De toon…

Teveel gebeurd, dat is de gedachte… Maar toch hopen om dat wat kapot is te herstellen, terwijl het lef er niet is! Kijkend naar de telefoon op het scherm met een glimpje hoop, maar opnieuw niets… Al drie maanden! Allerlei appjes, smsjes, mailtjes en Social Media, maar geen enkel teken van leven van jou… Het is hard, het is wreed, het is verdrietig, want wat hadden we het fijn samen! Geen lef, en jij? Ben jij er klaar mee of durf je het ook niet? Het ging ook zo hard tussen ons die ruzie… De deur knalde dicht, zó hard dat het raampje erin barstte. Scherven brengen geluk, maar hoe zit dat eigenlijk bij ons? Is er nog een kans?! De herinneringen spoken, zulke mooie momenten alsof we bij elkaar pasten, maar hoe zit dat nu? Drie maanden stilte, geen liefde, geen warmte van jou en ons… Elke dag doet pijn, elk moment zijn de gedachten bij jou! Uitwissen lukt niet, want ergens is er nog hoop, het is zo ‘n gevoel, zo ‘n stemmetje!

De telefoon ligt op tafel, telkens word ie opgepakt, telkens word ie weer neergelegd, want het lef is er niet… Nog steeds niet… Je geur is er niet meer, je stem niet meer behalve op de opgenomen filmpjes… Daar klinkt je pracht stem nog steeds voort en je pracht verschijning komt telkens weer dichterbij hoop! Is er ooit nog weer een samen? Kan de pleister ooit nog weer worden geplakt en de wonden worden geheeld? Kan het geschreeuw, gescheld en getier ooit vergeven worden en is er weer licht aan het eind van de donkere tunnel? Een kloppend hart, gelukkig maar! Wel doet het pijn, nog steeds… Sinds jij niet meer in beeld bent is het wakker worden met pijn en in slaap vallen met pijn… Een traan valt en de andere komt erachteraan, zó veel verdriet, maar ook zóveel spijt… Waarom die explosie, waarom die boosheid en waarom álles op het spel gezet en het uiteindelijk verloren? Tenminste, zo lijkt het na drie maanden stilte…

Dan op een zomerdag, ergens tussen de bloemetjes en bijtjes met de telefoon in de broekzak begint er iets te trillen en te pingelen… Geen telefoon verwacht, wie zal dat zijn? Ben jij het?! Haastend grijpend naar de telefoon en bam… daar ligt ie op de grond in het zand… Het pingelt en trilt nog steeds en het scherm ligt op als het weer wordt opgepakt. Het is niet jouw naam, het is niet wat er was gehoopt… Het was de dame die een tijdschrift wilde aansmeren en de rode knop was nog nooit zo snel ingedrukt… De herinnering staat op het netvlies, toen jij de deur dichtsmeet en huilend, huilend van woede maar ook verdriet wegrende naar je auto… Stiekem gezien, dat jij in de auto brak van verdriet en je hart leek gebroken… Schaamte, diepe schaamte kwam toen nog één keer je lieve jij werd bekeken… Hopend om je tegen te houden rennen, de deur uit naar jou maar je scheurde toen weg… Misschien wel voorgoed!

‘Ik hou van jou’ dat is nog steeds het gevoel… Elk moment van de dag maar ook de nacht als het moment daar is om weer even wakker te worden. Niet wakker om te plassen, maar wel om jou! De nacht is heftiger dan de dag lijkt het soms, en toch gaat het maar door en door met het leven… Drie maanden worden vier en de kans van herstel, van hereniging wordt steeds kleiner… De pijn blijft, onveranderd! Dan een dag na weer zo ‘n rotnacht, ligt de telefoon opnieuw op tafel, zoals vaak met smartphones. Een zwart scherm wordt getoond, het lijkt net een verdrietig mensenhart… De zon schijnt, dan regent het en klaart het weer op, ook nét als het leven en daar gaan we weer… De dag gaat door en kijkend in de telefoonlijst staat daar nog steeds je nummer… Met pijn lezend in al je berichten waar dan ook, en opnieuw een barst in emoties! Lieverd, is het dan écht over? Na zo ‘n prachtige tijd samen?!

Dan is het moment dat het tot hier zit! Verzuipen is al gebeurd en omhoog zwemmen kan nog… Eén zet, één duw naar het oppervlak, naar het licht… Daar ligt die telefoon, nog steeds zwart van scherm! Een blik wordt een daad, en jouw naam wordt aangetikt en de opdracht bellen wordt uitgevoerd… Zweetdruppels over de rug, een kloppend, nee een bonkend hart en een toon… De telefoon is overgegaan en het is in verschrikkelijke spanning afwachten… Pak je hem op of negeer je? Is het een nieuwe kans of écht einde verhaal?! De toon van afwachten klinkt, seconden zijn voorbij en dan klinkt er een stem… Het is de jouwe en stotterend wordt deze beantwoord… Wat ga je doen? Hang je op of ga je het gesprek aan? Er is zoveel spijt, zoveel verdriet… Heb je misschien al iemand anders leren kennen die je hart verovert? Nee, dit is een verkeerde gedachte! De vraag komt, de vraag waar veel over is nagedacht…

‘Kunnen we praten?’ Alsjeblieft! Met veel verdriet en spijt wordt de vraag gesteld en met trillende lippen is het spannend en vol van hoop wat je zegt… Het wordt even stil aan de andere kant… Een behoorlijk bonkend hart en kletsnat shirt door zweet is wat naast de spanning overheerst. Het is nog steeds stil en even is er angst… Zal je de verbinding verbreken? Of is je antwoord ‘laat me met rust!’… Er klinkt wat gekraak aan de andere kant en even lijkt het alsof je ophangt, maar dan begin je te praten… Praten van verdriet en spijt… Spijt dat je zo tekeer bent gegaan en kwaad de deur achter je hebt dichtgegooid… Er lijkt een kans, een nieuwe kans om weer gelukkig te zijn… Maar helaas… Je ziet het niet meer zitten… Het is alsof een hart overslaat en een mooi leven met jou voor altijd weggaat! Er is teveel gebeurd, teveel woede op dat moment, teveel haat op dat moment, teveel verwijten en teveel verschil…

Alles bij elkaar laat je die ‘fatale’ keuze maken… Een keuze die denkbeeldig een zwaard door harten jaagt! Er is geen wij meer, nooit meer… Je naam heeft voor het laatst geklonken, net zoals je stem! Jij zal ooit iemand anders gelukkig maken want er is geen kans meer omdat het is verprutst! Definitief is het voorbij, definitief was dit de laatste toon… De laatste toon richting jou… Een telefoon piept, want de batterij is bijna leeg. Vaarwel is wat klinkt en vol van tranen en verdriet, pijn en wat nog meer allemaal is de laatste gespreksstof… Een leven samen is geboren, en nu weer vergaan tot stof… Het is niet meer, het is de rode knop die door jou wordt ingedrukt… Tuut, tuut, tuut klinkt snel achter elkaar en de telefoon? Die wordt even later weer zwart… Pikzwart, net zoals een gekwetst hart. Je naam, je nummer, je video ‘s, je alles… alles op deze telefoon, alles in het geheugen… Moet het in de prullenbak of blijft het voortbestaan? Die herinnering…