De slome slak…

Heerlijk zo ‘n BBQ, gezellig met mensen gekletst en samen gegeten en gezongen. Samen hebben we de balans opgenomen van de afgelopen vier maanden die in het begin van het gesprek hoofdzakelijk over Corona gingen… Afijn, aan alles komt ook weer een eind en ‘s avonds zo rond een uur of acht rijd ik weer naar huis met een volle buik. De radio gaat aan en bij een potje lekkere muziek rijd ik totdat ik vertraagd word in mijn rit… Een busje die voor me rijdt met twintig en af en toe dertig kilometer per uur. Daar waar je vijftig mag. Even blijf ik erachter en ik knipper eens met het licht, maar wat er ook gebeurt, geen reactie!

Ik begon me al licht te ergeren, want wat is er in vredesnaam aan de hand? De hele weg rijdt het busje twintig of dertig en ik kon er nergens langs. Doorgetrokken streep, drempels, vluchtheuvels en bochten die niet overzichtelijk waren. Ik begon me een tikkeltje meer te ergeren, want het duurt even en eigenlijk begon ik een beetje van binnen te koken… Ik wilde op de claxon drukken en alsmaar doortoeteren, misschien werd ie dan wakker, maar dan zou ik een aso zijn. Veel fietsers waren er op het fietspad naast de weg en nee dat wilde ik niet.

Het is een weg waar zomaar bekenden zouden kunnen fietsen, misschien wel rijden, een optie om over de doorgetrokken streep te gaan en in te halen was er, maar ik ben geen verkeershufter. Dus over de doorgetrokken streep was geen optie. Ik knipperde nog een keer met het licht, maar opnieuw geen reactie. Ik kookte, maar een mooi liedje op de radio maakte het allemaal wat prettiger. Het tempo was zo langzaam op de weg dat ik van maar liefst twee liedjes kon genieten op de radio en eigenlijk was ik mijn ergernis van de slome slak al bijna weer vergeten.

Ik rijd nog even door, en eigenlijk heb ik geen enkele reden om aso gedrag te vertonen. Het is zondagavond en ik hoefde nergens meer naartoe dan alleen naar mijn eigen huis. Mijn plek waar ik de hele avond nog had om bij de komen van de dag en verder, tjah… blij te zijn heelhuids thuis te zijn gekomen zonder brokken. Ondanks een busje die twintig of dertig bleef rijden en ik me eerst kapot ergerde. En wat als oom agent ergens reed of stond? En ik, de normale vent van zessendertig zou worden aangehouden vanwege een verkeersdelict. Wat als een bekende zou langsfietsen of wandelen? Wat zou ik dan zeggen? Alleen de waarheid natuurlijk!

Zou het een waarheid zijn dat ik me op dat moment zou gedragen als verkeershufter? Jep, helaas wel! Door te toeteren, over doorgetrokken strepen in te hebben gehaald of misschien nog wel een ander aso iets waarbij ik misschien ook anderen in gevaar zou hebben gebracht, het is niet alleen vierhonderd euro wat het me kan kosten, maar verder ook dat anderen het zien… En dat in je eigen buurt, nee dat is het me niet waard! Gelukkig was er die muziek waar ik weer rustiger van werd en misschien ook wel een stukje van de lieve HEER boven… Misschien wel een stukje om na te denken over iets… Of te leren omgaan met geduld. Ben ik een ongeduldig persoon? Heel soms wel moet ik bekennen…

Ondanks alles was ik weggesmolten in de muziek, artiesten waren me even onbekend, maar heerlijk dat ik ze allebei heb kunnen horen terwijl ik achter het busje zat op de weg. Daar waar ik ondanks irritatie toch weer tot rust kwam en ‘meeslakte’ op de weg naar huis… Ik was gelukkig niet de verkeersaso, ik was gewoon mezelf die me de rust gunde om er even iets positiefs van te maken. Missie geslaagd!