Afrekenen met…

Beste lezer, het is alweer een tijdje geleden dat ik iets heb geschreven over ‘mezelf’. Na de verwerking van mijn pestverleden en de ‘genezing’ via de Alpha-cursus ben ik nu bij een nieuwe belangrijke stap aangekomen. Namelijk het afbouwen van de medicatie die ik al lange tijd slik vanwege de epilepsie waarmee ik te maken heb gehad. Natuurlijk is het een hele spannende periode die aan is gebroken, en ik heb een lange tijd zitten twijfelen of ik het wel moet doen. De laatste aanval was in 2011 en juist als je al bijna acht jaar aanvalsvrij bent dan ben je toch ook wel erg voorzichtig. Het heeft twee kanten…

“Ik heb een lange tijd zitten twijfelen of ik het wel zou moeten doen”

Vorig jaar kreeg ik van de neuroloog te horen dat ik mocht beginnen met afbouwen van de medicatie. Op het moment dat ik dát hoorde dacht ik even dat ik droomde! Ik, ooit van de medicijnen af?! Dat had ik niet meer gedacht. In die periode was ik ook nog in behandeling bij de psycholoog en dat was een behoorlijk zware tijd. Op dat moment had ik besloten om nog niet met afbouwen te beginnen. Na lang nadenken ben ik een tijd geleden er toch mee begonnen. Momenteel zit ik op de halve dosering van wat ik eerder altijd gebruikte, en gelukkig zijn er geen problemen. Nog een paar maanden te gaan en dan hoop ik definitief van de ‘rommel’ af te zijn!

“Ik, ooit van de medicijnen af? Dat had ik niet meer gedacht”

Betekent het dat ik eindelijk een punt kan zetten achter een zeer moeilijk hoofdstuk in mijn leven? Pesten en epilepsie achter me kan laten? Voorgoed? Ik hoop het enorm! Wat ik hoop is dat ik me weer voor de volledige honderd procent kan inzetten en het maximale uit m ‘n leven kan halen. Dat is ook altijd mijn levensmotto geweest en zal het ook altijd blijven! Nooit meer dat wazige gordijn over me heen. Dat gordijn van moeheid, vermoeidheid, warrigheid en vergeetachtigheid. Voor altijd afrekenen met de beperkingen waarmee ik in het leven te maken heb. Beperkingen waar ik elke dag weer tegenaan loop…

“Het maximale uit mijn leven halen, altijd mijn levensmotto geweest en dat zal het ook altijd blijven!”

Natuurlijk wil ik niet te hard van stapel lopen, want ik weet dondersgoed dat het mis zou kunnen gaan. Momenteel wil ik daar zo min mogelijk aan denken, en voor het ‘afkickproces’ is dat ook alleen maar goed denk ik! Afkicken moet je met een positieve instelling doen, en in dit geval denk ik dat God me er ook bij helpt. Sinds ik God weer in m ‘n leven kan toelaten en hij in mijn hart leeft kan ik rustig zeggen dat hij me heeft geholpen mijn eigenwaarde weer terug te krijgen. Na vele jaren… Ikzelf ben in de veronderstelling dat ik mag boffen met deze kans die ik aangeboden heb gekregen. Simpelweg door de juiste mensen te zoeken die me wilden / willen helpen.

“Afkicken moet je in een positieve instelling doen, én met God”

Zoals net beschreven ben ik ervan overtuigd dat God me ook helpt. Al vanaf begin af aan heeft hij me naar de juiste mensen gestuurd, en dat terwijl ik toen nog niet eens met hem bezig was! Ik was kwaad en wilde niets met ‘dat’ geloof en met God te maken hebben, maar toch was hij er voor me en is hij er nog steeds voor me. Natuurlijk is het niet zo dat alles nu ineens meezit. Elk leven heeft zijn ups en downs, zo ook het mijne! Een herstel gaat altijd met vallen en opstaan, en soms lijkt het even stil te staan. Soms lijkt het dat je even weer lijkt terug te vallen, maar dan ook écht even! En dat éven wordt steeds minder… Totdat je onder die regenboog van overwinning staat!

“Het vraagt wat van lichaam en geest, maar ik raad iedereen aan om altijd te werken aan herstel en nooit te blijven zitten ‘mokken'”