Het meisje van de markt
Een vaste taak voor mij binnen de rollen in het gezin was op de markt boodschappen doen. Elke vrijdag kaas en luxe broodjes. Soms een gebakken vis of kibbeling… Deze vrijdag was het anders dan anders, de kaasboer die altijd vriendelijk vroeg wat ik wilde hebben, was nog steeds vriendelijk, maar zijn ogen stonden wat vaker gericht naar de overkant… schuin achter me! Ik vond het een beetje vreemd, want ik had het gevoel dat achter mijn rug om werd geroddeld. Eenmaal betaald en de zak mee te nemen naar de overkant voor de broodjes werd ik constant aangekeken door een meisje. De vriendelijke blik van haar zei me al iets…
Terwijl andere klanten nog werden geholpen stond haar blik nog steeds op mij, en ik begon me steeds ongemakkelijker te voelen. Met trillende benen was ik uiteindelijk aan de beurt… En je kunt het al raden, zij die me volgens mij leuk vindt, helpt me. Had je me niet gelijk kunnen helpen?! Dacht ik bij mezelf… Je hebt de hele tijd staan te kijken, naar mij… en ik maar wachten. Ze vraagt me wat ik wil hebben en ik geef, een beetje stotterend aan welke broodjes en lekkernij ik wil meenemen. Terwijl ze iemand roept om de broodjes te pakken begint ze me te ondervragen…
“Vind je me leuk?” Ik sta verstijfd van schrik!!! Ik, toen zeventien jaar, weet me even geen houding te geven, en de klanten beginnen wat te grinniken. Tóch geef ik antwoord. Je lijkt me wel een leuk iemand! Maar ze had in de gaten dat ik ben overheerst door verlegenheid en ze stelt zich aan me voor. Aline… Ik zeg mijn naam en het gesprek begint, maar nog steeds met het zweet op m ‘n rug en het gevoel dat ik enorm voor paal sta! Ze vraagt of ik een keer met haar uit wil gaan, maar ik weet niet wat ik moet antwoorden, omdat ik totaal overvallen ben!
Ik, zeventien jaar, onervaren met uitgaan, nooit een relatie of verkering gehad, hoe moet ik hier in vredesnaam mee handelen?! Tóch zeg ik ja! Ze zegt haar telefoonnummer maar binnen een minuut was ik het al weer vergeten. Na een achteraf leuke social talk met een gewaagd accent, was ik nu elke vrijdag de sjaak! Vrijdags bij de broodjeskraam hoopte ik dat ze er niet was, maar aan de andere kant ook wel! Het is een leuk, spontaan iemand en een mooie verschijning. Een kop kleiner dan ik, maar dat is ook niet gek met mijn 1,80! Ze vroeg elke week hoe het met me gaat, en het ‘dollen’ gaat door.
Telkens trok ze haar hand terug met het wisselgeld erin. Gewoon om te ‘ouwehoeren’. Tóch begon er een gevoel te komen, maar ik was verlegen! Onzeker dat ik was ging ik er in mee en deed alsof ik het leuk vond. Stiekem vond ik het ook wel, maar toen kon ik er in mijn hoofd niets mee… Ze probeerde elke keer door m ‘n verlegenheid te prikken, maar dat lukte niet. En die vrouwelijke collega van haar, ongeveer dezelfde leeftijd, die zich ook mocht laten zien die deed er uiteindelijk lekker in mee! Want zij wilde Aline helpen om ‘eindelijk een keer met me uit te gaan’! De leuke praatjes, stiekem ook wel voor mij gingen even door, totdat ze op een vrijdag vertelden dat ze weg gingen en andere collega ‘s het overnamen.
Aan de éne kant een opluchting en de andere kant dacht ik bij mezelf “wees geen watje en bevestig haar vraag met ja!” helaas koos ik voor het afscheid… Dat ging met een hand en dat was de laatste keer dat ik ze zag… Tjah, onzekerheid en negativiteit heeft weer iets in me kapotgemaakt! Een gemiste kans om ook met een leuk meisje naast me hand in hand te lopen. Ze zag me écht zitten! Nu vele jaren later besef ik me dit. Sukkel dat ik was! Ze was een leuk halfbloedje, met een vrolijke uitstraling en leek me ook wel betrouwbaar. Ik heb weleens gekeken op Social Media, maar helaas… ze is er niet te vinden. Hoe ziet ze er achttien jaar later uit? Herken ik haar nog als ik haar ooit eens zal tegenkomen? Is ze nog single? Ach… De wereld is soms klein……
