Suzan, wonderbaarlijk genoeg!

Dit verhaal gaat over Suzan, ze is 23, hardloopster en topsportster. Drie jaar geleden heeft ze te horen gekregen dat ze blijvend letsel zal hebben na een auto ongeluk. Op een gezellige zaterdagavond met haar vriendinnen gaat ze weer naar huis na een fantastische dag na een hardloopwedstrijd. Het prachtige was dat ze een medaille heeft gekregen omdat ze als eerste over de finish kwam. Toen de wedstrijd voorbij was gingen ze met zijn allen even nadrinken, tot diep in de avond. Er was in de zaal bij de kroeg een band met muziek waardoor de sfeer er nog beter inzat. Op de terugweg gebeurde iets vreselijks wat niemand had verwacht, tijdens een groen stoplicht botst een van links passerende auto die door rood reed met hoge snelheid op de auto van Suzan. Alle drie de dames worden met loeiende sirenes naar het ziekenhuis gebracht. De vriendinnen van Suzan kwamen er ondanks de harde knal met wat schrammen en een gebroken arm vanaf. Voor Suzan ziet het plaatje er anders uit…

Zij heeft geen gevoel meer in haar benen, ze blijkt tot haar middel verlamd te zijn geraakt. Na een aantal onderzoeken en een operatie is er niets meer te doen, ze zal waarschijnlijk de rest van haar leven in een rolstoel moeten doorbrengen. Haar hele wereld stort in! Ze heeft niets meer. Na drie weken ziekenhuis komt Suzan eindelijk thuis, tussen al haar geliefden begint ze enorm te huilen… Hoe nu verder? zegt ze. Suzan kijkt naar de vitrinekast met medailles en foto ‘s en draait snel haar hoofd om. Na een tijdje komt Suzan weer wat tot rust en gaat ze om zich heen kijken en probeert hoe ze nu verder moet met haar dagelijks ritme, al depressief zijnde…

Ik kan niets meer, en als klap erbovenop raakt ze ook nog eens haar baan kwijt. Ze werkte in de horeca, ook daar was ze populair als de topsportster. Suzan had veel vrienden en vriendinnen en een relatie met haar vriend Rob. Door haar beperking is ze veel van haar sociale contacten kwijtgeraakt, wat moeten we toch met haar, ze kan nergens meer mee naartoe en enkelen lieten zelfs weten dat ze alleen maar lastig was met haar rolstoel! Ondanks alles kreeg ze steun van Rob, hij was er dag en nacht voor haar. Behalve van haar twee vriendinnen die ook in de auto zaten heeft ze van de rest niets meer vernomen. Het verdriet begon alsmaar groter te worden, ze beseft zich nu pas nog meer wat ze allemaal niet meer kan. Discussiërend met haar ouders en vriend wordt er gezegd, kijk eens wat je nog wél kunt! Wat dan??? zegt Suzan. Ik kan niet eens meer lopen of zelf naar boven naar m ‘n kamer! Ik heb geen werk meer en kan helemaal nergens meer zelfstandig naartoe. Jah… behalve een stukje met de rolstoel door de stad of een invalide toegankelijke winkel waar ik moet vragen aan iemand of ze dat wat helemaal boven in de rekken ligt voor me willen pakken!

Er gaan weken voorbij van depressies en tranen, ze wil helemaal niets meer, en zelfs Rob keert ze de rug toe. Je hebt niets meer aan me! Als je het uit wilt maken ga je gang maar… Met mij heb je geen toekomst. Rob pakt haar vast en laat weten dat dát ‘gelul’ is! Ik wil dolgraag met je verder, maar jij moet er wel voor vechten om het te laten slagen! Je leven is niet voorbij… Je krijgt hier alles wat je wilt! We zijn bezig om een traplift voor je te laten installeren zodat je tóch naar boven kunt! Blijf niet in die negativiteit hangen, lieve schat! Kom, laat mij, maar ook je ouders je helpen! Je staat er écht niet alleen voor en je hoeft alles niet zelf op te lossen. Wij gaan ons best doen om jou weer gelukkig te krijgen en we gaan er ons volop voor inzetten om jou weer aan het lopen te krijgen. Geef alsjeblieft niet op!

Al zoekend op internet zoeken ze naar specialisten in het buitenland, maar iedereen zegt ‘sorry, we kunnen niets voor je doen!’. Weer een grote teleurstelling! Maar Suzan probeert zich sterk te houden. Op een dag krijgen de ouders van Suzan laat op de avond een telefoontje van een arts uit België. Hij heeft zitten rondkijken in zijn netwerk en op internet en er schijnt een chirurg op alternatieve geneeswijze te zijn in Egypte. Na een lang telefoongesprek tussen moeder en arts besluiten ze informatie in te gaan winnen bij die chirurg in Egypte, gelukkig staat er ook Engelse informatie op zijn website, uiteindelijk besluiten ze een e-mail te sturen en te bellen naar deze persoon. Al afwachtend hopen ze op een positieve reactie, maar er gaan dagen en weken voorbij, zal het dan toch allemaal nep zijn? Ook de arts uit België snapt het niet! Hij is wel degelijk een erkend genezer in die regio, ik heb het met eigen ogen gezien toen ik daar op vakantie was. Mensen zijn volledig genezen van ernstige ziekten en anderen konden opeens weer horen of zien na een operatie van hem!

Op een dag besluit Suzan dagbesteding te gaan zoeken bij een dagbestedingscentrum voor vrijwilligers. Daar treft ze allerlei mensen met verschillende pluimages. Van Ex gedetineerde tot autisme en van down syndroom tot asielzoeker. Ze besluit om op gesprek te gaan en ze kon meteen aan de slag. Ze ervaart de eerste week als ‘vreemd’. Niet het werk, maar de mensen die er komen. Een heel andere mentaliteit, veel mensen met problemen en ze komt in aanraking met gehandicapten en mensen met een ‘rugzakje’ en dat is ze niet gewend. Er gaat even een tijdje overheen, maar Suzan begint zich er steeds meer thuis te voelen. Ze wordt opener naar anderen en begint gesprekken aan te gaan.

Suzan krijgt een ‘plekje’ in ieders hart, want iedereen kan met haar praten, het maakt niet uit wie het is en wat diegene heeft. Ze helpt ondanks haar eigen problemen waar ze mee worstelt veel andere mensen op weg. Op een dag leert ze Guus kennen, hij is 27 jaar en heeft een verleden met agressieve ouders en een broer die hem al vanaf zijn geboorte niet mag. Hij was ongewenst en dat liet het hele gezin hem ook merken. Met veel ellende komt Guus bij het dagbestedingscentrum terecht en men probeert hem daar te begeleiden en weg te krijgen uit dat oudershuis. Hij heeft er nu op zijn leeftijd nog steeds géén leven. Iedereen negeert hem! Er is één iemand waar Guus een maatje aan krijgt, en dat is Suzan.

De verhalen van beiden gaan over tafel en ze worden uiteindelijk heel goede vrienden. Elke dag vinden ze het fantastisch om elkaar weer te zien. Op een dag komt Guus met veel paniek aan bij Suzan en haar ouders. Hij heeft vele blauwe plekken en een blauw oog, er is een ernstige ruzie geweest waardoor hij definitief op straat is gezet. Al zijn spullen werden met veel geweld op straat gesmeten en gegooid, waaronder ook waardevolle spullen. Hij staat letterlijk op straat. Kom gauw binnen zegt Suzan, Guus loopt verder. Na het aanhoren van zijn ellende wat hij heeft meegemaakt besluiten ze om de politie in te schakelen. Van daaruit wordt meteen de begeleiding ingeschakeld en wordt er één en ander in werking gezet. Guus mag een tijdje blijven logeren bij Suzan en haar ouders. Rob is hier wat minder blij mee, maar uiteindelijk heeft hij er ook volop begrip voor. Vrienden moet je helpen als het nodig is!

Er gaan een paar dagen overheen en er is nieuwe woonruimte geregeld voor Guus, hij krijgt een begeleid wonen appartement in de stad, nu is er eindelijk rust, zegt Guus. En mijn ouders… die hoef ik nooit meer te zien. Dat laat hij door middel van een brief weten. Hij schrijft aan het einde… door mijn blauwe plekken en blauwe oog blijkt dat ik in het verkeerde gezin geboren ben. Nu mag ik zijn wie ik ben en staan er mensen voor me klaar… Guus is wel onzeker, want hij heeft veel dingen niet meegekregen in zijn opvoeding, behalve de klappen en het kleineren en ruzie maken. Verantwoordelijkheden voor huishouding moest hij van begin af aan leren, en met geld omgaan, dat was al helemaal moeilijk, maar uiteindelijk komt hij er! Vandaar dat hij ook begeleid woont.

Guus en Suzan gaan samen naar een feestje op het dagbestedingscentrum en de avond was nog lang niet afgelopen. De gezellige muziek, lekkere hapjes en drankjes bepalen de sfeer en al dansend, nouja voor Suzan meezingend gaat de avond voorbij. Bij thuiskomst staat Suzan een onaangename verrassing te wachten, Rob is woest!!! Wat is er aan de hand? vraagt Suzan, wat denk je?! Je gaat zo maar met een andere vent op stap! We zijn gewoon vrienden! zegt Suzan, mogen we niet als vrienden met elkaar omgaan? Nee! zegt Rob, je bent mijn vriendin en ik wil niet dat je met een andere vent op stap gaat! Dat is niet normaal, wat moet ik daarbij denken?! Suzan gaat verdrietig en tegelijkertijd boos naar binnen en gaat meteen met de traplift naar boven.

Huilend valt ze in slaap en Rob is kwaad naar huis gegaan. Suzan ‘s ouders kwamen thuis van een feestje toen ze lag te slapen. ‘s Morgens gaan ze met zijn allen ontbijten en beide ouders vragen, waar is Rob? Hij zou er toch ook bij zijn? Ik heb ruzie gehad! zegt Suzan, meneer vond het niet goed dat ik met mijn beste vriend Guus een avondje ging swingen in het dagbestedingscentrum. Ik weet niet wat ik hiermee moet! Wat is dat voor onzin? Je mag gaan met wie je wilt! Zegt ma…

Hmm, jah jullie moeten dat toch zelf uitzoeken zegt Suzan ‘s vader. Het gekke is, Suzan hoort al de hele dag niets meer van Rob. Ze krijgt van Guus een appje dat Rob langs is geweest. Ik moest met mijn klauwen van je afblijven! Vervolgens kreeg ik van je vriend een duw waardoor ik achterover viel. Dus naast mijn blauwe plekken en blauwe oog heb ik nu ook nog eens een bult op mijn hoofd…

Dat is de druppel voor Suzan! Ze vraagt of iemand haar naar Rob kan brengen, het wordt tijd voor een stevig gesprek! Dit kan écht niet zo! Suzan belt Rob en zegt dat ze nu meteen komt! Zorg er maar voor dat je thuis bent, Rob! Eenmaal aangekomen bij Rob doet er niemand open. Ze schreeuwt een keer zijn naam maar geen gehoor. Ze gaat naar achteren, en er lijkt toch wel degelijk iemand thuis te zijn! Huh? Het lijkt of er een andere vrouw bij hem is! Het is niet zijn zusje… Heel stil rijdt Suzan achterom via de schuur en keuken het huis in, haar moeder hielp haar om de drempels over te komen. Stiekem rijden ze naar de kamer, wat ze daar ziet… Rob!!! Wat is dit?! Rob ligt met een ander op de bank te zoenen. Eén van Suzan ‘s beste vriendinnen! Waarom? Waarom Rob, Waarom? Ben ik blijkbaar toch niet goed genoeg omdat ik in een rolstoel zit?! En waarom ook nog eens met mijn allerbeste vriendin?! Wat ben je voor iemand…

Ze trekt haar van Rob gekregen ketting van haar af en gooit het naar Rob. Hier, smeerlap! Ons avontuur is voorbij!!! Jij bent niet meer welkom bij ons! Weet je wat je Suzan aandoet? Zegt Suzan ‘s moeder! Ze heeft het al zo moeilijk en nu ook nogeens dit! Haar eigen vriend, haar vriend die mijn dochter zou moeten ondersteunen! Huilend gaan ze samen het huis uit, Rob blijft met zijn ‘scharrel’ achter. Na een paar dagen van tot rust komen spreken Suzan en Rob af om erover te praten, maar Suzan ‘s beslissing staat vast… het is over en uit! Eén ding wil Suzan weten, waarom heb je Guus tegen de grond gewerkt? Rob blijft stil en zegt, het spijt me… ik had dat niet mogen doen, net zoals het vreemdgaan met je beste vriendin. Ik voelde me zwaar beledigd, en toen ben ik steun gaan zoeken bij Nicky, je beste vriendin.

Suzan blijft inderdaad bij haar beslissing en vraagt aan Rob om te vertrekken, het is over, je hebt me hier erg veel pijn mee gedaan, en me ook nogeens mijn beste vriendin afgenomen. Dat vergeef ik je niet! Ga maar lekker met Nicky verder, en je hoeft je om mij niet meer druk te maken! Rob loopt treurend weg, de relatie is definitief van de baan. De opvolgende avond gaat Suzan bij Guus langs. Daar vertelt ze het hele verhaal en Guus pakt haar vast om haar te troosten. Ondanks alles zegt hij, zijn wij nog steeds beste vrienden en dat zal altijd zo blijven! Rob is het niet waard om een vriendschap op het spel te zetten, en zeker niet als blijkt dat hij nog vreemd gaat ook. Wat een enorme klootzak! Nou, je komt maar bij mij hoor, en er volgt een klopje op Suzan ‘s schouder.

Samen gaan ze een film kijken en even later besluiten ze een wandeling te gaan maken, ookal was het al bijna elf uur in de avond. Ze gaan naar de vijver in het park en daar zitten ze uren te praten over Guus en wat er is gebeurd. Hij heeft nooit meer iets van zijn ouders en broer vernomen, zelfs geen antwoord op de brief die hij stuurde! Heeft hij er verdriet om? Nee, hij heeft geen makkelijke jeugd gehad, zeg maar gerust een rotjeugd, en zelfs nog op volwassen leeftijd was Guus niet gewenst. Hier in mijn appartement en de mensen om mij heen, dat zijn nu de mensen die me opvoeden! Opvoeden om goed te maken wat ik al die tijd heb gemist van mijn eigen ouders. Suzan kreeg een brok in haar keel…

De vriendschap tussen Guus en Suzan wordt alleen maar hechter, samen hebben ze de grootste lol, en daarnaast genieten ze nog steeds van de dagbesteding. Mensen om hun heen zeggen al stiekem ‘dat die twee nog niets hebben, daar snap helemaal geen bal van!’. Ach, vriendschap kan ook héél bijzonder zijn, dat blijkt! Op een dag krijgt de moeder van Suzan een telefoontje in het Engels… het is de specialist uit Egypte! Hij excuseert zich enorm omdat hij zo lang niets heeft laten horen, maar hij zat in een privé omstandigheid waardoor hij zijn werk even heeft moeten neerleggen. Maar… hij zegt dat hij het mailtje heeft gelezen en komt met goed nieuws. Ik wil jullie erg graag ontmoeten! Willen jullie naar mij toekomen in Egypte? Superenthousiast besluiten ze om ernaartoe te gaan. Guus krijgt dit te horen, en hij haast zich naar Suzan om haar heel veel succes te wensen, een enorme knuffel volgt. Wil je met ons mee? Vraagt Erna, de moeder van Suzan. Maareh… stottert Guus, is dit geen familie-moment? Het gaat om de gezondheid van jullie dochter en ik ben een vriend, maar ik hoor daar toch niet bij?

Beste Guus, en vader Gertjan klopt Guus op zijn schouders, jij bent de laatste tijd een heel belangrijk iemand in Suzan ‘s leven geworden en wij willen graag dat je meegaat naar Egypte, ze zal steun nodig hebben van je! Jij bent haar beste vriend. Wow! Antwoord Guus geëmotioneerd. Graag! Maar ik heb geen geld voor een ticket en verblijf! Geen probleem, wij betalen dat voor je! En het verblijf daar wordt door de specialist betaald. We zitten namelijk bij zijn kliniek op een kamer. Samen besluiten ze te gaan, en Guus gaat spullen inpakken en sluit zich aan bij het gezin van Suzan. Samen rijden ze naar het vliegveld, daar staat het vliegtuig al klaar… Guus rijdt Suzan voort, en haar ouders volgen. ‘Ergens hoop ik dat ik op de terugreis weer terug kan lopen, en die rolstoel daar mag laten staan… Ik hoop met je mee, zegt Guus.

Eenmaal door de gate stappen ze in het vliegtuig, en Suzan krijgt een speciale ruimte voor de rolstoelers. Samen genieten ze bij elkaar van de vliegreis en een paar uur later komen ze aan in Egypte. Ze lopen het vliegveld uit en daar staat een busje op hun te wachten. Ze worden door de rimboe en woestijn naar de kliniek gebracht van de specialist. Ze zitten helemaal buitenaf, in de buurt van de rivier de Nijl. Volgens mij is het een erg rijke man, als ik kijk hoe een prachtig landschap en hoe de kliniek eruit ziet, zegt Suzan. Eenmaal aangekomen wordt iedereen naar binnen geleid en worden ze open ontvangen door de Specialist, Henry. Voordat het gesprek plaats vindt krijgen ze ruim de tijd om bij te komen en te genieten van het diner wat ze voorgeschoteld krijgen.

Ze kijken om zich heen in de kliniek, stel je voor dat je in een gigantische yoga of meditatie ruimte zit met verschillende kamers, de één groter dan de ander, fakkels om je heen, boeddha ‘s, houten beelden, schilderijen, doeken en fonteintjes. Dat is de inrichting van de kliniek. Natuurlijk zijn tussen de decoratie ook culturistische beelden of tekeningen te bewonderen van Egypte met zelfs in de achtertuin een kleine piramide die als ‘rustruimte’ in de buitenlucht dient. Iedereen wordt hier relaxt van en gaan met vol vertrouwen het traject in.

Guus weet zich geen raad, hij heeft dit zowiezo nog nooit meegemaakt, dat er iemand is die hem meevraagt naar notabene Egypte! Hij is alleen maar erg dankbaar… De volgende dag na een heerlijke nacht slapen komt het moment van de waarheid. Het gesprek vindt plaats… Het pakt positief uit, er is een kans, maar eerst moeten we onderzoek doen, zegt Henry. Al gauw, de volgende dag beginnen de onderzoeken, maar jammergenoeg pakt het hier ook weer teleurstellend uit… Er is geen tot weinig kans. Henry gaat het op een andere boeg gooien, hij probeert het met alternatieve geneeswijzen. De Egyptenaar gelooft volledig dat er ‘hulp van boven’ mogelijk is, en dát gaan we proberen! Zegt hij tegen Suzan.

Er is alleen wel één voorwaarde… je moet je wel ‘persoonlijk openstellen naar het geloof! Ik wil het graag proberen zegt Suzan, maar ik zal daar wel hulp bij nodig hebben. Ik heb geen geloofs-achtergrond. No problem! To open your heart to the great Lord there is always a solution! De behandelmethode is gebaseerd op therapie, meditatie en kruiden. Langzamerhand gaan we proberen je lichaam te prikkelen om je benen weer aan de praat te krijgen, geeft Henry aan. Er is geen operatie nodig, ik geloof er in dat de heer je hiermee gaat helpen. Er gaan een paar dagen overheen, waarbij ze voorbereiding nodig hebben gehad om met de behandeling te starten.

Stap voor stap worden de behandelingen in gang gezet. Suzan heeft het er erg moeilijk mee, omdat ze een heel ander leefpatroon moet aanhouden. Het scheelt gelukkig dat de familie bij haar mag zijn en ze samen door deze ‘procedure’ heengaan. Een paar weken later vormen de behandelingen nog geen resultaat, maar geestelijk is Suzan er een stuk op vooruit gegaan. Ze heeft weer meer zelfvertrouwen en zelfwaardering. Persoonlijk is ze dus enorm aan het groeien en alle ellende van ‘vroeger’ heeft ze een plekje kunnen geven. Behalve dat ene, ze wil weer kunnen lopen. Ook Guus groeit enorm, hem ken je niet meer terug. Wat hij is gegroeid, dat is wonderbaarlijk. Ze doen het allemaal samen. Voor Suzan, maar stiekem ook voor zichzelf. Henry is tot op heden erg tevreden, want eerst moet er psychisch aan Suzan, maar ook de rest van het gezin gewerkt worden voordat de échte herstelprocedure kan worden gestart.

Iedereen begint een beetje twijfels te krijgen over het herstel van Suzan, we zien dat ze enorm opbloeit, maar ik zie haar nog steeds niet op eigen benen staan of dat ze daar uberhaupt in wordt geholpen. Samen gaan ze een gesprek aan met Henry en vragen hoe dit precies zit. Henry antwoord dat er eerst aan de psychische toestand en het eet en drinkpatroon moet worden gewerkt voordat ik écht kan beginnen met de behandeling om Suzan weer te laten lopen. Ze moet er écht klaar voor zijn want het wordt zwaar! Jullie moeten haar daarbij ondersteunen, maar ook jullie moeten sterk genoeg zijn om Suzan in deze moeilijke tijd te kunnen opvangen, zowel geestelijk als straks ook met jullie lichamelijke kracht!

Na de ‘geestelijke behandelingen’ wordt Suzan door Henry opgehaald en gaan ze samen naar een gigantische tempel. Daar verblijven ze de hele dag en beginnen de zware oefeningen. Henry begeleidt Suzan door uit de rolstoel te komen, hij houdt haar stevig vast en langzamerhand wordt er stap voor stap gewerkt aan haar herstel. Aan het eind van de dag is ze verschrikkelijk moe en gaat ze slapen. Elke dag herhaalt zich met de oefeningen in de tempel, eerst alleen met specialist Henry, en later mag het hele gezin met Guus er aan meedoen. De oefeningen gaan op heel veel verschillende rituele manieren. Opeens merkt Suzan dat ze kan voelen wat Henry met haar voeten aan het doen is tijdens een onderzoek.

Dat is een gigantische opluchting en Suzan wordt enorm gelukkig! Word ik dan toch geholpen door een ‘godswonder’? Wow! Ik kan sinds lange tijd weer het gekietel onder mijn voeten voelen! Een paar dagen later gaan ze proberen om Suzan uit de rolstoel te tillen en op haar benen te laten staan, dit gaat erg moeilijk, zoals verwacht, maar uiteindelijk lukt het! Iedereen juicht mee, Suzan staat weer op eigen voeten, natuurlijk wel met begeleiding en steun van Henry, maar het werkt! Een paar dagen later worden de behandelingen voortgezet en stapje bij stapje krijgt Suzan weer meer gevoel in haar benen en voeten. Uiteindelijk kan ze zelf op haar benen staan en kleine stukjes lopen. Iedereen gelooft zijn ogen niet! Suzan die weer kan staan! Ongelooflijk… Guus mag nu eindelijk een wandelingetje maken met Suzan in de grote tuin terwijl hij haar vasthoudt. Hij wordt rood en dat merkt Suzan.

Wat is er? lacht ze naar Guus. Nou, ik vind het heel speciaal dat ik met je mag wandelen, je mag vastpakken om te ondersteunen en de grootste lol mag hebben met jou! En nog specialer, ik loop niet meer achter je rolstoel, maar ik loop gewoon naast je! Suzan zegt… jij bent heel bijzonder voor mij! Al vanaf het moment dat we met de behandeling startten en jij de opdracht kreeg om me het meest hierbij te begeleiden. Op dat moment ging Suzan bij Guus op schoot zitten, dit kan ik nu ook weer!!! En ze gaf Guus een zoen op de wang en vervolgens begon ze te lachen. Urenlang zitten ze in de achtertuin en kijken uiteindelijk naar de zonsondergang. Ze danken allebei tot god. Zeven weken zijn er voorbij, en Suzan loopt nu zonder begeleiding samen met haar ouders en Guus langs de rivier de Nijl. Ze pikken de cultuur op van het land en gaan na de tijd lekker eten bij een in de buurt gelegen restaurant.

De behandeling zit erop! Ze bedanken specialist Henry enorm en houden contact met elkaar! Wat een fantastisch mens! Maar wat kan ik je geven, zegt Suzan tegen Henry. Ik heb niets nodig, zegt hij, het is mijn werk om mensen te helpen, het enige dat ik zou waarderen is dat je om de zoveel tijd laat weten hoe het met je gaat. Toch heeft Suzan een geschenk voor Henry gekocht en geeft dat de volgende dag aan hem. Suzan vraagt tenslotte, waar kan ik mijn rolstoel laten? Die nemen wij wel mee wordt geantwoord. Vervolgens rijden ze met een taxi naar het vliegveld en gaan weer richting Nederland. Eenmaal daar aangekomen weet Suzan niet wat haar overkomt, ik sta weer op eigen grond, zonder rolstoel maar met mijn eigen voeten! Wat voelt dat heerlijk!

Bij thuiskomst gaan ze lekker met een bak chocomelk bij elkaar zitten en praten na over het ‘wonder’ van Suzan. Ondanks dat we goed met elkaar konden als gezin zijn we nog dichter bij elkaar gebracht, en het allermooiste, Suzan, jij kunt weer langzaamaan beginnen met het opbouwen van je sport zegt haar vader. Suzan geeft aan een ander plan te hebben. En dat is? Vraagt Suzan ‘s vader. Ik wil mijn eigen restaurantje gaan opstarten, samen met Guus als hij dat wil, dat gaan we laten draaien op vrijwilligers vergelijkbaar als met het dagbestedingscentrum. Maar al die medailles dan? Vraagt Gertjan Die komen uit een mooi verleden, en door mijn ongeluk ben ik mijn eigen restaurant begonnen, en heb ik Guus leren kennen! Ik denk dat dat nog het mooiste geschenk is. Zegt Suzan.

Hoe zit het nu eigenlijk met Rob? vraagt Guus, heb je daar nog een appje of telefoontje van gehad? Suzan zegt dat ze die wel heeft gehad maar heel duidelijk tegen hem is dat ze niks meer van hem wil weten, er is iets anders waar ik me op wil focussen, en dat zijn mijn ouders en mijn nieuwe restaurantje waar ik mee ga starten! Ohja, en de goede vriendschap met jou. Guus en Suzan maken samen plannen om het restaurant te openen, er moet vanalles geregeld worden, ook financieel. Ze zitten knus bij elkaar, en in de kamer aan tafel ligt een hoop papierwerk en een laptop. Ergens verneem ik toch een vleugje verliefdheid, maar dat mag nog niet gezegd worden, zeggen pa en ma.

Guus en Suzan gaan de volgende dag weer naar hun dagbesteding, en natuurlijk met een grote verrassing… Wat zal iedereen vreemd maar opgewonden toekijken als ze Suzan lopend binnen zien komen. Eenmaal aangekomen praten ze urenlang bij met de begeleiding en wat collega-vrijwilligers. Ze hebben zelfs foto ‘s gemaakt van de hele omgeving en ze hebben ook stukjes mogen filmen tijdens de genezing van Suzan. Iedereen kijkt geïnteresseerd mee. Na een aantal uur wordt het dan toch tijd om eens aan het werk te gaan, en neemt Suzan de dienst over. Wat is het toch heerlijk om zelf met een dienblad te kunnen rondlopen en zelf alles te kunnen pakken! Guus is als vrijwilliger bezig met computers, maar gek genoeg lijkt het alsof ze samen keuken en ICT doen. Ach… wat wil je met toekomstige tortelduifjes!

Ondertussen openen Suzan en Guus hun restaurantje, meteen vanaf de eerste dag slaat het goed aan en gaan de zaken erg goed. Ondanks alles blijven Suzan en Guus de allerbeste vrienden, voorlopig zit er niet meer in, lijkt het aan de buitenkant. ‘Alles komt goed catering’ is de naam van hun nieuwe horeca-aanwinst! En waar ze zitten? Ze hebben zich gevestigd in een oude molen, geheel opgeknapt.

De ouders van Suzan hebben een verrassing voor hun dochter en Guus. Terwijl ze aan het werk zijn hebben ze een vakantie geboekt voor hun beiden naar Ibiza! Dat gaan ze vanavond aan hun ‘overhandigen’. s ‘Avonds bij thuiskomst sluiten Suzan en Guus aan bij een lekkere Indische rijsttafel. Guus is gevraagd of hij wil mee eten. Na het overheerlijk eten en het toetje komt het moment daar… pa en ma overhandigen de tickets in een mooie verrassings-envelop. Suzan maakt het open en ze gelooft haar ogen niet!!! We gaan naar Ibiza, wij met zijn tweeën! Guus raakt heel erg geëmotioneerd. Wat is er? Vraagt Suzan. Ik vind dit supertof! Echt waar, maar in het verleden is er nooit iemand geweest die me iets gunde en zeker geen reis naar Egypte en nu naar Ibiza. Ik weet echt niet wat me overkomt. Net of dit een hele mooie droom is. Suzan knijpt Guus in zijn arm, doet dit pijn vraagt ze? Auw! Nogal… Dan is het ook geen droom zegt ze en Guus begint te lachen.

Lieve Suzan, Erna en Gertjan, ik ben zo blij met jullie! Jullie voelen zo langzamerhand echt als ouders voor me, ouders die wel naar me omkijken en die me wél zien staan! Wat kan ik doen om jullie te bedanken? Jullie hebben zoveel voor mij gedaan, en Suzan, Jij ook! Erna en Gertjan antwoorden; Zorg goed voor onze dochter! Neem haar mee en geef haar de mooiste vakantie van haar leven. Laat haar zien dat ze de wereld voor zich heeft! Gevolgd door een knipoog. Na de afwas neemt Gertjan Guus mee naar zijn schuur, daar staan een computer die opgeschoond moet worden. Guus, ik heb gehoord dat jij verstand hebt van computers, kun jij me helpen om deze op te schonen?

Jazeker kan dat! Geen probleem. Guus gaat achter de computer zitten en begint aan de grote schoonmaak.

Vader Gertjan vraagt aan Guus, wat vind jij van Suzan? Pff dat is een hele leuke vraag, maar ik zal je eerlijk antwoord geven… Suzan is voor mij als vriendin heel belangrijk, maar als partner… jah daar moet nog wel meer gevoel bij komen. Oh? vraagt Gertjan. Jah, het gevoel van Suzan naar mij toe! Samen lachen ze er heerlijk om. Vervolgens zegt Gertjan; ik geloof dat dát wel goedzit. Ze heeft het nergens anders over dan Egypte en over jou. Oh? Daar sta ik écht van te kijken! Ik heb nog nooit een relatie gehad, maar ik sta er naar Suzan wel voor open. Of ze nou in een rolstoel zou zitten of gelukkig weer loopt, ze was voor mij vanaf het eerste begin al een heel bijzonder meisje!

Gertjan klopt Guus op de schouders en zegt ‘je weet wat je te doen staat!’ Ga met haar naar Ibiza en verover haar hart! Erna gaat met Suzan een eindje wandelen en vraagt hetzelfde als pa. Waarop Suzan antwoord; was het maar zo, ik weet niet of Guus wat voor me voelt… Erna begint te glimlachen, ik denk dat dát wel goed zit. En zeg nou zelf… Guus is toch veel leuker dan die eikel van een Rob??? Samen lachen ze en Suzan zegt; daar heb je gelijk in. Rob heb ik ondertussen uit mijn geheugen gewist! Ik hoop hem nogeens écht te kunnen confronteren met wat hij heeft gedaan, maar dat zal wel gebeuren als ik in mijn restaurant sta met Guus en hij ziet dat ik weer kan lopen. En… wat hij nog zo vervelend vond, ik voor altijd samen met Guus ben!

Het moment is daar… ze stappen in het vliegtuig naar Ibiza. Vader en moeder zwaaien Suzan en Guus uit en daar gaan ze… samen de lucht in! Op Ibiza aangekomen gaan ze samen naar het geboekte hotel aan het prachtig heldere water. Twee weken vakantie, wat moeten we in hemelsnaam doen? Zegt Suzan. Ik weet genoeg leuke dingen! Volg mij maar, zegt Guus. Ze huren een mountainbike en daarnaast wandelen ze heel veel, want jah… als je weer kunt lopen heb je héél wat in te halen. Wat Suzan niet weet is dat Guus in Ibiza een gitaar heeft gekocht, toen Guus de mountainbikes ging ophalen is hij meteen langs een muziekinstrumenten winkel gewipt en heeft daar een eerste zet gemaakt in zijn muziektalent.

s’ Avonds bij het kampvuur aan het strand begint Guus voor Suzan te spelen, wat Guus niet weet, is dat Suzan ook de stoute schoenen aan heeft getrokken en ondertussen een mondharmonica heeft gekocht. Wauw! De ideale combinatie met gitaarmuziek. Samen beginnen ze te spelen en de romantiek begint een lang staartje te krijgen… Na afloop schieten ze allebei in de lach en rennen ze elkaar achterna, de zee in. Daar staan ze dan tegenover elkaar… Suzan en Guus, zal de vonk nu toch zijn overgesprongen? Al donderjagend komen Suzan en Guus in elkaars armen te staan en beginnen elkaar te zoenen. Dát is nou een heerlijke vakantie in Ibiza, zonsondergang, bij een kampvuur, muziekinstrumenten en vervolgens ook nog een relatie krijgen met je beste vriend waarbij je allebei van elkaar weet… er hangt meer in de lucht dan alleen vriendschap.

Samen vallen ze in elkaars armen in slaap. En dromen? Ach… over een voor eeuwig en altijd goed huwelijk… Huisje, Boompje, Beestje. De vakantie loopt fantastisch, de romantiek spettert er vanaf, die twee weken gaan alleen zo snel! Wauw… wat een vakantie. Veel gezien van het eiland en veel cultuur opgesnoven. En wat een verandering in één jaar tijd. Ik kan weer lopen, heb de liefste vriend ontmoet en er ook nog onverwachts een relatie mee gekregen, en oké, ik heb Rob de deur gewezen, of heeft hij dat al bij mij gedaan met zijn geheime affaire. Ach, wat maakt het uit… hij is uit mijn leven en mijn lieve Guus is er voor in de plaats gekomen. Samen met mijn lieve ouders en de lieve heer boven hoop ik een prachtig leven te mogen hebben op deze oh zo mooie wereld! Ik geniet weer en kijk uit naar een mooie toekomst, samen met mijn verloofde, Guus.