mens in de buurt…

Op een breder pad lopen beiden nu verder en daar in de verte lijkt een lichtje te zijn. Daar gaan Ryanne en Jeroen even zitten en Jeroen geeft Ryanne eten en drinken. Haar hele voorraad is op! Dankbaar dat Ryanne hem is knuffelt ze hem en dat voelt maar al te goed! Haar mooie lichaam staat tegen dat van Jeroen aan en de warmte lijkt te overheersen op een positieve manier. Een paar minuten staan ze knuffelend bij elkaar. Gewoon om elkaar warm te houden maar ook omdat ze elkaar na wat er in die korte ‘ontmoetingstijd’ van gesprek en emotie-uiten is ontstaan erg mogen. Het is erg bijzonder dat zowel Ryanne, zowel Jeroen zó open naar elkaar zijn. Misschien omdat ze voor elkaar zijn bestemd en ze juist op deze moeilijke weg elkaar hebben moeten leren kennen. In het zwakst van hun leven zijn ze niet meer alleen… Dan komen ze een paar uur later, na nog meer bijzondere maar ook leuke gesprekken bij een hutje… Eindelijk! Eindelijk iets van de mens… De deur is open en een lampje brandt. De hut is knus en beiden leggen hun spullen erin om even goed te ‘rusten’. Ryanne kan niet meer, Jeroen kan niet meer… Een paar uur slapen zal hun erg goed doen maar ze raken gewoon niet uitgepraat. De glimlach wordt steeds groter op beide gezichten en er lijkt iets te bloeien in beide harten. Na alle narigheid van de laatste tijd lijkt er eindelijk iets moois op hun pad te komen. Ryanne en Jeroen eten hun laatste beetje eten op en proosten op een veilige aankomst thuis. Jeroen vult dit aan met ‘vooral veel geluk!’ en Ryanne kijkt Jeroen diep in zijn ogen aan. ‘Mag ik je nog een knuffel geven?’ zegt Ryanne en Jeroen antwoordt met ja!

Ze komt naar hem toe en houdt hem stevig vast. ‘Het voelt zo vertrouwd’ is wat Jeroen ingefluisterd krijgt en Jeroen antwoordt dat ze hem ook kan vertrouwen. Beide lichamen staan tegen elkaar aan en samen genieten ze van elkaar! Ryanne streelt over Jeroen ’s rug en Jeroen over haar rug. Dan strelen de handen over elkaar ’s schouders en vervolgens volgt er een zoen. Een rechtstreekse zoen op elkaar ’s mond en dan laten ze elkaar los… Even wordt het stil en is er enkel een glimlach te zien. ‘Zijn we te ver gegaan?’ Dat is wat beiden denken en even later gaat het licht uit omdat ze hebben besloten om toch te gaan slapen. Jeroen ’s telefoon gaat af maar hij pakt hem nog niet op… Een sms ‘je wordt verstuurd met het bericht dat hij onderweg is naar de hut. Dan komt er een gerust gesteld bericht van Jeroen ’s moeder dat ze op hem wachten. Ryanne vraagt wie dat is en dan antwoordt Jeroen dat er op hen wordt gewacht morgenvroeg bij de hut aan de lange kronkelende weg waar het pad uitkomt. Beiden vallen in slaap en een halfuur later maakt Ryanne Jeroen wakker omdat er buiten een ‘raar’ geluid klinkt. Jeroen is gespannen en kijkt voorzichtig door een kiertje van de deur. Er is niets te zien, zegt Jeroen, maar hij hoort het wel. Het is donker en even later lijkt het geluid ook al weer verder weg te ‘verdwijnen’. ‘Er zijn hier heel veel wilde dieren’ zegt Jeroen en daarom is het goed dat we alert zijn! ‘We houden de deur vannacht dicht!’ zegt Ryanne en Jeroen stemt hiermee in. Dan gaan Jeroen en Ryanne weer in hun slaapzak liggen en wensen elkaar een fijne nacht.

Even later zegt Ryanne dat het fijn voelde vanavond. ‘Je armen om me heen en je lichaam…’ ‘Je bent zo goed voor me en ik ben je heel erg dankbaar dat je me helpt’. Jeroen gaat wat dichter bij haar liggen en voorzichtig gaat hij met zijn hand naar haar hoofd. Hij aait haar subtiel over haar mooie krullen en even later haar zachte huisje. Ryanne draait zich om en geeft hem een kus op zijn wang. ‘Welterusten’ klinkt er vanuit Jeroen ’s kant en even later vallen ze in slaap. De twee liggen de hele tijd tegen elkaar aan en in de ochtend wordt Jeroen wakker. Hij kijkt op zijn horloge en ziet dat het al half tien is… Snel maakt hij zich klaar en wekt Ryanne. Zij wordt wakker met een glimlach en samen ontbijten ze. ‘Het is lang geleden dat ik met een lieve vrouw heb ontbeten’ is wat Jeroen zegt en Ryanne zegt hetzelfde. ‘Mijn ex was niet goed voor me’ zegt ze en Jeroen legt een hand op haar schouder. ‘Het is nu een jaar geleden dat ik bij hem ben weggegaan’ zegt Ryanne ‘maar het doet nog steeds erg pijn dat hij me zo heeft behandeld’. Jeroen kijkt haar aan terwijl er tranen uit haar ogen beginnen te komen. Voorzichtig duwt hij haar tegen hem aan en even lijkt ze een emmer vol te huilen. Dan, een moment later eten ze hun eten op, drinken wat en nog één stevige knuffel volgt. Ryanne vertelt wat over haar ex en Jeroen ook over zijn verleden. Hij is een paar jaar al alleen omdat zijn ex-vrouw hem bedroog. Hij was maar een nietsnut voor haar familie en ook zij trok steeds meer naar haar familie toe… Het gevolg, iemand anders kwam in haar leven en stiekem hield ze zich met hem op die veel meer geld had dan Jeroen. Toen Jeroen voor het laatst de deur bij haar dicht deed is hij door haar en haar ‘nieuwe vriend’ enorm belachelijk gemaakt.

Ryanne haalt Jeroen dichter naar haar toe en troost hem. Ze slaat een arm om hem heen en dan beginnen bij Jeroen tranen te vormen… Hij voelt zich vertrouwd en laat ze maar gewoon komen. Ryanne pakt hem stevig vast en kust hem op zijn wang. ‘Het is niet ver meer’ zegt Jeroen en even later lopen ze verder richting de lange kronkelweg en de hut die daar moet zitten. Samen worden ze smoorverliefd op elkaar en hoe moe ze eigenlijk zijn, het enthousiasme spat er vanaf! Dan, een halfuur later komen ze bij een verharde asfaltweg. Het lijkt op de lange kronkelweg, maar er klopt iets niet… Er is nergens een hutje te zien! De GPS tracker geeft aan dat ze naar links moeten en ze doen dit dan ook maar. Eindelijk is er een verharde asfaltweg, maar deze is zoals verwacht enorm lang. Kilometers lopen ze langs de weg, op de weg en af en toe knuffelen ze even omdat ze het dan nodig vinden. Middenop de weg staan ze even stil. Daar in de verte komt een lichtje dichterbij en nog even later zijn het twee koplampen. Dan rijdt er met volle snelheid een auto voorbij die niet eens stopt. Jeroen schreeuwt nog maar de auto is al heel snel weer verdwenen. De rode lichten worden steeds kleiner en kleiner en in de verte verdwijnen ze. Dan komen ze eindelijk aan het einde van de weg en staan ze bij een kruispunt. Jawel, het is een zelfde soort weg, maar moeten ze nu links- of rechtsaf? Ryanne kijkt Jeroen aan in de hoop dat hij het weet. De GPS tracker blijft maar naar links wijzen en Jeroen tikt er even op. De wijzer wijst nog steeds naar links. Samen besluiten ze om de linker weg in te slaan en lopen weer een eind op weg. Hopelijk naar de hut… Dan, om het middaguur precies komen ze eindelijk aan bij de blokhut…

Ze lopen naar de deur, maar het lijkt er verlaten. Jeroen doet de deur open en daar worden ze hartelijk en opluchtend verwelkomd door de familie die al die tijd is blijven wachten op Jeroen! Ze knuffelen elkaar eerst eens flink en Ryanne wordt warm en hartelijk opgenomen in de familie. Jeroen stelt haar voor en vertelt wat er is gebeurd op de terugtocht vanaf de bergtop. Ryanne zit lekker tegen Jeroen aan op de vensterbank maar als snel besluit iedereen om naar de auto te gaan. ‘Ryanne, waar moet jij naartoe?’ vraagt Jeroen. Ze moet even nadenken maar van vermoeidheid valt ze spontaan in slaap. Jeroen en Ryanne zitten achterin de auto. Ryanne ’s hoofd ligt tegen Jeroen ’s schouder en ook hij valt in slaap. Dan, bij thuiskomst waar Jeroen al lang weer wakker is wekt hij Ryanne. Alle spullen worden uitgeladen en netjes in huis uitgepakt en opgeruimd. Ryanne loopt strompelend met Jeroen mee maar voor de deur valt ze om. Jeroen beurt haar op en legt haar in zijn bed. ‘Ze is echt enorm uitgeput’ zegt hij tegen zijn familie en iedereen complimenteert Jeroen over Ryanne. ‘Een hele lieve vrouw en knap, dat is ze!’ zegt iedereen. Een uur later rijdt iedereen weer verder en zijn Jeroen en Ryanne in Jeroen ’s huis achtergebleven. Jeroen loopt voorzichtig naar Ryanne toe om te kijken of het goed gaat en zij ligt heerlijk te slapen. Na een heerlijke douche besluit Jeroen nog even wat te lezen en gaat snel naar bed. Hij gaat op de voorste slaapkamer liggen. Terwijl Jeroen in slaap valt roept Ryanne hem even later. ‘Waar ben je?’ vraagt ze en Jeroen antwoordt ‘ik lig op de voorste slaapkamer’… ‘Waarom?’ vraagt Ryanne. Jeroen antwoordt dat hij dat uit respect doet maar Ryanne wil dat hij bij haar komt liggen.

‘Kom alsjeblieft bij mij’, zegt Ryanne. Jeroen staat op en loopt naar zijn slaapkamer waar Ryanne op hem ligt te wachten. Ze ligt heerlijk onder de dekens en haar lieve gezicht steekt boven de dekens uit. Dan gaat hij naast haar liggen en Ryanne komt onder Jeroen ’s deken. Jeroen voelt opnieuw Ryanne ’s prachtige lichaam tegen zich aan en slaat een arm om haar heen. Dan eindelijk, de eerste zoen op haar mond is een feit! Ze zoenen, knuffelen en terwijl ze in elkaar ’s armen liggen vallen de tortelduifjes in slaap. Een prachtig avontuur wat in eenzaamheid begon is geëindigd in een prachtig en spannend avontuur samen! Is dit Jeroen ’s droomvrouw? Jazeker! Na een lange slaap van beiden genieten ze enorm van elkaar. Veel leuke dingen worden er gedaan en ze zijn altijd bij elkaar. Ook voor Ryanne geldt dat Jeroen haar droomman is en samen bevestigen ze met een officiële datum dat na een paar maanden hun ‘relatie’ ingaat. Genietend van elkaar, elke dag! En natuurlijk ook de nacht… Een mooi leven gaan ze tegemoet. In voor- en tegenspoed. Ryanne en Jeroen raken elkaar nooit meer kwijt. Als ze een wandel-avontuur aangaan dan doen ze dat samen maar wel op veiligere paden. De GPS tracker is nooit meer meegegaan, maar deze heeft een belangrijk aandeel gekregen voor hun trouwfoto een jaar later……