Pietertje die niet bestaat…
De nieuwe dag is weer aangebroken, maar voor Pieter een dag zoals vele anderen. Niemand die goedemorgen tegen hem zegt terwijl het zonnetje buiten schijnt. De vogeltjes fluiten zingend om zich heen ,de lente is begonnen! Wat is dat toch met Pietertje? Wat is er mis met hem dat niemand hem ziet staan? Elke dag gaat hij naar school, hij volgt een leuke opleiding waar hij goede resultaten behaalt. Het enige resultaat dat hij elke dag niet heeft is een sociaal leven. Hij staat overal buiten beeld en geen vrouw die hem aantrekkelijk vindt! De pauze ‘s brengt Pieter alleen door, hij staat ergens in zijn eentje tegen de muur omdat hij niet in de aula durft te zitten. Al die ogen van vijandigheid en uitlachen… wat moet ik ermee denkt hij bij zichzelf, het doet me alleen maar pijn en maakt me verdrietig en op dat moment kwetsbaar. Als ik tranen laat vallen dan loop ik helemaal in de gaten, voor mij is dat de hel!
Achter Pieter ‘s rug om wordt geroddeld, leerlingen achterin de klas maken hem belachelijk. Stiekem zijn naam fluisteren en uitmaken voor allerlei dingen. En de rest maar lachen… Stoer man! Dit gaat zijn hele jonge leven zo door. Hij slaagt met vlag en wimpel voor zijn opleiding. Voor Pieter is het diploma heel belangrijk, hij mag namelijk meteen aan de slag bij zijn nieuwe baas! Hij bouwt met zijn baas een goede collegiale band op en de zaken gaan goed. Eindelijk!!! Ik mag nu zijn wie ik ben… Een diepe zucht volgt. Na een tijd koopt hij een prachtig appartement in de stad en nodigt zijn vrienden uit voor de housewarming en gaan na de tijd een biertje drinken in de stad! Binnen zijn vriendengroep is het gezellig… super gezellig. Totdat ze gaan swingen en ze Pieter proberen mee te krijgen. Daar gaat Pieter, hij weigert en staat alleen aan de kant. Bijna huilend omdat hij jarenlang is gekleineerd en zich niet durft te uiten dat hij mag zijn wie hij is!
Terwijl de DJ de muziek steeds gekker maakt met foute hits en de leuke dames erbij komen op de dansvloer, raakt Pieter steeds meer afgezonderd, dat wat een leuke avond had moeten zijn lijkt nu te eindigen als een grote teleurstelling, alweer! Het is één uur ‘s nachts en het feestje is voorbij. Pieter ‘s vrienden kijken raar op en vinden het jammer dat hij er niet bij was met het dansen. Je hebt veel leuke meiden gemist joh! Krijgt hij te horen. Waarom ben je zo stijf en koppig? Pieter probeert het zijn vrienden uit te leggen en gelukkig is er begrip! Ze proberen Pieter uit die negatieve spiraal te trekken, maar tevergeefs. Hij gaat uiteindelijk niet meer mee naar de stad, zaterdagavond zit hij voor de TV en de vriendengroep gaat zonder hem, elke zaterdagavond. Als hij naar bed gaat huilt hij, waarom kan ik niet van mijn verleden afkomen?! Waarom zit ik zo vast in mijn negativiteit?
De ene naar de andere vraag komt op, wat heb ik in vredesnaam verkeerd gedaan dat ik op school ben genegeerd, uitgelachen en begekt? Wat heb ik allemaal weggegooid? In vredesnaam wat deed ik verkeerd?! Waar moet ik verder in geloven dan alleen mijn werk? Een aantal jaren zijn voorbij. Pieters vrienden hebben allemaal het geluk gevonden! De één heeft kinderen, de ander woont pas samen. Af en toe spreken de vrienden elkaar, maar er is veel minder tijd voor Pieter! Hij staat er nu grotendeels alleen voor… Uiteindelijk is hij 35 en heeft nog steeds geen arm die eens om hem heen geslagen wordt of die ene belangrijke knuffel… Hij brandt kaarsjes in de kamer om het toch maar gezellig te maken als hij weer eens alleen zit.
Hij gaat zich aanmelden op een internetsite om te daten, maar ook daar geen resultaat. De één reageert niet en de ander laat weten geen interesse te hebben. Wéér een bevestiging dat ‘Pietertje’ raar is, denkt hij, maar waarom? Elke dag pakt hij zijn telefoon en hoopt op een leuk berichtje, maar het blijft stil… De volgende dag op het werk is een dag net zoals alle andere, motiverend werk maar toch het innerlijk verdriet, hij zit opgesloten in zichzelf waardoor alle telefoons klinken door de appjes, behalve die van hem! Iedereen die op de telefoon aan het typen is, maar hij… hij kijkt zo nu en dan, en heeft niets te typen of te fotograferen voor een ‘selfie’.
Pieter krijgt het steeds moeilijker met zichzelf, raakt depressief en het gaat bergafwaarts. Op het werk presteert hij minder en door alle teleurstellingen in zijn ‘sociale’ priveleven sluit hij zich steeds meer af van de collega ‘s om hem heen! Nu staat hij weer helemaal alleen… Ook in de pauze ‘s. Zijn vrienden ziet hij bijna niet meer. Uiteindelijk wordt hij niet meer aangekeken, de vraag komt in hem op… wat doe ik op deze wereld? Elke dag leef ik alleen, gelukkig komen mijn ouders eens over de vloer… lekker bijkletsen, maar ook de emoties uiten waar ik mee zit! Samen gaan we koken en we hebben het er even niet meer over, zei Pieter. Het eten is verrukkelijk! Dat vinden ze alle drie, waarom ga je geen kookcursus volgen, zegt zijn moeder.
Tegenspartelend geeft hij aan, dat lijkt me erg leuk maar ik durf het niet. Er zijn mensen bij denkt hij en dat is eng voor me… Wat zullen zij weer over me denken? Toch gaat hij ernaartoe, samen met één van zijn vrienden. Ze stellen zich voor, en daar staat ze dan… Angela, die leuke vrijgezelle vrouw die meteen een blik richt op Pieter… Het begint te stomen bij het fornuis en de gesprekken volgen, keer op keer. Samen vormen ze een ideaal koppel en Pieter weet zich geen houding te geven, Angela zit met hetzelfde probleem… komt hij achter. Pfff wonderen bestaan denkt hij als hij thuis komt van de cursus. Hij voelt sinds lange tijd weer positiviteit in zich van hoop, en elke keer die vlinders, WAUW! Een aantal weken gaan voorbij, en uiteindelijk komt het moment daar… ze nodigen elkaar uit samen thuis te koken. Pieter en Angela, twee mensen die toch samen bij elkaar schijnen te passen, een tweetal met hetzelfde verleden, die elkaar eruit trekken als ze het even niet zien zitten. Op ieder potje past een dekseltje is toch een bekend gezegde?…
Hand in hand genieten ze van het leven, op een boom wordt een hartje met de voorletters van Pieter en Angela ‘gegrafeerd’. De boom blijft voor altijd bijzonder in hun leven! Het heeft een betekenis, dat moment dat we elkaar de liefde hebben verklaard en daar lang bleven ‘hangen’. We zijn sinds die tijd onafscheidelijk. De boom heeft trouwens een mooi canvas gekregen in onze huiskamer! Zo is ie altijd bij ons, zelfs als het buiten stormt of regent. We bestaan! Voor de rest van ons leven…
