De verborgen emotie…
Praten was niet zijn ding… Huilen was niet zijn ding… Emotie tonen was niet zijn ding… Hij loopt rond en kijkt om zich heen en terwijl de frisse wind om hem heen waait voelt hij zich doodeenzaam… Hij kan niet zijn hart laten spreken en het kwade, maar ook zijn verdriet in zich laten weken… Kwaad dat hij is, verdrietig dat hij is en onzeker dat hij is kijkt hij naar boven… Oh heer, ik sta hier en u weet wat ik voel! Onverwerkt verdriet en niemand die het ziet, heer, U, alleen U kunt me nog helpen om te genezen! Ik weet niet hoe te beginnen, ik weet niet of ik zielig ben of dat ik juist ballen toon! Ben ik een zeur of zak ik nóg dieper weg vanwege het uitlachen? Heer, U weet wat goed voor me is, U weet dat deze manier van leven niet bij me past… Het is maar zo even een ding wat hij tegen de heer zegt, maar wat voor ding?!
Waar moest hij in geloven? Want alles was toch negatief en klote? Nét ja gezegd tegen geloof en samenzijn met kerk en een maand later zakt zijn wereld in elkaar… Letterlijk en figuurlijk! Wat was er over? Wat was er over om nog in te geloven en om positief in te blijven? Hij kon niets meer, hij mocht niets meer… Mocht niets meer op aanraden en plicht van specialisten en doktoren… Een gekwetst hart, een gekwetst hoofd, en nu letterlijk een op hol geslagen hoofd… Een kleurloze wereld en een verlaten wereld werd realiteit! Elke dag, elke nacht, maar ach… de verdoving door medicatie maakte het een beetje goed… Hij, daar stond hij in de spiegel… Spierwit en om zich heen kijkend… Wat nu?! Waar mag ik nu aankloppen om mijn leven weer op te pakken?! Verdriet en woede begonnen nog meer te overheersen en een schop naar het geloof… Want wat had hij nu nog over?! Wat heb hij verkeerd gedaan in zijn leven?!
Vijftien jaar gaan voorbij, een ontzettend lange periode van tjah… Wát eigenlijk?! Een beetje doorhobbelen en af en toe op z ‘n bek gaan! Letterlijk en figuurlijk… Vijftien jaar van geslotenheid, boosheid, bitterheid en vastlopen… Het masker leek vast te hebben gezeten op zijn gezicht… Het masker van ‘laten we lekker lollig doen en doen alsof er niets aan de hand is…’ Ik wil door’, maar door alles wat hem achtervolgde had de HEER het nét anders met hem voor… Vijftien jaar lang trok hij zichzelf met moeite door het leven, hij liep door, maar elke keer lukte het niet… Wat hij ook deed, het lukte niet, het ging niet en uiteindelijk kwam er een scheur in het masker… Het masker ging langzaam af en daar kwam hij tevoorschijn met ál zijn emoties, ál zijn ellende maar ook wie hij daadwerkelijk is! Een gesprek gaat over in daden… Moeilijke, confronterende daden om hulp te zoeken en te accepteren…
Vijftien jaar later gaat een wereld open en een hel dicht… Een wereld die mooier blijkt te zijn dan hij lange tijd dacht. Een wereld van warmte, een wereld van liefde en een wereld van geloof! Een moment van ommekeer breekt aan en een nieuw leven komt hem tegemoet… Een nieuw leven met nieuwe dingen, nieuwe gebeurtenissen op zijn pad en opruiming van de dingen die in het verleden zijn gebeurd! En het rottige verleden: De fik erin, letterlijk en figuurlijk… Op een A 4tje dan… Het vuur van afrekening, maar ook het vuur van de Geest die weer in je leeft! De Heilige Geest die je met God verbindt en nu al sterker als ooit tevoren! Het verleden vergaat in as, het heden wordt herboren met het vuur van de Geest en het herstel… Herstel van oud zeer en bouwen aan heden en toekomst! Nieuwe wegen gaan voor hem open en het uitgestorven plantje zal weer herleven! De handen gaan in de lucht: HALLELUJAH!
