Het is ochtend en de lucht is grijs…
Het is ochtend en de lucht is grijs. De regen druppelde door maar nu is het droog. Het eerste wat ik deze morgen hoor is een briesje wind en het gekras van de kraaien. Ik sta op want heb een vol gevoel. Daar maak ik even een eind aan, trek vervolgens aan de toiletrol en spoel door… De verdere details blijven je bespaard maar toen kreeg ik inspiratie om dit verhaaltje te schrijven. De verwarming was nog niet aangeslagen maar dat hoeft ook niet. Het is best lekker warm en ondanks de grijze sombere lucht zie ik de herfstkleuren om me heen. Ik trek het luikje van mijn computerkast open en start de computer op. Het scherm geeft beeld en alles start zich vanzelf op. Gelukkig hoef ik niets op te winden zoals bij een speelgoedje van vroeger. Alles gebeurt vanzelf en zodra het zandlopertje, oh nee sorry, dat is van vroeger, het draaiende wieltje weg is kan ik mijn woord aanklikken!
Daar staat ie, de tekstverwerker voor mijn neus op mijn scherm. Dan is het dit keer dat ik tegen mezelf zeg ‘inspiratie, vertaal je maar eens op mijn scherm’ en ik leg mijn beide handen op het toetsenbord van mijn computer. De shift is áltijd het begin, bij alles wat ik schrijf en met die honderd woorden in een minuut die ik kan typen, tenminste vroeger kon ik dat, heb ik al zo één alinea volstaan! Backspace meegerekend… In de huiskamer is het nog lekker rustig, dit keer geen muziek, geen TV, dat laatste is sowieso niet handig tijdens het schrijven. Het leidt teveel af en zeg nou zelf, wat is er behalve honderd herhalingen van het nieuws leuk om naar te kijken? Nouja, in mijn geval om naar te luisteren omdat ik mijn focus leg op het computerscherm en mijn toetsenbord. Mijn vingers worden er lekker soepel van en af en toe kijk ik even rond als ik nadenk…
Ik heb dit keer écht geen flauw idee waar dit verhaal eindigt, of wordt het een verhaaltje? Mijn vingers typen gewoon door! Je zou zeggen dat het een automatische piloot is, maar daar moet je mee oppassen… Je hebt de éne hersenhelft die alles wil opschrijven en ook het liefst gelijk wil publiceren en de andere hersenhelft is de wijze… Ja, dat heb ik in een boekje gelezen en als je erover nadenkt dan klopt het ook nog! Je gaat geen onzin publiceren, maar nu heb ik toch het idee dat momenteel de niet wijze hersenhelft de overhand heeft. Nu heb ik het idee dat ‘ie’ vastloopt en staan mijn handen weer even stil op het toetsenbord. Mijn vingers worden weer stijver en ik kijk rond. Ik bedenk me dat het morgen eerste adventzondag is en ik heb nog niets in de kamer staan dat lijkt op advent of kerst. Maar ik vind 28 November ook best nog wel vroeg om al ‘kerstachtig’ te doen terwijl we Sinterklaas nog niet eens hebben gehad!
Goed, ik heb mezelf beloofd om volgende week te beginnen met het ophangen van lampjes buiten en binnen behalve de kerstboom alles al gereed te maken voor kerst. Achteraf had ik mezelf vorige week beloofd om dat deze week te doen maar toch was er de wijze hersenhelft die tegen me zei ‘dat is nog te vroeg!’ Wel zie ik steeds meer mensen hun huis versieren met lichtjes maar vergeet niet, je moet er tot driekoningen mee doen! Ik vind de lichtjes en de kerstboom leuk, ookal heeft het oorspronkelijk helemaal niets met kerst te maken. We vieren met kerst de geboorte van de HERE Jezus en wie heeft er ooit, misschien wel honderden jaren geleden het idee bedacht om dat uitgebreid te doen met lichtjes, versierde bomen, veel eten en alle poespas eromheen? Ondanks dat, en ondanks dat ik ook écht op een Christelijke manier dit feest vier maak ik er elk jaar weer een lichtjesrijk gebeuren van en vier ik kerst ‘net zoals ieder ander het doet!’
Jeetje, ik heb al vier alinea ’s bij elkaar getypt, gelukkig lijkt de niet wijze hersenhelft weer wakker te zijn geworden. 685 woorden zijn we verder en dat wordt alleen nog maar meer… De klok in mijn taakbalk geeft zes over negen en mijn maag begint te rammelen… Het vraagt om afbakbroodjes met kaas, véél kaas want ik ben echt een kaasverslaafde! Ohja, niet te vergeten de croissantjes! Sinaasappelsap erbij en het ontbijt is weer een feit! Het begint steeds lichter te worden buiten en opeens is het gekras van de kraaien al twintig minuten geleden afgelopen… De wind is bijna gaan liggen en ik vraag me af ‘wat voor onheilspellend weer komt er nu weer aan?’ De weersverwachting voor vandaag is buiig, ach… Daar kunnen mensen toch ook last van hebben? Als je ze in de ogen kijkt is het de éne keer zomer, de andere keer herfst, dan winter en dan weer lente! Zo is telkens het hele leven, vier seizoenen en oh wat kan dat soms mooi, maar ook rampzalig zijn!
