Ik volg je sporen…

Mijn herinnering aan jou is zoet en zuiver, mijn hart klopte als Stampertje en mijn rug voelde aan als de Niagara-watervallen… Ik ben op slag verliefd en nog steeds zie ik je gezicht voor me als ik m ‘n ogen sluit! Nu zijn enkel nog je voetsporen over in het zand… De mooiste voetsporen van de wereld! Je stem klonk als violen van liefde, je figuur was zo mooi dat heb ik nog nooit eerder gezien en je ogen spraken boekdelen… Jij, zo liefdevol naar mij en zo warm en kleurrijk, daar wil ik gewoon de voetsporen van volgen… Lopend over het strand volg ik kilometers lang de sporen naar jouw liefde en warmte, naar jouw uitstraling alhoewel ik onderweg even stop om wat te eten en te drinken. Een beetje moe ben ik wel geworden na tien kilometer achter je sporen aan te hebben gelopen. Eenmaal zittend op het terras en te hebben gegeten en gedronken vervolg ik je voetsporen weer en zullen er weer kilometers volgen… Maar wat is dat? Ze gaan richting het water! De voetsporen lijken op te houden in het water… Wat nu?!

Ik kijk om me heen en ik bekom van de schrik… Een eindje verderop lopen je voetsporen weer uit het water. Ik loop er naartoe en bedenk bij mezelf ‘wat zou dat heerlijk zijn geweest om samen in het water te dollen en knuffelen…’ Ik loop nog enkele kilometers over het strand en je voetsporen lijken maar niet op te houden! Gelukkig maar want dat zou een dood spoor betekenen. Je sporen lijken nu af te buigen naar de duinen. Ik volg ze maar gewoon en na vele kilometers op het strand ga ik nu de duinen in… Ik kijk om me heen of ik misschien iets van je kan zien vanaf deze hoogte, maar ik zie nog steeds niets! Volgend je sporen door de duinen kom ik uiteindelijk bij een dood spoor… Want het wandelpad is nu eenmaal verhard en er is geen voetspoor meer te zien. Nu heb ik al die kilometers voor niets gelopen want welke richting ben je nu opgegaan? Ik loop op tegels, asfalt en klinkers en nergens is meer een spoor van jou… Het is toch niet zo dat ik dit allemaal voor niets heb gedaan?

Even verderop is er weer een weggetje die de duinen opgaat, en jawel… Daar zijn precies dezelfde voetsporen weer! Ik herken ze uit duizenden want jouw voetsporen hebben een hartje met ‘follow me’ erbij wat enigszins in het zand te lezen is. Ik volg helemaal in mijn uppie de sporen weer en ik loop door de duinen weer naar boven. Terwijl ik achter je sporen aanloop begin ik me wat af te vragen… Heb ik het niet allemaal gedroomd? Is het geen sprookje? Nee! Je was er echt! Daar waar ik vanmorgen vroeg aan het hardlopen was om half 6 in de ochtend en we hebben heerlijk gekletst en gelachen met elkaar. Waarom heb ik je nu zo laten gaan?! Stom, stommer stomst was dat! Ik hoop zó dat je sporen me weer naar jou toe brengen… Ik loop en loop en voor ik het weet bevind ik me al in Noord-Holland… Het strand van Nederland is lang en breed… Maar waar bevind jij je? Ik volg je nu al zo ‘n twintig kilometer en je sporen blijven maar doorlopen naar weet ik veel waar naartoe… Ik loop en loop en ik volg mijn weg naar jouw liefde…

Eenmaal aangekomen bij een restaurantje lopen ook jouw voetsporen die kant op. Ik loop naar binnen en hoop iets van je te zien daar… Ik kijk om me heen en neem even een plaspauze op het toilet. 50 cent leg ik op het schoteltje en ik vervolg mijn weg, of anders gezegd, jouw weg weer verder! Het lijkt oneindig ver te zijn maar ik wil je weer ontmoeten, ik wil je het liefst in mijn armen en knuffelen! Bij jou voelde ik me zó welkom, bij jou voelde ik me zó fijn! En jij? Jij was ook op je plek! Daarom volg ik je voetsporen, daarom doe ik de moeite om kilometers, tientallen kilometers naar jou toe te komen. De voetsporen lopen door en door en uiteindelijk haken ze weer af naar een zandpad. Een zandpad vanaf het strand waar een hekje voor zit. Ik doe even alsof ik geen manieren weet en ik klim over het hek heen… Nu bevind ik me tevens in de gevarenzone want wie weet komt je vader of een oom met een geweer bij me! Ik heb het voor je over, want ik weet dat ik het bij jou goed zal hebben! Ookal kom ik niet zonder kleerscheuren bij je! Het is een lang zandpad en je sporen lopen nog steeds door. In de verte zie ik een huisje staan. Heel eenzaam middenin de duinen zie ik het huisje staan waar waarschijnlijk het eindstation van jouw voetsporen is…

Ik kom steeds dichterbij het huisje en het pad lijdt me direct naar de voordeur… Mijn hart begint sneller te kloppen en mijn rug is weer als de Niagara-Watervallen! Wat ga ik doen? Bel ik aan of wacht ik totdat je hopelijk snel weer een keer buiten komt? Ik besluit om mijn stoute schoenen aan te trekken en gewoon aan te bellen… Dat is het beste wat ik kan doen! Ik druk op de bel en wacht in spanning af. Ik zie wat bewegen en jawel… De deur gaat open. Een oudere vrouw doet de deur open en al stotterend vraag ik waar Stephanie is… Hmmm, Ik ken geen Stephanie is wat de oude vrouw antwoordt en ik vertel haar mijn beleving… “Wat een prachtig verhaal” maar hier is geen Stephanie is wat de vrouw nogmaals zegt… Enigszins verslagen loop ik het lange pad weer van het huisje naar het strand en ik bekijk de voetsporen nogeens… Het zijn de verkeerde! Er staat alleen maar een hartje op en verder niets… Ik besluit terug te lopen over het strand tot aan het restaurant waar ik even plaspauze ging houden. Daar stopten de juiste voetsporen. Ik ben na een paar minuten weer op de juiste voetsporen en tot mijn grote verbazing gaan deze achter het restaurant naar boven. Steil naar boven de duinen in!

Ik volg met veel moeite de voetsporen en ik kom uiteindelijk bij een plas die zich tussen de duinen bevindt… Het lijkt hier geen verboden gebied want er staan geen hekken of prikkeldraad, wel lijkt het hier ontzettend verlaten. Ik volg je sporen en deze lopen helemaal langs de grote plas… Uiteindelijk kom ik in een bos terecht waar het pikdonker is. Zó donker dat ik mijn zaklampje pak en eerst de sporen volg op het zandpad. Ik ben nu middenin het bos, het is nog steeds pikdonker en eigenlijk begin ik het een beetje griezelig te vinden. Zijn hier wilde dieren en wat kan er hier nog meer aan de hand zijn? In het pikdonker vervolg ik jouw voetsporen en in de verte zie ik een lichtje… Jouw voetsporen gaan naar het lichtje en eenmaal aangekomen bij het lichtje zie ik een briefje met een foto… Het is een prachtig mooie foto van jou en ik begin met het lezen van het briefje. “Lieve vreemdeling, wat tof en ontzettend knap dat je mijn voetsporen hebt gevolgd hier naartoe… Dat vertelt genoeg over je gevoel voor mij en als je deze brief leest: Wees niet bang, ik ben ook smoorverliefd op jou geworden! Om ons weer te herenigen wil ik je vragen om mijn voetsporen te blijven volgen… Het is niet ver meer want ik woon aan de rand van dit bos! Ik wacht op je…

Met grote opgewondenheid vervolg ik het spoor en loop ik nog een eindje verder door het donkere bos. Gelukkig is daar het einde van het bos en daar moet ergens Stephanie ‘s huis zijn. Ik loop het bos uit en kom op een pad. Ik kan links of rechtsaf en tegenover me is weer een nieuw pikdonker bos… Ik kijk goed, om me heen… Zie ik ergens een huis, zie ik de voetsporen? De voetsporen lijken naar rechts te gaan, dus ik volg ze maar… Ik loop opnieuw helemaal alleen over het pad. Er is helemaal niemand die me voorbij loopt en de bomen lijken alleen maar hoger en hoger te worden. Het lijkt net zo ‘n sprookje! De voetsporen lopen door en door en uiteindelijk houden ze op bij een bankje aan de kant van het pad… Ik loop terug en uiteindelijk kom ik weer bij het plekje waar ik het donkere bos ben uitgekomen. Ik kijk nogeens goed… Er lopen ook voetsporen aan de andere kant het bos weer in… Ik moest dus dit pad oversteken lijkt het wel! Ik loop het bos weer in en in de verte zie ik weer een lichtje branden… Ik loop er naartoe en het is weer een briefje van Stephanie. “Lieve vreemdeling, je hebt mijn tweede briefje gevonden… Sorry dat ik niet heb vermeld dat je het paadje moest oversteken! Loop alsmaar rechtdoor totdat je uiteindelijk bij mijn huis komt. Op het paadje was je er toch achter gekomen dat de voetsporen eindigden omdat ze niet van mij waren… 

Volg mijn sporen maar, want nu zit je goed! Aan het eind staat je een ontzettend leuke verassing te wachten! Echt, geloof me, ik kan niet wachten om je in mijn armen te hebben! Er is één huisje hier in de buurt en daar woon ik, dus dat kan niet missen! Tot zo… Ik vervolg je spoor door het pikdonkere bos en met al bijna vijftig kilometer te hebben gelopen hoop ik je toch weer te kunnen zien zo meteen! Het is ongekend donker in het bos en in de verte zie ik een lichtje branden. Ik volg je voetsporen naar het lichtje en daar kom ik aan bij een bankje waar ik even op ga zitten. Er is een briefje van je: Hallo vreemdeling, hier mijn laatste briefje voordat ik je weer zie… Wacht hier op me. Ik kom je zo oppikken en dan wandelen we samen naar mijn huis… Ik begin er een raar gevoel bij te krijgen, want waarom moet ik nu opeens bij dit bankje op je wachten? Ik kijk om me heen en schijn wat met mijn zaklampje door de donkere bomen… Ik zie geen huisje staan, nergens! Ik ben er toch niet ingeluisd? Ik ben in een pikdonker voor mezelf totaal onbekend bos, ik ben vijftig kilometer van mijn eigen huis gelopen en nu zit ik hier te wachten op Stephanie die ik vanmorgen écht heb gezien en ik heb een prachtig moment met haar beleefd… Het kan toch niet waar zijn dat ik erin wordt geluisd? Ik wacht al een half uur en als ik om me heen kijk op het pad zie ik ook nergens geen sporen meer… Sowieso loopt het dus dood!

Ik kijk op mijn telefoon maar hierop heb ik geen bereik… Als er nu wat gebeurt ben ik kansloos! Ik besluit toch maar om te wachten want anders heb ik voor niets vijftig kilometer lang dat spoor gevolgd. Maar dan… In de verte komt er iemand aangelopen. Ik kan vanwege de duisternis niet zien wie het is maar ik hoop dat het Stephanie is. Er loopt een hondje bij de persoon, nouja een hond kun je wel zeggen! Het rent op me af en begint aan me te snuffelen. De wandelaar begroet me en de hond wordt weer op zijn plek gefloten en zij vervolgen hun weg… Ik zit weer alleen op de bank, wachtend op Stephanie. Geen voetspoor meer te zien, alleen maar duisternis van het bos… Na drie kwartier besluit ik om op te staan en weer vijftig kilometer terug te lopen… Teleurgesteld en kwaad tegelijk ben ik en terwijl ik even niet oplet struikel ik over een dikke boomwortel. Ik val naar voren en met enkele schrammen op mijn arm sta ik weer op. Ik vervolg de weg en even later zie ik weer een lichtje in de verte… Ik loop er naartoe en daar staat een looplamp op een bankje… Ik ga op het bankje zitten maar ik zie geen briefje meer. Het is wel opvallend dat er een looplamp op deze bank ligt. Ik kijk om me heen en warempel! In de verte staat een huisje… Ik bedenk me geen seconde en ik loop er naartoe nadat ik mijn blaren heb doorgeknipt en heb bepleisterd.

Ik ben nog steeds middenin het bos en ik kom bij een paadje dat met dezelfde looplampen wordt begeleidt naar het huisje. Terwijl ik het poortje opendoe hoor ik achter me iemand voorbij lopen. Het is de wandelaar weer met de hond en hij vervolgt zijn weg. Ik doe het poortje achter me dicht en ik volg het paadje dat met looplampen wordt begeleidt in het donker… Wel romantisch dit! Ik kom aan bij het huis en de deur staat wagenwijd open. Ik kijk of ik een bordje zie met een naam maar helaas… Geen bordje! Ik kijk om me heen maar niemand te bekennen. De deur staat open en in het huisje brandt licht. Na een voetspoor van ruim vijftig kilometer te hebben gevolgd besluit ik om maar gewoon het huisje binnen te lopen en te hopen… Hopen dat het de knappe lieve Stephanie is waar ik al zo lang naar loop te zoeken… Ik loop naar binnen en kijk om me heen. Het ziet er allemaal erg gezellig uit. Ik verken de benedenverdieping maar gewoon en vervolgens loop ik door naar de achtertuin. Ook dat ziet er erg gezellig uit met een prachtig terras! Wauw, ik zou hier best wel willen wonen zeg ik tegen mezelf… Dan gaat de voordeur dicht. Oeps… en nu?! Ik heb mezelf maar gewoon binnengelaten en de bewoner of bewoonster is nu net precies thuis gekomen. Ik blijf maar in de achtertuin want dan kan ik eventueel nog wegvluchten als het toch iemand anders blijkt te zijn…

Ik ben gaan zitten op het terras en in de verte zie ik een vrouw lopen. Met haar mooie verschijning lijkt ze erg op Stephanie maar ik kan het nog niet goed zien. De kaarsjes branden al op de tafel dus ik denk dat ze me al verwacht… Dan komt de vrouw mijn kant op lopen en hoe dichterbij ze komt hoe meer ze niet lijkt op Stephanie… Ik sta op en ik haast me door de heg zodat ik weer op de weg terecht kom. Maar dan staat daar dezelfde vrouw even later op me te wachten. “Wat deed je bij me achter het huis?” is wat ze vraagt en ik geef maar gewoon antwoord… Ik zoek Stephanie en zoals verwacht kent zij geen Stephanie… Ik vertel haar mijn verhaal en ik bied mijn excuses aan dat ik zomaar haar huis ben binnen gekomen. Gelukkig begreep ze even later de reden, de deur stond wagenwijd open… Ik vervolg mijn weg en uiteindelijk kom ik midden op een kruising te staan in een klein voor mij onbekend dorpje… Vijftig kilometer voor niets gelopen… Al die moeite voor niets… Wat ga ik nu doen nu de teleurstelling op zijn hoogst is? Geen voetsporen meer, geen enkele aanwijzing naar Stephanie… Die leuke lieve Stephanie… Ik besluit om een bushalte te zoeken en weer naar huis te gaan. Hoe gek kan ik zijn om een vijftig kilometer lang voetspoor van een leuke vrouw te volgen? Het was een mooie droom, meer niet! Ze zal wel niet de ware voor me zijn…

Een kwartiertje later stap ik in de bus en ik vervolg mijn lange weg… Naar huis! Met een rotgevoel zit ik bij het raam en kijk ik om me heen. Hoe stom kan ik zijn om me er zó in te laten luizen? Wat een misselijke grap is dit! Een uur later kom ik aan in mijn eigen woonplaats en ik loop naar de plek aan het strand waar het allemaal begon… Mijn fiets staat daar nog en ik pak deze snel mee. Ik kijk nog even naar de voetsporen die nog heel vaagjes te zien zijn en al boos en teleurgesteld fiets ik even later naar huis. Vandaag is een rotdag en de sporen hebben me naar geen enkele nuttige plek gebracht… Alleen maar blaren is wat ik ervan heb gekregen! Eenmaal thuis plof ik neer op de bank en val ik even in slaap. Uitrusten van een dag die ik niet snel vergeet en er later waarschijnlijk om lach… Maar toch spookt Stephanie door m ‘n hoofd… Dit kan geen droom zijn geweest, ze was echt want ik heb haar ontmoet tijdens het hardlopen vanmorgen vroeg… Dat mensen zo misselijk kunnen zijn daar kan ik nu nog niet over uit! ‘s Avonds bedenk ik me dat ik nog helemaal niets heb gedaan ter voorbereiding van het eten… Oeps! Ik ga maar naar de snackbar om daar wat te halen… Ik heb er na vijftig kilometer lopen ook niet meer de puf voor! Ik pak mijn fiets en ga naar de plaatselijke snackbar aan het strand. Daar zet ik mijn fiets tegen een hek en ga ik snel mijn patat speciaal met gehaktbal halen… Tien minuten later sta ik met mijn zak friet en bal buiten en haast ik me naar huis om het op te peuzelen…

Eenmaal thuis heb ik ontzettende trek en begin ik met het opeten van mijn vette hap. Dan schuift er een brief door de brievenbus… Van wie kan dat zijn?! Op zaterdagavond een brief door mijn brievenbus… Ik pak de envelop die op de grond ligt en maak het open. Het is het handschrift van Stephanie… Lieve vreemdeling, of mag ik zeggen ‘Erik’… Want we hebben ons vanmorgen aan elkaar voorgesteld! Sorry dat ik je zover heb laten lopen en dat ik niet bij het bankje kwam waar je waarschijnlijk veel te lang op me heb zitten wachten. Echt duizend maal excuus! Weet dat ik je niet ben vergeten en ik hoop dat je me nog een kans wil geven! Ik ben namelijk onderweg, toen ik naar je wilde lopen op het bankje in het bos, flauwgevallen van verliefdheid en daarom hebben we elkaar misgelopen… Gelukkig ben ik door een wandelaar met een hond gevonden en heeft hij me geholpen om uiteindelijk thuis te komen. Ik hoop dat je me kunt vergeven want ik kan er echt niets aan doen… Nadat ik bij de huisarts ben geweest heb ik meteen deze brief geschreven en gehoopt dat ik je adres kon vinden… Gelukkig heb ik na wat vragen bij je buren deze brief bij je kunnen posten… Hopelijk kunnen we elkaar alsnog zien vandaag? Weet dat dit allemaal geen grap is en dat ik je écht wil ontmoeten! Erik, wacht vanavond op me bij de plek waar ‘het allemaal begon’ daar onder de boom! Weet je nog, daar bij het strand waar je je fiets had neergezet tegen het hek?

Ik denk erover na… Dit is allemaal wel heel vreemd! Eerst vijftig kilometer voor niets gelopen en uiteindelijk op een doodlopend spoor komen. Dan nu dit… Ik denk dat ik het maar gewoon doe want het is dichtbij en als ze er dan nog niet is dan sluit ik het definitief af! Zo gezegd zo gedaan… Ik pak de fiets en zet deze tegen het hek bij de boom waar het allemaal begon. De boom staat bij de strandtentjes en het strand en deze boom heeft lange takken tot bijna op de grond. Best een bijzondere en mooie plek. Nadat ik de fiets tegen het hek heb gezet loop ik met een snel kloppend hart en opnieuw natte rug naar de boom. Ik zie er nog niemand staan of zitten… Ik loop rondom de boom maar nog steeds niemand… Daar sta ik, wéér alleen en weer voor de gek gehouden lijkt het wel! Ik kijk om mijn horloge en ik wacht nog even. Vijftien minuten later later zie ik opnieuw voetsporen… Het zijn precies dezelfde voetsporen en ze gaan juist bij de boom vandaan… Trouwens, er staan een stuk verderop nog meer van dezelfde soort bomen en de voetsporen leiden me ook hier naartoe en er tussendoor. Uiteindelijk kom ik uit in een parkje en daar kom ik op een zandpad die richting een tunnel gaat… Nooit geweten dat hier een tunnel is en ook nooit geweten van dit pad! Terwijl ik hier al jaren in deze omgeving woon… Ik volg de voetsporen van Stephanie en natuurlijk kom ik in de tunnel… Het wordt donker en de tunnel lijkt ellendig lang te zijn… Er is geen licht aan het einde van de tunnel te zien maar met mijn zaklampje zie ik nog steeds de voetsporen die alsmaar verder en verder gaan. Zo ‘n lange tunnel heb ik nog nooit meegemaakt en zeker niet voor een wandelpad!

Terwijl ik de sporen in het pikdonker volg komt er dan eindelijk een einde aan de tunnel… Ik sta weer in het avondlicht en het lijkt alsof ik in een nieuw park ben gekomen. De voetsporen lopen door het park en uiteindelijk stoppen ze bij een hele grote boom… Een enorme boom, zo groot dat ik echt stomverbaasd ben… Ik loop verder en ook bij deze boom komen de takken tot bijna aan de grond. De mooie bloemen die erin groeien maken het wel romantisch en ik heb een gevoel dat Stephanie hier ergens moet zijn… Ik loop onder de takken en ik zoek om de boom… De boomstam is al zo groot als een huis en gek genoeg is er ook een soort van ingang zodat je de boom in kunt. De voetsporen gaan er ook in en ik volg ze. Eenmaal binnengekomen ruik ik de geur van Stephanie. Ik zie helemaal niets om me heen maar ik kan alleen met een trap naar boven. Ik hoor boven iemand lopen en hoe verder ik bovenkom hoe sterker de geur van Stephanie wordt… De trap lijkt oneindig lang te zijn maar toch komt het op een gegeven moment tot een eind… Dan sta ik voor een deur en doe deze voorzichtig open… Ik sta nu helemaal bovenin de boom en heb een enorm mooi uitzicht over de omgeving… Dan krijg ik opeens de schrik van mijn leven! Plots staat Stephanie achter me en zij duwt van de boom af… Ik val en ik merk dat mijn bewustzijn weg begint te raken… Op het moment dat ik neer dreig te klappen op de grond wordt ik opeens wakker in mijn eigen bed… Ik kijk om me heen en alles blijkt een droom te zijn geweest. Alles… van de ontmoeting, het vijftig kilometer wandelen tot het ‘s avonds alsnog zoeken naar Stephanie… Ik kijk op mijn wekker en ik zie dat het zes uur is. En warempel… Het is dezelfde datum als in mijn droom!

De zon schijnt in mijn slaapkamer en ik besluit om te gaan hardlopen deze mooie zomerse ochtend. Alles was een droom of moet ik zeggen een nachtmerrie? Zó verschrikkelijk was hij niet maar wel met een dramatisch einde… Stephanie bestaat misschien helemaal niet! De vrouw waar ik verliefd op ben geworden heeft me uiteindelijk van de hoogste boom geduwd! Gelukkig leef ik nog en was het maar een droom! Ik ga hardlopen en ik ga naar dezelfde plek aan het strand waar deze hele droom begon. Het is exact half zeven als ik aankom en ik begin aan mijn rondje hardlopen. Terwijl ik hardloop komt er een vrouw naar me toe gerend. Goedemorgen klinkt met een vrolijke lach en laat ze er toch nét zo uitzien als Stephanie… Dít is wel héél bizar! Ik heb gedroomd en ik tref nu een vrouw die me aanspreekt alsof we elkaar ‘al ergens van kennen’… Hallo zeg ik terug en ik maak een praatje over het weer… Hoe prachtig het is en in gedachten denk ik ‘hoe prachtig ben jij, vreemdeling! We besluiten even later ergens te gaan drinken uit ons zelf meegenomen flesje water. Ik ga naast haar zitten en zij gaat naast mij zitten… Ik stel me voor, zij stelt zich voor met de naam Lotte… In mezelf denk ik ‘dat is ook een mooie naam’ en we kletsen wat af tijdens onze drinkpauze… Het lijkt nét alsof in de droom maar ondanks dat geniet ik er volop van… Nét zoals Lotte! Nadat we over koetjes en kalfjes hebben gepraat begin ik te vertellen over mijn droom en Lotte begint keihard te lachen… Samen lachen we erom en ze zegt ‘wees daar bij mij maar niet bang voor…’ Ze pakt mijn hand vast en zegt tegen me dat ik voor haar geen vijftig kilometer hoef te lopen! Ze woont bij mij in de buurt en na afloop van het hardlopen besluiten we om samen onder de boom wat lekkers te eten als ontbijt.

We kletsen en kletsen, we lachen en we vertellen elkaar de mooiste verhalen. Lotte en ik hebben een hele mooie klik en het lijkt net zoals in de droom dat we beiden verliefd op elkaar raken. Ik vraag haar of ze een vriend heeft en ze zegt dat ze nog single is. Mijn échte dag kan niet meer stuk en samen besluiten we nog lang bij elkaar te zijn om elkaar nóg beter te leren kennen. Het is ons van alle kanten gegund en gelukkig hoef ik geen voetsporen meer te volgen… Ze lopen naast me en oh wat ziet Lotte er prachtig uit! Ik kijk haar smoorverliefd aan en zij mij… We wisselen elkaar ‘s telefoonnummer en adres uit en voor we het wisten stonden we alweer bij mijn fiets. Lotte vraagt of ze me een knuffel mag geven en ik zeg dolenthousiast ‘mag ik jou een knuffel geven?’ en voor ik het wist stonden we knuffelend bij mijn fiets en bij de prachtige boom… Wauw! Wat heerlijk, wat lief en wát een warmte…… Onze eerste date staat gepland voor de avond en we spreken bij zonsondergang af bij dezelfde boom waar mijn fiets staat aan het strand… Ik pak mijn mooiste kleren en loop op m ‘n mooist naar de afgesproken plek. Eenmaal bij het strand valt me iets op… Ik zie voetsporen die leiden naar de boom. Dat kan niet missen, ze zijn van Lotte! Ik loop met een bonkend hart maar wel smoorverliefd naar de boom en daar zit ze… De prachtige en lieve Lotte. Met haar prachtige verliefde glimlach staat ze op komt ze naar me toe. Een knuffel volgt en ik had me voorgenomen om met haar te gaan picknicken onder de boom. Ze vindt het een heel leuk idee en vanaf dat moment duurt de avond nog lang… Tegen elkaar aanliggend kijken we naar de prachtige zonsondergang en de eerste kus is een feit! Als de zon onder is volgt een stevige knuffel en al knuffelend en zoenend laten we elkaar merken dat we smoorverliefd op elkaar zijn!

En zo verliep een droom als nachtmerrie en kwam een tweede droom niet op gang… Want Lotte is écht en ik, die onder de naam Erik leeft mag dat ervaren met haar armen om me heen, haar prachtige lichaam tegen me aan en haar mooie gezicht voor het mijne…… Haar lippen smaken als vers fruit en onze liefde is ongekend! Gelukkig dat ik ben, Gelukkig dat Lotte is blijven we nog de hele nacht bij elkaar want een heerlijke vrijpartij met kaarsjes om je heen dat wil toch iedereen?! Gelukkig volgen er nog vele van deze nachten en na twee jaar besluiten we in het huwelijksbootje te stappen… Nog steeds dolgelukkig met elkaar zeggen we elkaar in de kerk het ja-woord en leven we nog lang en gelukkig… Een jaar later wordt ons geluk beloond want Lotte is zwanger. Op de dag dat we naar het ziekenhuis gaan voor de echo blijkt dat we niet één kind krijgen, niet twee, niet drie maar we krijgen een zesling!!! Zo wordt negen maanden later de zesling geboren en zijn we met z ‘n achtten het paradijselijk voorbeeld geworden voor elkaar. We hebben een prachtig huis gekocht dichtbij het strand en daar hopen we samen en met onze kinderen oud te worden……

Groetjes van,

Erik en Lotte

De kids: Stephanie, Erica, Charlotte, Ben, Sam en Maria,

💕💋🙌