Een waterig liefdesverhaal
Na een verre treinreis kom ik aan in mijn stad, het is er donker en stil… vooral stil… Vanaf het drukke uitgaansleven in de randstad kom ik in de kleine stad. Alles ligt plat, alleen de straatverlichting brandt. Ik kom vanaf het station al in de rust, de eeuwig lijkende rust met nog steeds ruis in mijn oren. De ‘vroege zondag’ is al begonnen en ik loop in mijn eentje naar mijn huis. Niemand, helemaal niemand is buiten en elk huis is pikdonker. Door de winkelstraat wandelend zie ik de etalages, daar brandt nog het licht van de spotjes. Mijn maag knort, maar helaas is de plaatselijke snackbar ook al gesloten. De kerkklok slaat 4 uur en ik loop hier nog steeds, in mijn eentje, maar zeker niet zielig. Ik kijk terug op een fantastisch weekend waarbij ik met mijn vrienden feest heb gevierd.
De grote club waar we waren was propvol, maar het was enorm gezellig. Veel leuke mensen, en vooral leuke meiden zeg ik tegen mezelf met een glimlach. Er was er één die met mij meewilde, maar dat heb ik moeten tegenhouden, mijn meisje ligt denk ik al op één oor! Misschien droomt ze over mij, of maakt ze zich zorgen waar ik blijf. Het lieve knuffelbeertje van me is altijd zo begaan met me, en dat doet ze omdat ze écht van me houdt! En ik ook van haar. Op het moment dat ik de winkelstraat uitloop kom ik wat dronken jongens tegen, ze beginnen tegen me te praten, maar ik loop door en zeg alleen ‘hallo’ en hoe gaat het met jullie? Vervolgens vraagt één aan me ‘ken ik je ergens van?’ nou, antwoord ik, ik denk dat we elkaar eens gezien hebben in het dorp, ik kijk hem nog eens goed aan en denk bij mezelf, verrek! je hebt bij me op school gezeten!
Nadat ik bij het ‘stelletje ongeregeld’ langs ben gelopen vervolg ik mijn wandeltocht naar huis. Het is een aardig stuk lopen, maar dat doet me goed! Onderweg komt die stilte weer terug. Ik denk na over hoe mooi het leven eigenlijk is, ik wandel hier, in alle rust, en weet gewoon dat mijn meisje op me wacht en ik warm wordt ontvangen. Heel warm denk ik… De sleutel gaat in de deur en ik loop naar binnen. Ook hier is het pikdonker. Naar boven luisterend hoor ik niets. Ik heb enorm trek, dus smijt nog even gauw een pizza in de oven. In mijn eentje peuzel ik deze op en ga vervolgens naar boven om te slapen. Zodra ik boven ben ga ik naast mijn lief liggen en wordt ik opeens heel liefdevol ‘begroet’. ‘goedemorgen schatje!’ klinkt nog wat slaperig, maar dat duurde niet lang.
Samen vallen we in elkaars armen in slaap en de volgende dag stonden we lekker laat op! De stilte is voorbij en het normale ritme van de zondag wordt opgestart. Het is mooi zonnig buiten en we besluiten om even een frisse neus te gaan halen, wij… lekker samen hand in hand. Eenmaal aangekomen bij de fontein in de stad pakken we elkaar vast en geven we elkaar een ‘stevige zoen’. Voorbijgangers, heel toevallig de dronken jongens die ik vannacht tegen kwam fluiten tegen ons het bekende liefdesfluitje. Ik zeg met wat stemverheffing ‘wij zijn stralende liefde, stralend voor altijd!’ De jongens lopen lachend verder. Even later komen ze terug met hun vriendin. Toevallig hadden ze allemaal een leuk meisje aan de hand en drie keer raden, ook zij komen knuffelend bij dezelfde fontein staan. Het duurde niet lang of het werd een vaste plek om elkaar de liefde te verklaren of gewoon heerlijk samen te staan. Het werd steeds drukker, liefdevol drukker!
De ‘fontein van de liefde’, bestaat hij überhaupt? Geen idee! Hier in elk geval wel. Ruziënde stellen, soms met veel geschreeuw liepen kwaad langs de fontein en opeens kwam de magie om de hoek kijken, ook zij vinden de rust terug en komen bij de fontein. Van een ruzie met veel geschreeuw tot het in elkaars armen staan en elkaar te hebben vergeven, mooi toch?! Ook hebben veel mensen elkaar ontmoet bij deze fontein. Nieuwe stelletjes die zo mooi bij elkaar passen, het is net of er een ‘liefdesengel’ aanwezig is bij de fontein. Wat niemand wist is dat de fontein inderdaad een liefdesfontein is, maar niemand wist dat je de liefde alleen kon ontvangen als je er ‘liefdevol’ bij gaat staan. Hoe doe je dat als je alleen bent? Nou, je kunt je hart ook liefdevol openstellen… Iedereen kan gelukkig nog liefde geven ookal lijkt het ver weg! De liefdesfontein, ook een plek om taboe te zeggen tegen eenzaamheid. Als je denkt dat je niemand kunt krijgen, dan heb je het mis!
Samen lopen we elke week even langs de fontein, puur om te kijken wie er nu bij elkaar zijn gebracht. Verschillende culturen, maar ook stelletjes van verschillende culturen, godsdiensten en afkomsten. Het bestaat! Deze fontein geeft een boodschap mee… Stel je hart open en geef liefde! Iedereen is gelijk op deze wereld. Tranen van verdriet kunnen tranen van geluk en liefde worden, maar je moet er zelf voor openstaan en je hoeft het niet alleen te doen. Geniet van elkaar en geef elkaar vaker die extra knuffel! Je hoeft je niet te schamen voor elkaar en zéker niet voor een ander. En wij? wij zijn Martine en Geert, wij begroeten je met een liefdevol hart en een liefdevolle toekomstwens! En weet je de liefde niet te vinden? Kom dan naar de liefdesfontein… Voorwaarde: neem een dosis eigen liefde mee zodat je die met een ander kunt delen!
