Ik ben Irma, maar ik ben er niet…

Mag ik me aan jullie voorstellen? Ik ben Irma, 33 jaar jong, maar ik ben er niet. Door depressiviteit ben ik enorm teruggetrokken en niemand die dat in de gaten heeft. Eén van mijn hobby ‘s is surfen, maar daar is in bed liggen voor in de plaats gekomen. Mijn partner, nouja, ex-partner had me gedumpt omdat ik het nodig had om tegen hem aan te leunen! Dankjewel Alexander, ik waardeer enorm met wat je hebt gedaan… Mijn tranen belanden in het niets omdat ik er alleen voor sta, ik sta alleen op deze wereld en de zon die schijnt niet voor me… Ik zie het als de ingang van de hel! Eenzaam loop ik eens door het park en ik zie een zoenend stel, daar in de buurt liggen twee smoorverliefden bij elkaar en genieten van hun picknick. Ik loop er langs en zeg ‘hoi’, maar er komt een héél stil ‘hoi’ terug en ze staren me even aan. Zien ze wat aan me? Straal ik mijn ongeluk en verdriet uit?

Ik wil schreeuwen, en wat maakt het uit… ik doe het gewoon. Ik ga een stuk verder staan en laat me gaan, maar niemand moet me zien… Ik begin te brullen en vervolgens schiet ik in tranen en breek. Daar zit ik dan, bij het water en die aangename windvlaag die langs me heen gaat. Ik zit voorover gebogen en opeens wordt er op mijn schouders getikt! Een warme hand op mijn schouder volgt en ik draai me om. Het is een schim, lijkend op een man en draagt heel veel liefde en warmte bij zich. Met die wit-gele gloed om zich heen begint hij tegen me te praten. Ik dacht dat ik niet goed snik was, maar dit is écht! Een boodschap klinkt, ‘het komt goed’ maar geef jezelf het vertrouwen en sta in het zicht…’ De boodschap is duidelijk en opeens voel ik me stukken beter en sterker worden. Ik weet écht niet wat me overkomt! De schim is weg en ik zit stomverbaasd. Na mijn ervaring sta ik op en vervolg mijn wandelroute. Het begint donker te worden en er is telkens één ster waarbij het lijkt dat ie op me schijnt. Een hele felle ster, maar heel aangenaam om te zien.

Mijn verdriet is weg en ik heb het gevoel dat ik de hele wereld aan kan. Er is een wonder gebeurd, vlak voordat ik ga slapen heb ik geen pilletje meer ingenomen, totaal vergeten door wat er is gebeurd en ben gaan slapen. De ster zat nog steeds op me te schijnen, ik sliep met de gordijnen en ramen open. Ik heb vrede met mezelf en voel me weer welkom op aarde! Overal zag ik negativiteit in, ik heb al meer dan een jaar niet meer gesurft, al een half jaar niet meer met mijn vrienden afgesproken en mijn huis ziet er al langere tijd niet meer uit, zo ‘n enorme rotzooi! Ik kende mezelf niet meer! Ik luisterde alleen maar naar trieste muziek en later helemaal nergens meer naar, terwijl ik altijd van vrolijke muziek hield. Er was een jongen, iets ouder dan mij. Tom heet hij, hij vind me erg leuk en ik hem ook, maar dat heb ik nooit laten merken aan hem. Ik negeerde hem altijd maar, nouja, af en toe een kort collegiaal gesprekje. Ik wilde niets met hem!  ik vind het eng, want ik ben al genoeg bezeerd in mijn leven! Ik heb het gevoel dat iedereen een hekel aan me heeft en iedereen er op uit is om me te bezeren.

Na dit wonder voelt het allemaal anders aan, ik wil juist weer het contact bijleggen met mijn vrienden en dat ga ik morgen meteen doen. Ik stuur iedereen een appje, neej nog beter, ik bel ze op! En Tom, nou ik ga me meer naar hem openstellen! Een nieuw voornemen voor deze zomer waarbij ik alleen maar alleen zou zijn, dit wil ik veranderen! Iedereen gaat op vakantie, dat is wél een nadeel! Hoe moet ik me redden in deze periode? Drie weken vrij, drie weken thuis zitten mokken… neej, dáár heb ik géén zin meer in! Ik besluit na drie jaar weer eens naar de kerk te gaan en dát ook op te pakken. Ik was boos op god! Waarom heb ik zoveel verdriet moeten hebben? Wat heb ik verkeerd gedaan? Ik heb geprobeerd om een goed mens te zijn, maar waarom heeft me dit nou juist het averechtse gegeven van wat ik wilde? Ik begrijp zoveel niet! Net zoals die andere zeven miljard mensen trouwens… Ik was niet boos, ik was woest! Elke keer komt die vraag in me op: ‘waarom?!’ Eenmaal in de kerk wordt ik weer hartelijk verwelkomd en de dienst begint… Hoe toevallig kan het zijn, het gaat over ‘er mogen zijn’ en je connectie met god terugvinden…

De dominee begint met zijn preek over ‘jezelf mogen zijn’ en ik wordt emotioneel. Opnieuw breek ik! Gelukkig zit ik achterin de kerk en dacht dat niemand me kon zien! Dát had ik verkeerd gedacht… Iemand bood me een zakdoek en slaat een arm om me heen. Ik leg mijn hoofd op hem neer, terwijl ik eerst niet zag wie het was… ik had gewoon een schouder nodig! Drie keer raden toen ik opkeek… Het is Tom! Ik schrik me rot, maar even later voelt het vertrouwd. Ik lig in de arm van Tom en hij begint wat te blozen, en toch troost ie me. ‘Kom maar…’ zegt ie en hij houdt me vast. Samen luisteren we naar de preek en ik besluit om naar voren te lopen… In mijn eentje ben ik opeens vol van vertrouwen en iedereen begint me aan te kijken. Ik onderbreek zomaar de preek van de dominee en begin mijn verhaal te vertellen… volop! De dominee gaat aan de kant zitten en kijkt vriendelijk naar me en zegt ‘ga je gang maar meisje… dit is belangrijk voor je!’. Ik vertel iedereen mijn verhaal… hoe depressief ik was en hoe ik door een ‘verschijning’ ben ‘genezen’. Mijn tranen beginnen over me heen te lopen, en ik was niet de enige… God heeft me niet laten barsten en hij heeft geen hekel aan me!

De dominee naast me kreeg het ook moeilijk en staat op. Ik sluit af met mijn verhaal door te zeggen ‘God heeft me geholpen’ en ik zie het leven weer voor me! God bestaat echt! Iedereen begint juichend te klappen en mensen lopen naar me toe. En Tom, ook een wonder aan me gegeven van God dat hij naast me in de kerk zat? Ik ging automatisch tegen hem aan zitten en begin te breken, dat kan gewoon niet anders… Tom loopt als laatst naar voren en knuffelt me! Hij zegt ‘lieve Irma, mag ik je geschenk van boven zijn?’ ik antwoord ‘dát ben je al!’ al die tijd maar ik durfde het niet aan te nemen. Samen lopen ze na afloop van de dienst uit de kerk en gaan samen op het grasveld zitten. Verdroogd en de beekjes die droogstaan. We zitten naast elkaar en opeens begint om ons heen het gras weer groen te worden, de bloemen krijgen weer kleur en de beekjes beginnen weer te lopen… Het is net zo ‘n sprookje bedenk ik me. Ach… wat maakt het uit. In de verte zie ik de verschijning weer en hij zwaait naar me. Daarginds glinstert iets, we besluiten er samen naartoe te gaan en bij het beekje vinden we een ring… een ring met een diamant en daarin bevindt zich een hart. Wacht… er ligt er nog een! Ook deze heeft een diamant en er zit een hart in. We besluiten om de ringen samen om te doen en lopen hand in hand verder.

Ik ben zielsgelukkig, zeker nu ik Tom bij me heb en achteraf hoor ik dat Tom ook depressief is, maar dat niet laat merken. Hoe langer ik bij hem ben en praat, hoe meer ik erachter kom. Uiteindelijk breekt Tom in mijn armen. Aan het eind van de huilbui was mijn mouw van m ‘n t-shirt nat, maar het zijn de tranen van Tom, en dát is bijzonder. Onze tranen verdwijnen niet meer in het niets, maar ze komen bijeen. Tom ‘s en mijn tranen die samen een betekenis hebben… Namelijk er altijd voor elkaar zijn! Een tijd later gaat het met Tom al een stuk beter, hij lijkt er bijna vanaf te zijn en raad eens… ik ondersteun hem hierin, terwijl ik dat nooit had verwacht. Ik lag buiten mijn werk om alleen maar in bed. Tom en ik besluiten de volgende dag naar zee te gaan, en we spreken ergens in de middag af, op een bloedhete dag. Ik zit op het zand met mijn badhanddoek en ik zie een schaduw achter me, het is iemand met een surfplank… namelijk Tom! Gaaf!!! Dus jij surft ook graag? jah, zegt Tom, het is al mijn hele leven mijn hobby, maar door mijn depressie lag ie al jaren in de schuur met een flinke laag stof! Ach… we knuffelen elkaar en gaan samen het water op. We kunnen onze surfplanken nu een extra wasbeurt geven! Jah, antwoordt Tom, ze passen goed bij elkaar!

Na het surfen lopen we samen naar de plek waar we elkaar hebben getroffen, de kerk in het dorp. We lopen naar binnen en de kerktoren kon die dag worden beklommen. Maar liefst 390 traptreden, maar het resultaat van het klimmen is super! We staan naast elkaar te genieten van het uitzicht en een tijdje later pakken we elkaar vast en vanaf dat moment is het officieel. We zijn samen en kijken nog even naar boven. We schreeuwen allbei ‘bedankt’ en we hebben de hele avond staan zoenen en knuffelen, op de kerktoren! De ‘speciale’ ster blinkt weer… maar nu nog hoger in de lucht! We hebben nu alleen nog maar aandacht voor elkaar onder het licht van de ster. Ik ben Irma, en ik ben er weer! Nog sterker, ik kan weer vriendelijk zijn en lachen. Er zijn nog wel tranen, maar dan van vreugde. Zijn we verdrietig? Dan vormen we samen één traan! Tom en ik, wij hebben het overleefd! De duisternis van een depressie is verdwenen, met een stukje hulp van boven… Bovenop deze kerktoren blijven we nog even staan… In de verte gaat de zon onder en het water begint te glinsteren… Ga je mee surfen? vraag ik aan Tom en hij antwoordt, neej… ik neem je mee naar beneden… ik heb een verrassing voor je! Owh? Tom neemt me mee naar beneden bij het altaar en daar branden opeens allemaal kaarsjes, door de héle kerk! Tom gaat gehurkt voor me zitten met de vraag of ik ‘ja’ wil zeggen… Natuurlijk wil ik dat!!! En het galmt door de kerk… JA!!!!!!