Donkere stilte…
In het donker kijk ik om me heen, helemaal alleen… Het is bijna stil want het enige wat ik hoor is de wind. Af en toe hoor ik een vogel veraf en soms dichtbij. Ik denk bij mezelf ‘straks word ik door iets gegrepen’ Beangstigend kijk ik soms wat om me heen, nog steeds helemaal alleen… In mijn uppie loop ik door en hoor het getik van de bomen. Deze lijken enge gezichten te hebben maar als ik mijn zaklamp erop schijn blijkt dit gelukkig een verbeelding te zijn… Het lijkt een spookbos, want telkens als ik doorloop lijkt het alsmaar donkerder te worden omdat het maanlicht niet meer door de takken van de bomen kan komen… Ik word bang en het pad moet ik zoeken met mijn zaklamp. Het bos lijkt oneindig groot of het pad oneindig lang want ik kom maar niet uit het bos. Ben ik verdwaald? Is er écht iets in dit bos aan de hand? Dan wordt het opeens muisstil, zélfs de wind is niet meer hoorbaar… Ik loop maar gewoon door met de hoop dat er licht in de verte zal zijn, maar helaas…
Pikdonker is het om me heen en opeens begint de zaklamp te flikkeren… Het lijkt erop dat de batterijen leeg gaan of de zaklamp gewoon zijn langste tijd heeft gehad. Hopelijk heb ik niet de langste tijd gehad… Ik vind er niets meer aan, want waar is het einde? Waar is het einde van deze onzekerheid en angst? Dan kijk ik nogeens om me heen en het voelt alsof ik van alle kanten word aangekeken. Net of er vanuit allerlei struiken en bomen ogen te zien zijn en ik het aandachtspunt ben… Griezelig dat het is loop ik maar door, mét de knipperende zaklamp. Opeens hoor ik in de verte geschreeuw. Geschreeuw van angst… Ik sta stil, want wat is daar ginds aan de hand?! Ik loop hier helemaal alleen… Als er iets gebeurt ben ik kansloos! Ik sta stil, opnieuw, want ik wacht totdat het geschreeuw over is. Het blijft maar doorgaan maar ik moet toch verderlopen, weg uit dit enge bos! Dan komt het geschreeuw steeds dichterbij, en als ik aankom op de plek waar het vandaan komt blijkt het om een konijntje te gaan die is gevangen door een ratelslang… Zielig voor het beestje, maar gelukkig geen moordenaar ofzo…
Wat doet film soms met je? Al die moordscenes of andere ellendige dingen! Ik loop door het bos en het is net mijn eigen thriller waar ik de hoofdpersoon in ben die in een bos lijkt te zijn gedropt… De stilte is weergekeerd, de slang geniet van zijn prooi en ik? Ik ga verder met mijn geklooi! De zaklamp doet het niet meer en nu ben ik aangewezen op mijn gevoel… Ik sla nog een keer goed tegen de zaklamp maar helaas is deze niet meer aan te krijgen. Ik loop nu in het pikkedonker en moet maar langzaam naar voren lopen om hopelijk mijn pad te kunnen vervolgen en uiteindelijk uit dit bos te komen. Dan hoor ik iets… Ik sta stil en luister goed! Het lijken voetstappen en deze komen dichterbij. Ik zie niets om me heen en toch komen er voetstappen dichterbij… Je zou denken dat iemand anders wel zo wijs is om een goede zaklamp of lantaarn mee te nemen maar dat blijkt dus niet zo te zijn! De stappen komen alsmaar dichterbij en dan stopt het… Het is helemaal stil en ik kijk vol van angst om me heen… Er moet nu toch iemand bij me staan maar ik zie nog steeds niets…
Ik zeg hallo, maar er klinkt niets dan alleen mijn echo die door het bos klinkt. Er vliegen wat vleermuizen weg maar verder blijft het doodstil. Dan begint het in de verte te onweren en af en toe voel ik een druppel regen. Wat heb ik mezelf in de problemen geholpen dit moment! Ik loop maar door, want des te eerder ben ik hopelijk uit dit enge bos. Dan klinken er weer voetstappen en deze lijken achter mij aan te komen. Ik kijk achter me en even later zie ik iets mijn kant op komen. Wie of wat zal het zijn?! Is het betrouwbaar of moet ik maken dat ik wegkom? Ik kies voor het laatste en besluit om keihard te rennen! In het pikkedonker… Ik ren en ren en de voetstappen klinken steeds harder! Ik besla me van angst, ik heb nog nooit zo hard kunnen rennen als dit moment! Dan zie ik gelukkig weer maanlicht en eindelijk in de verte is het einde van het bos. Ik ren door en door en eenmaal uit het bos verstop ik me achter een struik om te kijken wie of wat het is… Ik hoor dat de ‘rennende voetstappen’ over zijn gegaan in rustig gewandel. Dan komt het uit het bos en wat ik daar zie verbaast me enorm…
Het is de ladderzatte bosaap die teveel bessensap met rode wijn heeft gedronken… Ik houd me stil en bekijk hem eens goed… Hij laat een harde boer en loopt dan als een wankele verder. Dan botst hij vol van dronkenschap met zijn snuit tegen een boom. Hij valt neer en ik kom voorzichtig dichterbij. Zijn ogen zijn dicht en ik ruik alleen de rode wijn waarmee hij zich heeft volgetankt. Dan opent hij voorzichtig zijn ogen en staat hij op. Met een hoop bombarie lijkt het alsof hij me wat wil aandoen en ik krijg vervolgens een keiharde klap op mijn hoofd! Dan wordt het zwart en val ik neer… Het is ‘opnieuw’ pikdonker maar even later komt er langzaam licht! Het is het licht van de zon en ik word wakker. De slaapkamer is prachtig verlicht en het is half negen in de ochtend. Ik kijk om me heen en gelukkig ben ik niet meer alleen en voelt het opeens weer veilig! Veilig in mijn nestje, lekker warm en prachtig dat zonlicht dat in de slaapkamer schijnt. Tijd om op te staan en weer aan het werk te gaan! Lekker met als ontbijt een broodje met een banaan. Door die banaan moet ik opeens aan die aap denken, maar dat was maar een droom… Ik grinnik, ik lach.
Ik vertel dit verhaal, en zij… Zij lacht! Vervolgens krijg ik een knuffel en een kus. Ze omhelst me en verwent me met een zelfgemaakt broodje ei met kaas erbij. Een lekker toetje volgt met Hollandse aardbei… Het is weer die ochtend, éven dat moment om voor te bereiden op een dag… Hopelijk een dag met leuke mensen en niet met allemaal gekke dronken apen… 🤣😉
