Ik, de held op sokken!
Mag ik me voorstellen? Ik ben de held… De held op sokken! Ik doe me groot voor, maar in m’n hart voel ik me zo klein als een dubbeltje! Bij anderen doe ik me altijd groot voor, alsof ik de hele wereld aankan! Met mijn ‘toneellach’ weet ik altijd iedereen af te leiden, zó goed kan ik zijn! Of lijkt dat zo?! Zo vreselijk eenzaam dat ik eigenlijk voor mijn probleem sta weet ik me tot op heden nog te voorzien van lucht zodat ik de emotie kan wegdrukken. Eigenlijk ben ik zo verrot van binnen…… De schreeuw is er, want ik loop ergens tegenaan! Ik durf me zelf niet te laten zien wie ik ben, want dan moet ik ook m ‘n minder positieve kanten laten zien. Dát vind ik eng, zo eng dat ik mijn masker maar oplaat. En huilen in het openbaar? Ik krijg al kippenvel als ik erover nadenk.
Telkens als ik langs ‘m ‘n favoriet’ loop voel ik warmte binnenkomen, warmte dat goed voelt en vlinders die beginnen te fladderen. Ook kom ik er met mijn toneellach nog behoorlijk goed van af, want ik doe me ook hier beter voor dan ik ben. Verdorie, mijn opmerkingen naar haar toe, óm me groter voor te doen, of stoer te zijn kunnen best beledigend zijn. Daar kom ik dan later pas achter als ik erover nadenk. Er is tóch iets dat me eraan helpt herinneren… Ik zou dan graag sorry tegen haar willen zeggen, en soms doe ik dat dan ook wel! Dan kijkt ze me aan en laat ze weten dat ik me er geen zorgen om hoef te maken of ‘dat had wat anders gekund, maar don ‘t worry!’ En haar glimlach volgt! Maar ook dat kan toneel zijn…… Sorry, nogmaals sorry…
Telkens als ik langs je loop dan voel ik de drang opkomen om je mee uit te vragen, zonder verplichtingen, maar het zit er nog altijd, die blokkade! De angst om weer te worden afgekeurd omdat ik ‘minder ben’ dan iemand anders, je type niet ben, of nét niet leuk genoeg, want ik, de held op sokken, heb nu eenmaal een andere uitstraling dan een ander! Ik probeer dat juist met mijn masker te verlichten, maar ergens ook hierbij weet ik dat dát geen oplossing is, want ik ben niet wie ik ben! Hoe langer ik dat masker opzet, hoe eenzamer ik word. Ik, die denkt leuk te zijn, stoot mensen af! Als mensen me vragen om mee te gaan bungeejumpen dan spring ik als alle andere koeien over de sloot, maar eenmaal voor de ‘afgrond’ lijkt het alsof ik in mijn hart de afgrond inval. Ik word uitgelachen en nageschreeuwd…
Met een rotgevoel ga ik naar huis, al huilend en vol van tranen, alleen in de auto. Per ongeluk mis ik een rood stoplicht en hoor ik alleen een luid getoeter van een vrachtwagen die volop op de rem moet om m ‘n leven te sparen! Dáár sta ik dan, een eindje verderop de weg bij te komen van de schrik. Eenmaal thuis heb ik het helemaal gehad! Zij gaat maar door m ‘n hoofd, net zoals mijn blunders omdat ik die held op sokken ben! Ik wil veranderen, maar hoe?! Wát heb ik een ander te vertellen als ware ik? Het wrak dat dan alleen maar over mijn ellende kan praten! Of ben ik dan een échte held?! Ik laat me zien wie ik wérkelijk ben, en mensen zullen me beter begrijpen… Ik drink er een glas wijn op en begin morgen als ik naar m ‘n werk ga! Want daar zal ze weer zitten…… Die vrolijk opgewekte en spontane vrouw! Jah, ik weet niet hoe ik daarmee moet omgaan, maar ach… als ik eens begin door mezelf te laten zien?!……
“Een hartelijke groet van ‘de wáre held’!”
