Kerstliefde

Ik zag je vanaf het eerste moment meteen met je glimlach, het was zomer van dit jaar en ik was meteen smoorverliefd op je. Toen je me aansprak klonk je stem als muziek in mijn oren en even later voelde het zo compleet! Net of ik de juiste had gevonden die voor me is bestemd! Je glanzende blik naar me toe en die glimlach maakte me elke dag weer prachtig… Vol pracht zit je daar je ijsje te eten, en je roept me bij je. Je vraagt of ik naar huis ga en ik antwoord ‘ja’. Want er is één probleempje. Ik ben beperkt, dus ik verdien je niet… Iemand met een rugzakje moet in zijn eigen vijver vissen is wat ik vaak genoeg heb gehoord.

De jongen met minimum en het meisje met modaal. De tocht met twee wegen die niet bij elkaar zullen komen. De gewoonte om als gehandicapte te worden gezien of de idealist die wel verder mag groeien! Met deze gedachte zie ik het de ene dag wel, de andere dag niet. Eenzaam kijk ik vooruit, terwijl jij daarginds weggaat met een jongen. Mijn schrik was groot, en de teleurstelling nam toe. Ik keek… keek of je elkaar vasthield of zoende. Bang was ik ook, want ik was bang dat ik mijn droom zou kwijtraken. Een droom om eindelijk gelukkig te mogen zijn met jou!

In gedachten bij jou vraag ik me vanalles af, ik wordt er naar van! Ben je wel of niet alleen, is het een vriend of is het dé vriend! Mag hij jou gelukkig maken of mag ik dat straks? Oh nee… dat kan niet want ik ben gehandicapt, is tegen me gezegd. Ik heb af en toe kortsluiting in mijn hoofd waardoor ik het ‘effe niet meer meekrijg…’ Jaren geleden gebeurd, en af en toe even een beetje in de war vanwege medicatiebijwerkingen. Slapen doe ik niet, alleen maar prakkiseren. Ik voel die spanning, want hoe zal mijn werkdag er de volgende dag uitzien? Een verlossing of een traan?

Ik ben bang, nog steeds, maar nu is daarbij gekomen dat ik het je niet durf te vragen. Het regent en het onweert, keihard! Het is pauze en ik loop tóch naar je toe want de spanning is niet meer binnen te houden. Ik stotter me suf van spanning, maar uiteindelijk heb ik het eruit gekregen. Ik zie je kijken, want je merkt het wel! Je lach zegt genoeg en daar trek ik mijn schouders op. Nee is wat je lachend zegt. Hoezo? Toen antwoordde ik dat ik me dat gewoon afvroeg, ‘gewoon koetjes en kalfjes gebabbel’. Je gaat verder met je werk en ik loop door. Met een diepe adem lucht ik op.

De lach is verdwenen, dat viel me al een paar dagen op. En praten? Je ziet me niet meer staan! Wat is erger om mee te maken? Me negeren of je te zien met een vriendje? Ik voel me rot, en later nog rotter. Hebben ze dan toch gelijk? Kan ik je niet krijgen omdat ik toch in jouw ogen een nietsnut zou kunnen zijn? Ben ik alleen maar een collega waar je verder geen kloppend hart bij hebt? En die blik elke keer die je me gaf? Waar ik ook was, je ogen stonden op mij gericht. Geen boze ogen, maar diezelfde glinsterende ogen als altijd! Is dat dan allemaal mijn verbeelding geweest?

Ze hebben gelijk, dát ga ik me wel verbeelden! Ik mag niet omkijken naar iemand die ‘ver boven me staat!’. Ik weet niet hoe ik dit verdriet moet uitspreken, want ik krijg toch elke keer hetzelfde antwoord. Thuis, daar waar ik me veilig voel, waar ik ben wie ik ben en waar geen verschil is tussen gehandicapt en gewoon. Daar waar mijn regels gelden, mijn gedachten en mijn eigen gewoontes zijn. Een plek waar ik niet op grond van wie ik ben wordt benadeeld. Men ziet me namelijk als diegene die ik mag zijn, en als iemand die wél recht heeft op iedereen!

Al versuffend van emotie verlopen mijn komende weken. Mijn leven gaat door, maar dat ene lichtpuntje om óók gelukkig te mogen zijn in de liefde is weg… Er is diep in mijn hart maar één iemand die ik wil, en dat ben jij! Ik sta er niet boven, maar ik sta eronder, want men heeft gezegd dat ik problemen krijg met mezelf als ik gelukkig met jou zou proberen te worden. Dit klinkt niet fijn, maar toch houd ik me maar aan ‘hun gewoonte’. De discussie was nou eenmaal niet goed voor mij beëindigd. Het zal me toch altijd blijven achtervolgen… Er niet uithalen wat er in me zit!

De herfst nadert, ik kan je nog steeds niet loslaten. Wat is dat toch?! vraag ik me af. Je hebt me afgewezen. Zo zie ik het, want je kent me zogenaamd niet meer. Waarom zit je zo vast aan me? Dit heb ik nog nooit gehad. Iets dat zo lang duurt. Ik heb mijn focus losgelaten maar elke keer ligt het weer op mijn nachtkastje of op mijn bureau! De herfst die alle bladeren doet vallen, de wind die heerst en de regen die valt. Het bankje waar we zaten is leeg en blijft leeg. De lucht is grijs, net zo grijs als ik me voel. Ik wil je loslaten!

Er is een singlefeest. Samen met een vriend die ook vrijgezel is ga ik er naartoe. Tot mijn grootste verbazing tref ik iemand die een oogje op me heeft. Ik zie een glinstering in haar ogen, maar niet zo als die van jou! We praten wat en ik merk dat ze dichterbij me komt staan. Ze pakt mijn hand en probeert me op een nette manier te verleiden. Ik wijs haar af, maar als ik jou niet zou kennen had ik haar graag willen daten. Dat is een probleem! Want ondanks een ‘like’ door een superleuk meisje wil ik toch graag bij jou zijn. En jij? Jij denkt vast geen moment aan me!

Hoe moet ik me hierbij positief houden? De sores dat ik ‘maar gehandicapt ben’ en dat je me daarom hebt afgewezen zoals me door anderen is gezegd. Ben ik nog niet genoeg teleurgesteld? Het is niet niets om elke dag te worden geconfronteerd met de gevolgen van een ziekte. Een nieuwe dag breekt aan, en ik voel me weer een stuk beter. Ik ben er klaar mee!!! Ik laat me door niemand meer deze onzin zeggen. Zo gebeurt het ook… Hetzelfde moment tijdens de discussie zeg ik stop!!! Wat denken jullie?! Jullie die zogenaamd hoger staan dan ik?

Hebben jullie het recht om me af te rekenen omdat ik anders ben dan anderen? Sodemieter op was mijn laatste zin… Ik zie die blikken. De gezichten van verbazing overheersen achter de bureaus en even sta ik verstijfd. Ik kijk recht in jullie ogen en blijkbaar is dat de laatste druppel terwijl ik de deur achter me dichtsmijt en ga doen wat ik moet doen. Namelijk mezelf ontladen en weer verder met het normale leven. Wat jij me allemaal brengt? Het is niet te geloven… Hoe kan de liefde zo ’n harde leerweg zijn op sommige momenten?

Voor mezelf opkomen had ik veel eerder moeten doen, want ik kan er veel beter tegen. En telkens als ik jou zie voel ik me nog wel verliefd, maar niet meer beledigd. Die lui zijn niet beter… De regen gaat over in sneeuw, en de grijze lucht wordt nog grijzer, want dat heb je nu eenmaal met sneeuw… Tussen de sneeuwvlokken zie ik het alsmaar witter worden en November gaat over in December. Ik krijg een voorgevoel dat er iets gaat gebeuren, want ik zie dat je wordt afgezet door een jongen, maar dit keer een andere jongen dan eerst…

Je kunt opeens weer tegen me praten, en je stelt me voor aan je nieuwe vlam! Alsnog krijg ik in deze tijd een teleurstelling te verwerken en het stiekeme gevoel dat ik kerst met jou zou doorbrengen is verkeken. Daar ga je dan, samen met ‘die ander’ die wél beter is dan mij. Ik moet oppassen, want ik moet niet in die neerwaartse spiraal vallen. Ik ga toch niet wéér geloven in die mensen die ik de blaren heb doorgedaan? Ik houd heel wijs mijn mond en loop door. Door naar mijn eigen veilige plekkie waar ik even wat traantjes kan laten vallen.

Ik zie jullie, bijna elke dag zet je vriend je af. Met die gelukkige glimlach kom je het terrein op en daar zie je me staan terwijl je me goede morgen wenst. Ik mompel wat en ik ga mijn ding doen, ook net zoals elke dag. De kerst komt steeds dichterbij en ik zie je op een dag lopend aankomen op het werk. Helemaal alleen… Je lach was er niet, maar dat kan ook zijn dat je het koud hebt en dat je vriend gewoon ziek is of door andere omstandigheden vandaag niet kan. Maar gek genoeg zie ik je de dagen erop ook alleen aankomen en toen vroeg ik me iets af…

Ik zeg niets, want ik wil je niet laten weten dat ik nog steeds verliefd op je ben. Ik wil je niet laten weten dat ik niet van je af kan. Uitgelachen worden? Ook nog nooit! Graag hou ik je ‘te vriend als collega’! Het is weer enigszins gelijmd en zo wil ik dat houden. Die boze negerende blikken van je maakten me verdrietig! De werkdag is voorbij, en opeens botst er iemand tegen me aan… Tot mijn grootste verbazing ben jij het! Je komt ten val en ik wil je overeind trekken. Je voet doet zo ’n pijn dat je me tegenhoudt dit te doen. Je bent behoorlijk door je enkel gegaan…

Ik blijf bij je… Kan ik iemand voor je bellen is wat ik vraag. Je zei nee, en vanaf dat moment ben ik ondanks de ellende die je hebt weer wat opgelucht. Je vriend kan je niet komen halen, dus wie weet?! Potdikkie, het is 24 December, bijna kerstavond en ik zit hier bij je. Jij die niet kan lopen. Natuurlijk ga ik je hier niet achterlaten dus ik bied aan om je naar huis te brengen. Er is niemand thuis, ik weet niet hoe ik me thuis moet redden want ik ben alleen is wat je zegt. Ik ga je nu iets vragen wat ik erg spannend vind…

Zal ik je meebrengen naar mij? Dan hoef je niet alleen te zijn en kan ik er voor je zijn als je me nodig hebt. Ik beur je op terwijl je je verontschuldigt. Je vind dat je irritant bent? Nee hoor is wat ik je zeg. Ik verleen hulp aan iemand die dat nodig heeft. Ik laat je hier niet bevriezen in de sneeuw! Eenmaal in de auto gebeurd voel ik even m ’n armen niet meer, ondanks je prachtfiguur is het toch zwaar om een mens op te beuren, maar wel een mooi mens… We zijn thuis aangekomen en ik heb me kunnen voorbereiden om je naar binnen te kunnen beuren. Je steunt tegen me en ik breng je naar binnen.

Kerstavond, en wij zitten heel onverwacht samen op de bank terwijl ik je een EHBO behandeling geef. Wie had dat durven dromen? Jij, mijn favoriet, nouja, meer dan dat die haar voet op mijn been houdt. Ik denk even bij mezelf: zal ik je onder je voet kietelen, maar dat zou niet handig zijn, want het laatste wat ik wil is jou pijn doen. Dit is mijn kans om je ondanks de lelijke val toch een leuke kerstavond te geven. Ik zie je zorgen op je gezicht en vraag wat er is. Daar komt het totaal verlossende antwoord…… je bent weer alleen. “hij heeft me laten barsten terwijl ik hem nodig had!”

Ondertussen maak ik warme chocomelk met een schep slagroom voor je klaar, en maak het wat sfeervoller in huis door naast de kerstverlichting ook een paar kaarsen aan te steken. Daarna ben ik één en al luisterend oor en probeer ik je te begrijpen. Zoals ik van je hoor heb je veel meegemaakt, daarom ben je ook zoals je bent… Je bent enorm teleurgesteld waardoor je je soms geen houding weet te nemen. Wees hier gewoon jezelf! is wat ik je zeg en ik zie de eerste traantjes al verschijnen. Ik pak je hand vast en probeer je te troosten, gelukkig accepteer je dat en voor ik het wist zit je tegen me aan.

Ik vind je altijd al een bijzonder iemand is wat je zegt. Op dat moment krijg ik een brok in mijn keel en weet me even geen houding. Tóch vraag ik door, want ik wil wel weten wat er zo bijzonder aan me is. Je lach komt terug en je vertelt me dat je me stiekem heel erg leuk vindt. Je wist niet wat je met me moest want je lijkt zo zelfverzekerd en stabiel in je leven vanwege die lach op je gezicht en die openheid naar iedereen. Daar kon ik een héél verhelderend antwoord op geven. “Meisje… jij hebt je ding, maar ik ook…” Ik vertel je mijn ding en gelukkig laat je me weten dat het je niets uitmaakt. Zo hebben we allemaal wat, klonk uit je prachtige stem…

Kerstavond gaat over in eerste kerstdag, we zitten nog steeds op de bank en we beginnen elkaar al erg goed te kennen. Ik vraag je wat je met kerst gaat doen, en je antwoordt dat je bij mij blijft zeg je voor de grap. Je bent welkom, blijf zolang je wilt, want je staat me niet in de weg… zeker niet al hinkelend is mijn antwoord. We lachen samen keihard en uiteindelijk laat ik weten dat je me nooit in de weg staat. We vallen allebei als een blok in slaap. Je ligt tegen me aan op de bank, maar ondanks dat slaap ik ontzettend goed. Je warme lichaam tegen me aan, kom op zeg! Zo lekker heb ik nog nooit geslapen.

De ochtend breekt aan en ik maak je heel voorzichtig wakker met een lekker ontbijtje. Je ligt daar zo lekker op de bank met je koppie half onder de dekens. De bekende glimlach verschijnt op je gezicht en even later zitten we samen te ontbijten. Ik neem je even later mee naar buiten, want dat voetje moet toch een beetje in beweging blijven. Of dit zo is weet ik niet, maar ik merk dat je graag met me meegaat naar buiten en eenmaal buiten begin je me te bekogelen met sneeuwballen op het ondergesneeuwde veldje bij de prachtige vijver. Het ziet er écht Nederlands uit met schaatsers en wij… wij die nog niet helemaal toegeven dat we smoorverliefd op elkaar zijn. Ik pak je vast en besmeer je met sneeuw. We lachen ons helemaal dol en uiteindelijk zijn we allebei ondergesneeuwd als een sneeuwpop. Daar liggen we… naast elkaar.

Ik pak je op, want je voetje is nog steeds niet genezen. Je vliegt in mijn armen en er volgt een heerlijke knuffel! Dankje voor alles is wat je zegt, en houdt me stevig vast. Onze gezichten staan tegenover elkaar en we willen beiden wat we denken. Inderdaad ja… We bedenken ons geen moment en daar staan we dan… Zoenend en knuffelend in de sneeuw. Het is ijskoud buiten, maar het lijkt qua gevoel lente. Ik mis het gefluit van de vogeltjes en de prachtige bloemen, maar ach… in de winter is het ook mooi en tussen al die lichtjes en kerstmannen… wie wil dat nou niet?!

Mijn armen dragen je naar binnen en daar lig je dan. Ik vraag je of je vaker in mijn armen wil liggen en je antwoordt volmondig ‘ja’! Een onvergetelijke kerst is het gevolg. Wij samen, onverslaanbaar en ik zal je wat vertellen… Weet je nog dat er werd gezegd dat een ‘gehandicapte en hoog opgeleide’ niet bij elkaar konden horen? Iedereen die me dat in de toekomst zegt geef ik de boodschap mee “neem even je tabletje en kijk naar ons…”. Wij zijn al jaren samen en verwachten ons eerste ‘kerstwonder’……