Dagenlang bleef het stil…
Dagenlang bleef het stil, na die ruzie om niets! Dagenlang geen oog op elkaar omdat jij me tijdelijk niet zag staan, of is niets tijdelijk? Jullie, de schoonfamilie, de andere zijde die me te min vindt! Geen wóórd tegen me gezegd, zélfs jij niet! Daarom ruzie om niets! Geen steun, geen vriendelijk gezicht, geen knuffel, geen warmte, zélfs geen welterustenkus! Ik besta niet… Terwijl ik naar bed ga lig je al een uur te slapen. Ik zeg welterusten, maar er klinkt geen kick! Dit is altijd hetzelfde liedje als ik bij jouw familie ben. Is dat nu liefde? In jouw ogen wel, en zodra ik mijn mond lostrek is het keet in de keet! Wat is er nu aan de hand?! Je bent zo anders als we daar zijn…
Op de terugweg naar huis maak ik me nu maar eens een keer pissig en begin er over te praten, pissig wordt ruzie en ruzie wordt het begin van de dagenlange stilte. We stappen uit de auto en meteen ga je naar binnen en haast je je naar je slaapkamer. Zélfs geen samen slapen meer… Het went zo langzamerhand na vele keren en elke keer om dezelfde reden. Elke keer tranen die m ‘n hoofdkussen natmaken en jij die nog steeds geen kick geeft. Ik maak eten klaar, en vraag notabene nog beginnend met schat ‘eten is klaar!’. Er komt geluid van boven, “ik hoef niets!”. Nou, dat was dan ook alles! De dagen gaan voorbij, en daar komt het moment van ‘goedmaken’. We komen er uit, en je belooft beterschap.
Het lijkt alsof het virus na een volgende keiharde ruzie overwaait. Niet weg, maar naar ons huis… Na twee jaar hebben we elkaar nu helemaal niets meer te zeggen lijkt het wel. We gaan op bezoek bij mijn familie, en zélfs daar begin je tegen me te fitten! Ik kan geen normale antwoorden meer terugkrijgen, en naar de anderen, daar ben je wel goed voor! Vanaf dát moment kies ik voor mezelf! Morgenvroeg ben ik vertrokken en de boodschap lijkt me héél duidelijk! Als ik niets meer voor je voorstel wordt het tijd om het échte geluk te zoeken en afscheid te nemen van dit rotleven waarbij ik alleen maar verdriet had en niet bestond. Een voetenveegmat was nog belangrijker!
Ik ben er klaar mee! ‘s Morgens om zes uur sta ik met mijn spullen in de auto voor het huis. Je haast je naar beneden en je zegt ‘schat, wat ga je doen?’ Je pakt me vast, zou ik nog even denken, maar zélfs dat kwam niet in je op! Ach… ik was toch te min! Het enige wat ik tegen je zei “je hebt het zélf verknald, ik ben er klaar mee!” Een tip… als je ‘schat’ tegen iemand zegt, zeg dat dan vanuit je hart en niet als must! Er valt een traan over je gezicht, maar ik ben weg! Waarom die traan vraag ik me af! Je wilde me toch niet meer?… Enige tijd later ben ik weer ‘mezelf’ zonder verdriet, zónder de vele ruzies en vooral zónder jou! Het lucht op dat ik na lange tijd weer geluk voel! Ookal ben ik single! Er komt een mailtje van je binnen met de melding dat er nog een beeld in de kamer staat dat ik je heb gegeven. ‘Die stamp je maar kapot, want dat heeft geen betekenis meer……’
Hoe snel verdriet en ‘te min’ over kan gaan in geluk en ‘waardevol’ blijkt maar weer… want even later komt mijn favoriete collega bij me om me te troosten toen ze het van me hoorde. Ze was zes maanden weg vanwege een wereldreis…… Er gingen twee liefdeskaarsen branden en twee werd al gauw één! Wat heb ik de glimlach toch gemist, en nu ik die van jou zie is geen énkele meer mooier! Lief meisje, ik zal je nooit laten barsten, want ik ben hier… ik sta tegenover je, naast je en als het nodig is in mijn armen! Wij, die elke dag elkaar diep in de ogen kijken met meteen de boodschap “Ik houd van je!” En de familie?… Daar is maar één antwoord op… One Big Happy Family! “Hoe échte liefde bij je in de buurt kan zijn… zélfs na een bak verdriet”
